Μελέτη της επιδράσης της κατανάλωσης ξυδιού στο μεταβολισμό γλυκόζης και λιπιδίων στους περιφερικούς ιστούς στο σακχαρώδη διαβήτη και την παχυσαρκία

Abstract

Objective: The aim of this study was to investigate the effect of vinegar/acetic acid in glucose and lipid metabolism in patients with diabetes mellitus (DM), subjects with increased body weight and impaired glucose tolerance (IGT) and in healthy volunteers.Methods: A mixed meal was consumed by 4 groups: a)10 patients with DM 1 (age: 32+3 years, BMI: 24+1 kg/m2, diabetes duration: 14+3 years, HbA1c: 6.7+0.2%), b) 11 patients with newly diagnosed DM 2 (age: 53+4 years, BMI: 25+1 kg/m2, HbA1c: 6.8+0.3%), c) 8 subjects with increased body weight and IGT (age: 46+3.6 years, BMI: 29+1.6 kg/m2, HbA1c: 5.7+0.1%) and d) 10 healthy volunteers (age: 37.6+2.6 years, BMI: 23.6+0.9 kg/m2).The subjects with DM 1 were connected for 4 hours to the artificial pancreas through a catheter inserted in a wrist vein, for continuous blood glucose monitoring. Moreover, plasma samples were taken at 15-60 min intervals for 240 min from another vein for measurements of glucose, insulin, triglycerides, non-esterified fatty acids (NEFA) and glycerol.In patients with DM 2, increased body weight and IGT and in healthy volunteers, plasma samples were taken at 15-60 min intervals for 5 hours postmeal, from a deep vein abducing blood from the forearm muscle tissue and the radial artery for measurements of glucose, insulin, triglycerides, (NEFA) and glycerol. Muscle blood flow was measured with strain-gauge plethysmography.Results: Vinegar compared to placebo :(1) In patients with DM 1: reduced postprandial hyperglycemia, did not affect postprandial insulin levels, did not affect postprandial triglycerides, NEFA and glycerol levels. (2) In patients with DM 2 :reduced postprandial hyperglycemia and hyperinsulinemia, did not affect forearm blood flow, increased forearm glucose uptake, reduced postprandial hypertriglyceridaemia, did not affect lipolysis (NEFA and glycerol levels). (3) In subjects with increased body weight and IGT : did not affect postprandial glucose levels, reduced postprandial hyperinsulinemia, increased forearm blood flow and glucose uptake, reduced postprandial hypertriglyceridaemia, did not affect lipolysis. (4) In healthy volunteers: did not affect postprandial glucose levels, reduced postprandial hyperinsulinemia at 90 minutes postmeal, did not affect forearm blood flow and glucose uptake, did not affect postprandial hypertriglyceridemia and lipolysis.Conclusions: This study showed that in insulin resistant subjects (subjects with increased body weight and DM 2) vinegar addition (30 ml) to a mixed meal results in an improvement of insulin action in muscle and adipose tissue. Specifically acetic acid probably increases the activity of lipoprotein lipase in adipose tissue, resulting a reduction of postprandial hypertriglyceridemia, with no effect on lipolysis. The improvement of forearm glucose uptake and the reduced postprandial hyperinsulinaemia observed, suggest that acetic acid has a beneficial effect on insulin sensitivity on skeletal muscle. However, the beneficial effect of vinegar on postprandial glycemic response observed in patients with type 1 diabetes, suggests that the underlying mechanisms of vinegar’s action on glucose metabolism go beyond the improvement of insulin sensitivity.

Σκοπός: Να μελετηθεί η δράση του ξυδιού/οξικού οξέως στο μεταβολισμό γλυκόζης και λιπιδίων σε ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη (ΣΔ), αυξημένο σωματικό βάρος και διαταραχή ανοχής στην γλυκόζη (IGT) και σε υγιείς εθελοντές. Μέθοδολογία: Χορηγήθηκε μεικτό γεύμα σε 4 ομάδες ατόμων: α) 10 ασθενείς με ΣΔ 1, (ηλικία: 32+3 έτη, ΒΜΙ: 24+1 kg/m2, διάρκεια διαβήτη: 14+3 έτη, ΗbΑ1c: 6,7+0,2%), β) 11 ασθενείς με νεοδιαγνωσθέντα ΣΔ 2 (ηλικία: 53+4 έτη, ΒΜΙ: 25+1 kg/m2, ΗbΑ1c: 6,8+0,3%), γ) 8 άτομα με αυξημένο σωματικό βάρος και IGT (ηλικία: 46+ 3,6 έτη, ΒΜΙ: 29+1,6 kg/m2, ΗbΑ1c: 5,7+0,1%) και δ) 10 υγιείς εθελοντές (ηλικία: 37,6+2,6 έτη, ΒΜΙ : 23,6+0,9 kg/m2).Στα άτομα με ΣΔ 1 πραγματοποιήθηκε συνεχής καταγραφή της γλυκόζης με το τεχνητό πάγκρεας και λήψεις αίματος από μια φλέβα του καρπού, για τη μέτρηση γλυκόζης, ινσουλίνης, τριγλυκεριδίων, γλυκερόλης και ελεύθερων λιπαρών οξέων (ΕΛΟ), ανά 15-60 λεπτά για 4 ώρες μεταγευματικά. Στα άτομα με ΣΔ 2, αυξημένο σωματικό βάρος και IGT και στους υγιείς, ακολούθησαν λήψεις αίματος για τη μέτρηση γλυκόζης, ινσουλίνης, τριγλυκεριδίων, γλυκερόλης και ΕΛΟ, ανά 15-60 λεπτά για 5 ώρες μεταγευματικά από φλέβα που απάγει αίμα από το μυϊκό ιστό του πήχεως και την κερκιδική αρτηρία. Συγχρόνως γινόταν μέτρηση της ροής αίματος στο μυϊκό ιστό (με πληθυσμογραφία).Αποτελέσματα: Το ξύδι σε σύγκριση με το εικονικό φάρμακο:(1) Στους ασθενείς με ΣΔ 1 μείωσε την μεταγευματική υπεργλυκαιμία ενώ δεν επηρέασε τις μεταγευματικές τιμές ινσουλίνης, τριγλυκεριδίων, ΕΛΟ και γλυκερόλης. (2) Στους ασθενείς με ΣΔ 2 : μείωσε την μεταγευματική υπεργλυκαιμία και υπερινσουλιναιμία, δεν επηρέασε την ροή του αίματος στον μυϊκό ιστό, αύξησε την μυϊκή πρόσληψη γλυκόζης, μείωσε την μεταγευματική υπερτριγλυκεριδαιμία, δεν επηρέασε τα προϊόντα της λιπόλυσης (ΕΛΟ και γλυκερόλη). (3) Στα άτομα με αυξημένο σωματικό βάρος και IGT: δεν επηρέασε την μεταγευματική υπεργλυκαιμία, μείωσε την μεταγευματική υπερινσουλιναιμία, αύξησε την ροή του αίματος στον μυϊκό ιστό και την μυϊκή πρόσληψη γλυκόζης, μείωσε την μεταγευματική υπερτριγλυκεριδαιμία, δεν επηρέασε τα προϊόντα της λιπόλυσης. (4) Στους υγιείς εθελοντές: δεν επηρέασε τις μεταγευματικές τιμές γλυκόζης, μείωσε την μεταγευματική υπερινσουλιναιμία στα 90 λεπτά που ακολούθησαν το γεύμα, ενώ δεν επηρέασε την ροή του αίματος στον μυϊκό ιστό, την μυϊκή πρόσληψη γλυκόζης, την μεταγευματική υπερτριγλυκεριδαιμία και τα προϊόντα της λιπόλυσης. Συμπεράσματα: Η κατανάλωση 30 ml ξυδιού πριν από την έναρξη μεικτού γεύματος, από άτομα με αντίσταση στην ινσουλίνη (αυξημένο σωματικό βάρος και/ή ΣΔ 2) είχε ως αποτέλεσμα την βελτίωση της δράσης της ινσουλίνης στον μυϊκό και στον λιπώδη ιστό. Στον λιπώδη ιστό πιθανόν το ξύδι να αυξάνει την δραστικότητα της λιποπρωτεϊνικής λιπάσης, με επακόλουθο την μείωση της μεταγευματικής υπερτριγλυκεριδαιμίας, χωρίς να έχει επίδραση στην λιπόλυση. Στον μυϊκό ιστό αύξησε την πρόσληψη γλυκόζης ενώ μείωσε την μεταγευματική υπερινσουλιναιμία. Η βελτίωση της μεταγευματικής γλυκαιμικής απόκρισης που παρατηρήθηκε στους ασθενείς με ΣΔ 1, υποδεικνύει ότι στην επίδραση του ξυδιού στον μεταβολισμό γλυκόζης, εμπλέκονται μηχανισμοί πέραν της βελτίωσης στην αντίσταση στην ινσουλίνη.