Ὁ πάσχων παῖς στα Ησαΐα 42,1-9 και 52,13-53,12 του Δευτεροησαΐα και η σχέση του με το “παιδίον Ἐμμανουήλ” στα Ησαΐα 7,14-16 και 9,1-7

Abstract

The theme of our discussion was both the approach of two figures of the “child of the Lord”; namely that of “Immanuel” and that of the “Suffering Servant” and their relationship with one another within Isaiah 7 and 9, 42, 52 and 53. The result of the present research is the new that this work offers.First of all, we examined the book wholly, as a whole, according to the demands of contemporary research, without disregarding its individual sections. In the discussion we implemented the historical-critical method by analyzing the structure and the passages, and with the use of analysis of terms, concepts and influences from other texts. We quested after the interpretation of the world “christos” which declares a person of human or divine origin whose aim is to bring a better future. Such a hope is dominant for Israel, although this expectation does not definitely mean it is about the anticipation of a Messiah. It presumably refers to a model of Israeli eschatology.The main theme of our research about the “child of Yahweh” relates to his identity.“The child of the Lord” often seems to be the nation of Israel or the representative of Israel or a chosen remnant. Nevertheless, the description of the suffering rather points to the affliction of a person. Moses is a “prospective child”; however, he did not manage to preserve the holiness of the people, since he himself was found to be bound to his passions. Neither did the Second Isaiah who functions as a mediator, albeit not as a deliverer. Cyrus, Darius, Jeremiah and Job have been possible “children.” In relation to the identity it was found that there exists a course, from Israel to the expected Messiah.The other meaning of the child is that of Immanuel. During the Syro-Ephraimite War, Isaiah formulates a prophesy (7.14-16) for the birth of a child, the characteristics of whom are given in chapter 9. They allude to a later powerful king, yet not to an eschatological deliverer. The speech refers to an ideal king whose work cannot be limited to a human reign.In the next section we recorded both similarities and differences between Immanuel and the suffering child/servant. They appear to be similar in their common will for the domination of justice and in their reference concerning the light. The word child seemed to conjoin the passages, and the “suffering child” and “Immanuel” constitute the same person. Thus in chapters 7 and 9 he is presented as Immanuel, as mighty and powerful, in the time when the state was mighty as well, and as suffering, in the time when the people were found exiled and disillusioned.We noted a kind of indeterminacy which keeps the subject of the identification of Immanuel with the suffering child open to doubt. The Christological perspective of the passages is documented by the New Testament and the deepening of the themes is performed by the Fathers of the Church. A prophesy does not cease to be fulfilled. In this way, Israel, the king, etc. function as precursors of the “ultimate messiah”, Jesus Christ.

Τό θέμα της εργασίας μας ήταν η προσέγγιση δύο μορφών τού «παιδός του Κυρίου» δηλαδή τού «Εμμανουήλ» καί τού «Πάσχοντος» καί η σχέση αυτών μεταξύ τους μέσα στά κεφάλαια 7 καί 9, 42, 52 καί 53 του Ησαία. Τό αποτέλεσμα της έρευνας αυτής είναι τό νέο πού προσφέρει η εργασία.Καταρχήν, εξετάσαμε τό βιβλίο ως ένα όλον, ως σύνολο, όπως τό θέλει καί η σύγχρονη έρευνα, χωρίς νά παραβλέψουμε τά ξεχωριστά τμήματά του. Εφαρμόσαμε τήν ιστορικοκριτική μέθοδο στην εργασία κάνοντας ανάλυση της δομής, των περικοπών, χρησιμοποιώντας αναλύσεις όρων, εννοιών και επιρροών από άλλα κείμενα. Αναζητήσαμε τήν ερμηνεία τής λέξης «χριστός» πού δηλώνει ένα πρόσωπο ανθρώπινης ή θεϊκής προέλευσης τό οποίο έχει ως σκοπό νά φέρει ένα καλύτερο μέλλον. Γιά τόν Ισραήλ κυριαρχεί μια τέτοια ελπίδα αλλά η προσδοκία αυτή δεν σημαίνει ότι οπωσδήποτε πρόκειται για την αναμονή ενός Μεσσία. Αφορά πιθανόν σε μοντέλο της Ισραηλιτικής εσχατολογίας.Το βασικό θέμα της έρευνας μας περί του «παιδός του Γιαχβέ» αφορά στήν ταυτότητά του.Συχνά «ο παις του Κυρίου» φαίνεται να είναι το Ισραηλιτικό έθνος ή ο αντιπρόσωπος του Ισραήλ ή ένα εκλεκτό υπόλοιπο. Ωστόσο, η περιγραφή του πάθους παραπέμπει περισσότερο στον βασανισμό ενός προσώπου. Ο Μωυσής είναι «ένας υποψήφιος παις», αλλά δεν κατάφερε να διατηρήσει την αγιότητα του λαού, αφού και ο ίδιος βρέθηκε δέσμιος των παθών του. Ούτε ο Δεύτεροησαίας πού λειτουργεί ως μεσολαβίτης αλλά όχι ως λυτρωτής. Πιθανοί «παίδες» υπήρξαν οι: Κύρος, Δαρείος, Ιερεμίας και ο Ιώβ. Ως προς την ταυτότητα βρέθηκε ότι υφίσταται μια πορεία, από τό Ισραήλ στον προσδοκώμενο Μεσσία.Η άλλη έννοια του παιδός είναι του Εμμανουήλ. Κατά τόν Συροεφραιμιτικό πόλεμο ο Ησαίας εκφέρει μία προφητεία (7,14-16) για τη γέννηση ενός παιδιού και στο κεφ.9 δίνονται τα χαρακτηριστικά του. Μιλούν για κάποιον επόμενο κραταιό βασιλιά, αλλά όχι για έναν εσχατολογικό σωτήρα. Ο λόγος αφορά σέ έναν ιδανικό βασιλιά πού το έργο του δεν μπορεί να περιοριστεί σε μία ανθρώπινη βασιλεία.Στο επόμενο τμήμα καταγράψαμε ομοιότητες και διαφορές μεταξύ Εμμανουήλ και πάσχοντος παιδός. Φαίνεται να ομοιάζουν στήν κοινή θέληση τους για επικράτηση της δικαιοσύνης και στήν αναφορά τους περί του φωτός. Η λέξη παίς φάνηκε να συνενώνει τα χωρία και ο «πάσχων παίς» και «ο Εμμανουήλ» αποτελούν το ίδιο πρόσωπο. Έτσι στα κεφ.7 και 9 παρουσιάζεται ως Εμμανουήλ, ως ισχυρός και κραταιός, τότε που και το κράτος ήταν ισχυρό και ως πάσχων τότε που ο λαός βρέθηκε εξόριστος και απογοητευμένος.Παρατηρήσαμε κάποια απροσδιοριστία η οποία διατηρεί «ανοιχτό» το θέμα της ταύτισης Εμμανουήλ και πάσχοντος παιδός. Η χριστολογική προοπτική των περικοπών τεκμηριώνεται από την Καινή Διαθήκη και η εμβάθυνση των θεμάτων γίνεται από τους Πατέρες της Εκκλησίας. Μια προφητεία δεν σταματά να εκπληρώνεται. Έτσι, ο Ισραήλ, ο βασιλιάς κτλ λειτουργούν ως προάγγελοι του «τελικού μεσσία», του Ιησού Χριστού.