Μελέτη των υποδοχέων παραπλάνησης στη γαστρίτιδα από ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού

Abstract

Objective: This study was designed to investigate the possible role of DcR3 and TL1A proteins in chronic Helicobacter pylori (HP) gastritis.Subjects and Methods: Thirty-six patients were included [26 patients with HP (+) and 10 patients with HP (-)] with symptoms of epigastric pain, digestive discomfort or melena. All patients underwent serum examination, as well as gastroscopy with biopsy. HP infection was diagnosed histologically. Triple HP eradication therapy took place, and the patients were reexamined by means of serum and endoscopic assessment and biopsy. Histological sections were evaluated for the degree of chronic inflammation, the inflammatory activity, the presence of intestinal metaplasia and atrophy, as well as the immunohistochemical expression of DcR3 protein in the gastric mucosa. The serum DcR3 and TL1A protein levels were assessed before and after HP eradication therapy.Results: After eradication therapy, the degree and the activity of mucosal inflammation of HP(+) patients were significantly lower (p = 0.001). No differences were observed between the two groups in regard to atrophy and intestinal metaplasia. The serum levels of the DcR3 and TL1A proteins of patients with HP (+) and HP (-) did not differ significantly (p = 0.244). By immunohistochemistry, there was increased mucosal expression of DcR3 in HP (+) patients, as compared to HP (-) controls (p = 0.008). Immunohistochemical detection of DcR3 decreased from marked to mild after eradication therapy (p = 0.019). There was a positive correlation between the immunohistochemical expression of DcR3 and the degree of inflammation, both before and after eradication therapy (p = 0.03 and p = 0.47, respectively). The immunohistochemical expression of DcR3 was not found to be correlated with inflammatory activity, atrophy or intestinal metaplasia (p> 0.05). Prior to eradication therapy, serum DcR3 levels were higher in the HP (+) patients with moderate or marked grade of mucosal immunostaining (p=0.037). Both the serum DcR3 and the immunopositivity in the biopsies decreased after eradication therapy in the majority of patients (p, NS). No statistically significant difference was identified between the immunohistochemical DcR3 detection and the serum TL1A (p=0.21) before and after eradication therapy.Conclusions: In chronic HP gastritis, there is increased expression of DcR3 in the gastric mucosa. This finding is not related to the presence of intestinal metaplasia or atrophy. Eradication of HP contributes to the reduction of inflammation and the decreased expression of DcR3 in the gastric mucosa. There was no correlation between the serum levels of DcR3 and the presence of HP, the activity of inflammation, atrophy or intestinal metaplasia. Moreover, there was no correlation between TL1A and histological parameters (inflammation, atrophy, intestinal metaplasia), the serum levels of DcR3 or the degree of DcR3 immunohistochemical expression in biopsy material. In patients with chronic gastritis, DcR3 protein could potentially be used as biomarker for inflammation. Towards this direction, a prospective study will be needed.

Σκοπός: Η μελέτη αυτή σχεδιάστηκε με σκοπό να διερευνηθεί ο πιθανός ρόλος των πρωτεϊνών DcR3 και TL1A στη χρόνια γαστρίτιδα από ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού (ΕΠ).Ασθενείς και Μέθοδοι: Συμπεριλήφθηκαν 36 ασθενείς [26 ασθενείς με ΕΠ(+) και 10 ασθενείς με ΕΠ(-)] με συμπτώματα επιγαστρικού άλγους, δυσπεπτικά ενοχλήματα ή και μέλαινες κενώσεις. Οι ασθενείς υποβλήθηκαν σε λήψη ορού αίματος, ενδοσκοπικό έλεγχο και λήψη βιοψιών, με τις οποίες αποδείχθηκε η παρουσία ΕΠ στο γαστρικό βλεννογόνο. Ακολούθησε θεραπεία εκρίζωσης με τριπλή φαρμακευτική αγωγή και οι ασθενείς υποβλήθηκαν εκ νέου σε λήψη ορού αίματος, ενδοσκοπικό έλεγχο και λήψη βιοψιών. Κατά την ιστολογική εξέταση εκτιμήθηκε ο βαθμός χρόνιας φλεγμονής, η ενεργός δραστηριότητα της φλεγμονής, η παρουσία εντερικής μεταπλασίας και ατροφίας, καθώς και η ανοσοϊστοχημική έκφραση της πρωτεΐνης DcR3 στο γαστρικό βλεννογόνο. Τα επίπεδα των πρωτεϊνών DcR3 και TL1Α στον ορό των ασθενών εκτιμήθηκαν πριν και μετά την θεραπεία εκρίζωσης του ΕΠ.Αποτελέσματα: Στους ασθενείς με ΕΠ(+), μετά την αγωγή εκρίζωσης ο βαθμός της φλεγμονής και η ενεργός δραστηριότητά της μειώθηκαν στατιστικώς σημαντικά (p=0,001). Δεν παρατηρήθηκαν διαφορές στις δυο ομάδες όσον αφορά την ατροφία και την εντερική μεταπλασία. Τα επίπεδα των πρωτεϊνών DcR3 και TL1A στον ορό των ασθενών με ΕΠ(+) και ΕΠ(-) δεν βρέθηκε να διαφέρουν στατιστικώς (p=0,244). Με τη μέθοδο της ανοσοϊστοχημείας, το DcR3 στο γαστρικό βλεννογόνο εκφράζονταν περισσότερο στους ασθενείς με ΕΠ(+), σε σύγκριση με τους μάρτυρες ΕΠ (-) (p=0,008). Στους ασθενείς μετά από την αγωγή εκρίζωσης η ανοσοϊστοχημική ανίχνευση του DcR3 μειώθηκε από έντονου σε ήπιου βαθμού (p=0,019). Διαπιστώθηκε συσχέτιση της ανοσοϊστοχημικής έκφρασης του DcR3 με το βαθμό φλεγμονής, τόσο πριν, όσο και μετά την αγωγή εκρίζωσης (p=0,03 και p=0,47, αντιστοίχως). Η ανοσοϊστοχημική έκφραση του DcR3 δεν βρέθηκε να σχετίζεται στατιστικώς με την ενεργό δραστηριότητα, την ατροφία ή την εντερική μεταπλασία (p>0,05). Στους ασθενείς με ΕΠ(+) πριν την αγωγή εκρίζωσης, τo DcR3 του ορού ήταν υψηλότερο σε εκείνους που είχαν έντονου ή μέτριου βαθμού ανοσοϊστοχημική χρώση στις βιοψίες στομάχου (p=0,037). Μετά τη θεραπεία εκρίζωσης, τόσο το DcR3 του ορού, όσο και η ανοσοθετικότητα στις βιοψίες ελαττώθηκαν στην πλειοψηφία των ασθενών (p, NS). Δεν βρέθηκε στατιστικά σημαντική διαφορά ανάμεσα στην ανοσοϊστοχημική ανίχνευση του DcR3 και του TL1A ορού (p=0,21) πριν και μετά την αγωγή εκρίζωσης.Συμπεράσματα: Στη χρόνια γαστρίτιδα από ΕΠ παρατηρείται αυξημένη έκφραση του DcR3 στο βλεννογόνο του στομάχου. Η αυξημένη αυτή έκφραση δεν σχετίζεται με την παρουσία εντερικής μεταπλασίας ή ατροφίας. Η εκρίζωση του ΕΠ συμβάλλει στη μείωση της φλεγμονής και στη μειωμένη έκφραση του DcR3 στο γαστρικό βλεννογόνο. Δεν διαπιστώθηκε συσχέτιση μεταξύ των επιπέδων του DcR3 του ορού και της παρουσίας ΕΠ, της ενεργού δραστηριότητας της φλεγμονής, της ατροφίας ή της εντερικής μεταπλασίας. Επιπλέον, δεν ανευρέθη συσχέτιση του TL1Α με τις ιστολογικές παραμέτρους (φλεγμονή, ατροφία, εντερική μεταπλασία), με τα επίπεδα του DcR3 στον ορό ή με την ανοσοϊστοχημική έκφρασή του σε υλικό βιοψίας. Στον πληθυσμό των ασθενών με χρόνια γαστρίτιδα, η πρωτεΐνη DcR3 θα μπορούσε δυνητικά να αποτελέσει δείκτη παρακολούθησης της φλεγμονής. Προς την κατεύθυνση αυτή θα απαιτηθεί προοπτική μελέτη.