Συγκριτική μελέτη καθιερωμένου και ταχέος πρωτοκόλλου μιας ημέρας για την απεικόνιση της μυοκαρδιακής αιμάτωσης με τη χρήση Tetrofosmin-Tc 99m

Abstract

INTRODUCTIONThe purpose of this research project was to comparatively evaluate the feasibility and performance of a fast myocardial perfusion imaging (MPI) protocol with the use of 99mTc .METHODS 68 patients underwent two sequential gated-SPECT, myocardial perfusion imaging studies (MPI) using treadmill exercise as a stressor. The first imaging sequence started at 15 (Early Imaging, T1 protocol) and the second at 45 (Late Imaging, T2 protocol) minutes post 99mTcinjection, at both stress and rest. For each protocol the following parameters were measured: counts over heart (H), liver (Liv) and subdiaphragmatic space (Sub), image quality, myocardial perfusion related variables (summed stress-SSS, summed rest-SRS and summed difference-SDS=SSS-SRS scores and ischemic myocardium mass) and left ventricular function related variables (global ejection fraction, end-diastolic and end-systolic volumes and scores of regional wall thickening and motion). Subsequently, these parameters were compared between the two protocols using appropriate statistical methods. Coronary angiography was performed in all patients within 2 months from MPI, and ROC analysis was used to compare the diagnostic accuracy for the detection of ≥50% diameter luminal stenosis.RESULTSOverall, image quality was graded as optimal-good in 65 (95%) of T1 and 67 (98%) of T2 studies (p=0,5). H/Liv and stress H/Sub ratios were similar, but rest H/Sub ratio was lower in T1 protocol (p=0,004). SSS [10 (0 to 46) vs 9 (0 to 36), p=0,03] and SDS [3 (0 to 35) vs 2 (0 to 34), p=0,03] were higher in T1 protocol. Global left ventricular ejection fraction did not differ between the two protocols, but motion and thickening scores were higher in T1 protocol. A highly significant (p < 0,001) linear relationship with clinically negligible mean differences in Bland-Altman analysis was observed for all perfusion and function-related data. Sensitivity was 80% for T1 and 78% for T2 protocol, specificity was 65% for both protocols, while diagnostic accuracy, as evaluated by AUC [0,75 (0,62-0,84 95% CIs) for T1 and 0,71 (0,58-0,81 95% CIs) for T2] was similar between the two protocols (p=0,3).CONCLUSIONS 25The fast protocol is technically feasible and diagnostically accurate compared to the established protocol.

ΕΙΣΑΓΩΓΗΟ σκοπός της έρευνας ήταν η συγκριτική μελέτη της απόδοσης ενός ταχέος πρωτοκόλλου απεικόνισης της μυοκαρδιακής αιμάτωσης με τη χρήση 99mTc. ΜΕΘΟΔΟΙ68 ασθενείς υποβλήθηκαν σε δυο διαδοχικές σπινθηρογραφικές μελέτες απεικόνισης της μυοκαρδιακής αιμάτωσης με τεχνική Gated-SPECT και χρήση σωματικής κόπωσης σε κυλιόμενο τάπητα. Στην πρώτη μελέτη η απεικόνιση πραγματοποιήθηκε 15 λεπτά (πρώιμηαπεικόνιση, Τ1 πρωτόκολλο) και στη δεύτερη 45 λεπτά (καθυστερημένη η συνήθως χρησιμοποιούμενη απεικόνιση, Τ2 πρωτόκολλο) μετά τη χορήγηση του ραδιοφαρμάκου, τόσο μετά από κόπωση όσο και σε ηρεμία. Για κάθε πρωτόκολλο μετρήθηκαν οι κρούσεις στην καρδία (Η), το ήπαρ (Liv) και την υποδιαφραγματική περιοχή (Sub) και η ποιότητα απεικόνισης και εκτιμήθηκαν παράμετροι που σχετίζονται με τη μυοκαρδιακή αιμάτωση (συνολικό σκορ ελλείμματος σε ηρεμία [SRS], κόπωση [SSS] και η διαφορά αυτών [SDS], μυοκαρδιακή μάζα σε ισχαιμία) και τη λειτουργικότητα της αριστερής κοιλίας (συνολικό κλάσμα εξωθήσεως, τελοσυστολικός και τελοδιαστολικός όγκος και τμηματικά σκορ κινητικότητας και πάχυνσης). Στη συνέχεια έγινε σύγκριση των παραμέτρων αυτών μεταξύ των δύο πρωτοκόλλων με τη χρήση κατάλληλων στατιστικών μεθόδων. Επίσης, σε όλους τους ασθενείς πραγματοποιήθηκε στεφανιογραφικός έλεγχος εντός δύο μηνών από τη διενέργεια της μελέτης της μυοκαρδιακής αιμάτωσης και με τη χρήση ανάλυσης ROC έγινε σύγκριση της διαγνωστικής ακρίβειας των δύο πρωτοκόλλων για την ανίχνευση στενώσεων μεγαλύτερων του 50% της διαμέτρου του αυλού των στεφανιαίων αρτηριών. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑΣυνολικά, η ποιότητα των εικόνων βαθμολογήθηκε ως καλή ή άριστη σε 67 (98%) μελέτες του καθιερωμένου πρωτοκόλλου και 65 (95%) μελέτες του ταχέος πρωτοκόλλου (p=0,5). Οι λόγοι κρούσεων H/Liv και ο λόγος H/Sub στην κόπωση ήταν παρόμοιοι στα δύο πρωτόκολλα, όμως ο λόγος H/Sub σε ηρεμία ήταν μικρότερος στο Τ1 (P= 0,04). Το SSS [10 (0-46) vs 9 (0-36), P= 0,003] και το SDS [3 (0-35) vs 2 (0-34), P= 0,03] ήταν υψηλότερα στο Τ1 πρωτόκολλο. Το συνολικό κλάσμα εξωθήσεως της αριστερής κοιλίας ήταν παρόμοιο μεταξύ των δύο πρωτοκόλλων, ενώ τα σκορ κινητικότητας και πάχυνσης ήταν μεγαλύτερα στην πρώιμη απεικόνιση. Μια πολύ σημαντική γραμμική συσχέτιση (p<0,001), με κλινικά 23ασήμαντες μέσες διαφορές στην ανάλυση Bland-Altman παρατηρήθηκε για όλα τα σχετιζόμενα με τη μυοκαρδιακή αιμάτωση και τη λειτουργικότητα της αριστερής κοιλίας δεδομένα. Η ευαισθησία ήταν 80% για το Τ1 και 78% για το Τ2 πρωτόκολλο, η ειδικότητα ήταν 65% και για τα δύο πρωτόκολλα ενώ η διαγνωστική ακρίβεια, όπως αυτή εκτιμήθηκε μέσω της AUC [0,75 (0,62-0,84 95% CIs) για το Τ1 και 0,71 (0,58-0,81 95% CIs) για το Τ2], δεν διέφερε μεταξύ των δυο πρωτοκόλλων (p=0,3). ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑΤο ταχύ πρωτόκολλο είναι τεχνικά εφικτό και διαγνωστικά ακριβές σε σχέση με το καθιερωμένο πρωτόκολλο.