Αυτοάνοσες φλεγμονώδεις μυοπάθειες: ανοσοϊστοχημική μελέτη των παθογενετικών μηχανισμών

Abstract

IntroductionAutoimmune inflammatory myopathies constitute a heterogeneous group ofdiseases that share in common the inflammation of skeletal muscle and the presenceof muscle weakness. Immune mechanisms are considered responsible for theirpathogenesis and the induction of muscle damageAimThe aim of the present PhD thesis was to study the distribution of the subtypesof inflammatory cells, the expression of the co-stimulatory molecule OX40L and itsligand OX40 and the expression of major histocompatibility complex antigens bymuscle fibers in autoimmune inflammatory myopathies.Materials and MethodsMuscle biopsies from patients with autoimmune inflammatory myopathieswere studied {22 patients with dermatomyositis (DM), 31 patients with polymyositis(PM), 10 patients with polymyositis associated with connective tissue disease and 3patients with inclusion body myositis (IBM)}. For the aim of this study the avidinbiotincomplex immunohistochemical method and a double immunofluorescencemethod were used.Results-DiscussionSimilar subsets of inflammatory cells were observed in all autoimmuneinflammatory myopathies with differences revealed in the distribution of somesubsets according to site of accumulation and according to diagnosis. In PM, CD4and CD8 lymphocytes and CD68 macrophages were preferentially located atendomysial sites, while myeloid dendritic cells were more abundant at this sitecomparing to DM. These features suggest the presence of a dominant cytotoxicpathogenetic mechanism in the disease. In DM, the presence of greater numbers ofCD4 lymphocytes, CD68 macrophages, myeloid dendritic cells and B lymphocytes atperivascular sites, implies a dominant humoral pathogenetic mechanism. Inpolymyositis associated with connective tissue disease the distribution of CD8 lymphocytes resembles PM and the distribution of the remaining subsets ofinflammatory cells resembles DM, supporting the notion of a mixed pathogenetic,humoral and cytotoxic, mechanism. However beyond the dominant pathogeneticmechanism, the presence of B lymphocytes and plasma cells in PM and the presenceof CD8 lymphocytes in DM, implies the involvement, to some extent, of humoral andcell-mediated immunity, respectively, to their pathogenesis. Muscle necrosis andregeneration were correlated with the presence of distinct subsets of inflammatorycells, a finding that implies that in genetic susceptible individuals these processescould be responsible for the initiation and propagation of the autoimmune procedure.In all subsets of autoimmune inflammatory myopathies OX40+ and OX40L+cells were observed sharing the same distribution in muscle tissue, while the moleculeOX40L was expressed by different types of inflammatory cells and by vesselendothelial cells in DM and to a lesser extent in PM. These findings imply thatOX40/OX40L interaction may contribute in disease mechanisms through differentpathways.Finally, regarding the expression of HLA molecules from muscle fibers in autoimmune inflammatory myopathies, qualitative expression showed high sensitivitybut low specificity for their diagnosis, while the expression of HLA-I antigens from19,24% of muscle fibers in DM, from 19,24% of muscle fibers in PM and from27,09% of muscle fibers in polymyositis associated with connective tissue diseaseshowed a specificity of 100%. HLA-II expression from 2,04% of muscle fibers inDM and from 2,74% of muscle fibers in PM showed specificity 100% for theirdiagnosis. Quantitative HLA-I expression from muscle fibers in autoimmuneinflammatory myopathies is independent from disease duration and can be used as adiagnostic tool, both early and in the late stages of the disease.

ΕΙΣΑΓΩΓΗΟι αυτοάνοσες φλεγμονώδεις μυοπάθειες συνιστούν μία ετερογενή ομάδανοσημάτων με κοινό χαρακτηριστικό τη φλεγμονή του σκελετικού μυός και τηνπρόκληση μυϊκής αδυναμίας. Ανοσολογικοί μηχανισμοί θεωρούνται υπεύθυνοι γιατην παθογένεσή τους και την πρόκληση της μυϊκής βλάβης.ΣΚΟΠΟΣΣκοπός της παρούσας διδακτορικής διατριβής ήταν η μελέτη της κατανομήςτων υποτύπων των φλεγμονωδών κυττάρων, η μελέτη της έκφρασης τουσυνδιεγερτικού μορίου OX40L και του προσδέματός του ΟΧ40 και τέλος, η μελέτητης έκφρασης των αντιγόνων του μείζονος συμπλέγματος ιστοσυμβατότητας από τιςμυϊκές ίνες στις αυτοάνοσες φλεγμονώδεις μυοπάθειες.ΥΛΙΚΟ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΟΙΜελετήθηκαν βιοψίες πασχόντων από αυτοάνοσες φλεγμονώδεις μυοπάθειες{22 πάσχοντες από δερματομυοσίτιδα (ΔΜ), 31 πάσχοντες από πολυμυοσίτιδα (ΠΜ),10 πάσχοντες από πολυμυοσίτιδα σχετιζόμενη με νόσο του συνδετικού ιστού(ΠΜΝΣΙ) και 3 πάσχοντες από μυοσίτιδα με έγκλειστα σωμάτια (ΙΒΜ)}. Για τημελέτη χρησιμοποιήθηκε η ενζυμική ανοσοϊστοχημική μέθοδος αβιδίνης-βιοτίνηςκαθώς και τεχνική διπλού, έμμεσου ανοσοφθορισμού, σε σειριακές τομές ψυκτικούμικροτόμου.ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ-ΣΥΖΗΤΗΣΗΠαρόμοιοι πληθυσμοί φλεγμονωδών κυττάρων παρατηρήθηκαν σε όλουςτους υποτύπους αυτοάνοσων φλεγμονωδών μυοπαθειών και διαφορές ανεδείχθησανως προς την κατανομή ορισμένων από αυτά. Στην ΠΜ, CD4 και CD8 λεμφοκύτταρακαι CD68 μακροφάγα εντοπίζονταν κυρίως στο ενδομύιο, ενώ περισσότεραμυελοειδή δενδριτικά κύτταρα ανεδείχθησαν στη θέση αυτή σε σχέση με τη ΔΜ,γεγονός ενδεικτικό ενός κυρίαρχου κυτταροτοξικού παθογενετικού μηχανισμού. ΣτηΔΜ στις περιαγγειακές διηθήσεις ανεδείχθησαν μεγαλύτεροι αριθμοί CD4λεμφοκυττάρων, CD68 μακροφάγων, μυελοειδών δενδριτικών κυττάρων και Β λεμφοκυττάρων, εύρημα που αντανακλά τον κυρίαρχο χυμικό παθογενετικόμηχανισμό στη νόσο. Η ΠΜΝΣΙ, παρουσίαζε κατανομή φλεγμονωδών κυττάρων πουπροσομοίαζε στην ΠΜ όσον αφορά στα CD8 λεμφοκύτταρα και στη ΔΜ όσον αφοράστους υπόλοιπους τύπους φλεγμονωδών κυττάρων, εύρημα ενδεικτικό ενός μεικτού,κυτταροτοξικού και χυμικού, παθογενετικού μηχανισμού. Πέραν όμως τουκυρίαρχου κάθε φορά ανοσολογικού μηχανισμού, η ανάδειξη Β λεμφοκυττάρων καιπλασματοκυττάρων στην ΠΜ και CD8 λεμφοκυττάρων στη ΔΜ υπαινίσσεται τησυμμετοχή, σε κάποιο βαθμό, της χυμικής και της κυτταρικής ανοσίας, αντίστοιχα,στην παθογένεση τους. Η μυϊκή νέκρωση και αναγέννηση συσχετίστηκαν μεδιακριτούς πληθυσμούς φλεγμονωδών κυττάρων, εύρημα που υπαινίσσεται πως οιδιαδικασίες αυτές σε γενετικά προδιατεθειμένα άτομα, οδηγούν πιθανώς στην έναρξηαλλά και διαιώνιση της αυτοάνοσης διαδικασίας.Σε όλους τους υποτύπους των αυτοάνοσων φλεγμονωδών μυοπαθειώνπαρατηρήθηκαν ΟΧ40+ και ΟΧ40L+ κύτταρα με παρόμοια κατανομή στο μυϊκόιστό, ενώ το μόριο OX40L εκφραζόταν από περισσότερους του ενός υποτύπουςφλεγμονωδών κυττάρων, αλλά και από τα ενδοθηλιακά κύτταρα των αγγείων στη ΔΜ και σε μικρότερο βαθμό στην ΠΜ. Τα ευρήματα αυτά υπαινίσσονται πως ηαλληλεπίδραση OX40/OX40L συμμετέχει στην παθογένεση των αυτοάνοσωνφλεγμονωδών μυοπαθειών, πιθανώς με περισσότερους του ενός μηχανισμούς.Τέλος, όσον αφορά στην έκφραση των μορίων HLA από τις μυϊκές ίνες, ηποιοτική έκφραση παρουσίαζε υψηλή ευαισθησία, αλλά χαμηλή ειδικότητα για τηδιάγνωση των αυτοάνοσων φλεγμονωδών μυοπαθειών, ενώ αντίθετα, η ποσοτικήέκφραση των μορίων HLA-I από το 19,24% των μυϊκών ινών στη ΔΜ, από το19,34% των μυϊκών ινών στην ΠΜ και από το 27,09% των μυϊκών ινών στηνΠΜΝΣΙ παρουσιάζει ειδικότητα για τη διάγνωση 100%. Αντίστοιχα ειδικότητα100% για τη διάγνωση παρουσιάζει η έκφραση των HLA-II από το 2,04% τωνμυϊκών ινών στη ΔΜ και από το 2,74% των μυϊκών ινών στην ΠΜ. Η ποσοτικήέκφραση των μορίων HLA-I ήταν ανεξάρτητη της διάρκειας της νόσου και επομένωςδύναται να χρησιμοποιηθεί ως διαγνωστικό εργαλείο για τη διαφορική διάγνωσητους, τόσο σε πρώιμα, όσο και σε όψιμα στάδια, από παθήσεις που παρουσιάζουνφλεγμονώδεις διηθήσεις στη βιοψία μυός.