Η κοινωνική πολιτική για τους άστεγους στην Ελλάδα: ποιοτική και κριτική ανάλυση ενός ακραίου κοινωνικού αποκλεισμού

Abstract

This dissertation examines homelessness through the lens of social policy from a theoretical, policy and empirical level. In the theoretical part, a review of the interpretative approaches of homelessness is attempted, its relation to welfare regimes, its definitions and measurement methodologies, as well as the types of social services for the homeless. At the part of policy, the actions of European organizations are analyzed, good practices of member-states are mapped and the Greek case is deepened. The findings of the empirical part highlight that at the time of the worsening of the problem in Greece, the measures implemented remain of fire extinguishing character. Charity-type practices dominate focusing on emergency services which are implemented by NGO’s. This fact constitutes a substantial erosion of social citizenship.

Η διατριβή εξετάζει την έλλειψη στέγης από την οπτική της κοινωνικής πολιτικής σε επίπεδο θεωρητικό, πολιτικό και εμπειρικό. Στο θεωρητικό μέρος επιχειρείται επισκόπηση των ερμηνευτικών προσεγγίσεων για την έλλειψη στέγης, της σχέσης της με τα καθεστώτα ευημερίας, των ορισμών και των μεθοδολογιών μέτρησης της, καθώς και των τύπων κοινωνικών υπηρεσιών για τους άστεγους. Στο μέρος των πολιτικών αναλύονται οι ενέργειες ευρωπαϊκών οργανισμών, χαρτογραφούνται καλές πρακτικές κρατών μελών και γίνεται εμβάθυνση στην περίπτωση της Ελλάδας. Τα ευρήματα του εμπειρικού μέρους αναδεικνύουν πως την στιγμή επιδείνωσης του προβλήματος στην Ελλάδα, ο χαρακτήρας των μέτρων παραμένει πυροσβεστικός. Κυριαρχούν φιλανθρωπικού τύπου πρακτικές με επίκεντρο υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης που υλοποιούνται από ΜΚΟ. Γεγονός που συνιστά ουσιαστική διάβρωση της κοινωνικής ιδιότητας του πολίτη.