Η διακονία των αγίων (Α ΚΟΡ.16,15): Διακονία και μαρτυρία κατά τον Απ. Παύλο και η σύγχρονη ορθόδοξη χριστιανική μαρτυρία στην Βόρεια Αμερική

Abstract

This work began with the question: what stance should the Orthodox take in acountry where they constitute only 0.26% of the population? Such a situation clearlydemands Christian witness to those around them. Moreover, it is important todetermine the criteria by which these efforts can be judged. To answer thisquestion, we examined, in the first two chapters, the biblical evidence for diakonia(service/ministry) and martyria (witness) and, more specifically, their Paulinefoundations, as well as the trinitarian, pneumatological, Christological, eucharistic,liturgical, and ecclesiological dimensions of the conception of Christian witness. Inthe third chapter, we focused on an analysis of 1Corinthians 11-13, and the conceptsof the Body of Christ and the charismata (gifts) that the Apostle Paul discussesthere. In the fourth chapter, we analyzed the incarnational model of mission,otherwise known as inculturation. In the conclusion to Part One, we summarizedthe theological criteria for Orthodox diakonia and martyria. We also formulatedseven related questions that pertain to each of the paradigms we studied in PartTwo. In Part Two, we examined three cases of Orthodox Christian witness in NorthAmerica. All three—the monastic movement of Father Ephraim, the case of FatherSeraphim Rose, and the Monastery of New Skete—are presented critically for thefirst time as missionary “paradigms.” Our approach is contextual, with thenecessary historical description and Orthodox critical evaluation. All three caseswere analyzed on the basis of their archives and other related publications, as wellas through personal interviews with their chief figures. We utilized the threecategories of James Stamoolis, the heterodox specialist on Orthodox mission. Thefirst is the “incarnational” approach, which includes translations into the nativelanguages and ordinations of local clergy. The second is the “political” approach,which is based on state-sponsored aid for the spread of the Gospel. The third iswhat Stamoolis calls “the Orthodox presence approach,” which is based only on thesimple presence and traditional life of the Orthodox amidst non-Orthodox. Themost significant difference between the three cases we studied relates to theincarnational approach. While New Skete lies on one end of the spectrum, inasmuchas it has consciously adopted inculturation, the monasteries of Father Ephraimoccupy the other end of the spectrum. New Skete’s efforts toward an incarnationalor “inculturated” approach include the following: liturgical renewal, insistence onthe use of understandable language in the services, adaptation of the traditionalforms of monastic asceticism, and an approach to the non-Orthodox free oftheological triumphalism. The goal is to be based on the eternal truths ofOrthodoxy. However, the expression of Orthodox must proceed from theAmerican culture so as not to be culturally foreign (Greek, Russian, etc.).Irrespective of the reservations or disagreements one might have regarding NewSkete’s practices or missionary methods, we believe that its methodology—i.e.,inculturation in combination with the Orthodox presence approach—constitutes asolid foundation for the development of a genuine Orthodox Christian witness.

_Αυτή η εργασία ξεκίνησε με το ερώτημα: ποια στάση θα έπρεπε να κρατήσουνοι Ορθόδοξοι σε μια χώρα όπου αποτελούν μόνο το 0,26% του πληθυσμού; Μιατέτοια κατάσταση απαιτεί συγκεκριμένη χριστιανική μαρτυρία προς τους γύρωτους. Ακόμη περισσότερο, είναι σημαντικό να διερευνηθούν τα κριτήρια με ταοποία θα κριθούν τελικά οι προσπάθειες. Για να απαντήσουμε σε αυτό τοερώτημα, εξετάσαμε, στα πρώτα δύο κεφάλαια, τα βιβλικά δεδομένα τηςδιακονίας και της μαρτυρίας και, πιο συγκεκριμένα, τα παύλεια θεμέλιά τους,καθώς και τις τριαδολογικές, πνευματολογικές, χριστολογικές, ευχαριστιακές,λειτουργικές και εκκλησιολογικές διαστάσεις της θεώρησης της χριστιανικήςμαρτυρίας. Στο τρίτο κεφάλαιο, εστιάσαμε σε μια ανάλυση της πρώτης προςΚορινθίους επιστολής 11 ως 13, και των εννοιών περί του Σώματος του Χριστούκαι των χαρισμάτων, που αναφέρει ο Απόστολος Παύλος. Στο τέταρτοκεφάλαιο, αναλύσαμε το ενανθρωπισιακό μοντέλο ιεραποστολής, ή«inculturation» (εμπολιτισμός). Στα συμπεράσματα του πρώτου μέρους,συνοψίσαμε τα θεολογικά κριτήρια της Ορθόδοξης διακονίας και μαρτυρίας.Επίσης, θέσαμε επτά συναφή ερωτήματα που σχετίζονται με καθένα από ταπαραδείγματα που μελετήσαμε στο Δεύτερο μέρος. Στο Δεύτερο μέρος,εξετάσαμε τρεις περιπτώσεις Ορθόδοξης χριστιανικής μαρτυρίας στη ΒόρειαΑμερική. Και οι τρεις που επελέγησαν, το μοναστικό κίνημα του πατρόςΕφραίμ, η περίπτωση του πατρός Σεραφείμ Ρόουζ, και η Μονή της ΝέαςΣκήτης, παρουσιάζονται για πρώτη φορά κριτικά ως ιεραποστολικά«παραδείγματα». Η προσέγγιση είναι συναφειακή, με την απαραίτητη ιστορικήπεριγραφή και την ορθόδοξη κριτική αποτίμηση. Και οι τρεις αναλύθηκαν μεβάση τα αρχεία τους και τις λοιπές σχετικές δημοσιεύσεις, αλλά και μέσα απόπροσωπικές συνεντεύξεις με τις κυριότερες προσωπικότητες τους.Χρησιμοποιήσαμε τις τρεις κατηγορίες του ετερόδοξου ειδικού σε θέματαΟρθόδοξης ιεραποστολής, του James Stamoolis. Η πρώτη είναι η«ενανθρωπισιακή» προσέγγιση, η οποία περιλαμβάνει μεταφράσεις στιςμητρικές γλώσσες και χειροτονίες του γηγενούς κλήρου. Η δεύτερη είναι η«πολιτική» προσέγγιση, η οποία βασίζεται σε κυβερνητική βοήθεια για τηδιάδοση του Ευαγγελίου. Η τρίτη είναι αυτό που ονομάζει ο Stamoolis«προσέγγιση της Ορθόδοξης παρουσίας», η οποία έχει ως αποκλειστικήμαρτυρία την παρουσία και παραδοσιακή βιωτή των Ορθοδόξων ανάμεσα σε μηΟρθοδόξους. Η πιο σημαντική διαφορά μεταξύ των τριών περιπτώσεων πουμελετήσαμε αφορά στην ενσαρκωτική προσέγγιση. Αν η Νέα Σκήτη βρίσκεταιστο ένα άκρο, αφού έχει συνειδητά υιοθετήσει τον εμπολιτισμό, στο άλλο άκροβρίσκονται τα μοναστήργια του πατρός Εφραίμ. Οι προσπάθειές της ΝέαςΣκήτης προς μια ενσαρκωτική ή «εμπολιτισμένη» προσέγγιση είναι οι εξής: ηλειτουργική μεταρρύθμιση, η επιμονή στη χρήση κατανοητής γλώσσας στιςακολουθίες, η προσαρμογή των παραδοσιακών μορφών του μοναστικούασκητισμού και η προσέγγιση των μη Ορθοδόξων χωρίς θεολογική υπεροψία.Στόχος της είναι να βασίζεται στις αιώνιες αλήθειες της Ορθοδοξίας. Όμως, ηέκφρασή της Ορθοδοξίας, θα πρέπει να προέρχεται από τον αμερικανικόπολιτισμό, έστι ώστε να μη εμφανίζεται πολιτιστικά ξένη (ελληνική, ρωσικήκτλ). Άσχετα από τις επιφυλάξεις ή τις διαφωνίες που μπορεί να έχει κανείςσχετικά με τις πρακτικές ή τις ιεραποστολικές μεθόδους της Νέας Σκήτης,πιστεύουμε ότι η μεθοδολογία της, δηλαδή ο εμπολιτισμός σε συνδυασμό μετην προσεγγίση Ορθοδόξου παρουσίας, αποτελεί μια καλή αρχή για τηνανάπτυξη μιας γνήσιας Ορθόδοξης χριστιανικής μαρτυρίας.