Η χρήση της Παλαιάς Διαθήκη στην προς Γαλάτας Επιστολή και πως επηρεάζει τη συζήτηση για την ερμηνεία της επιστολής υπό το φως της νέας προοπτικής στην Παύλεια θεολογία

Abstract

Paul’s view of the Law is of central importance in the debate regarding the relationship of Christians to the Law. The approach of the “New Perspective” has given new directions and challenged the traditional interpretations of the Pauline understanding of the Law, by re-examining mainly Judaism and providing fresh interpretations of Galatians. This research examines the questions posed by New Perspective in the interpretation of Galatians. The proposals of New Perspective and the efforts to respond to them, have been based mainly in the study of Judaism from a historical and theological perspective. Biblical Studies, though, and in particular the combination of the historical –critical method with intertextuality (aided by elements of rhetorical analysis) have much to offer. This method examines the literary and theological context of the Old Testament verses that are used in Galatians 3, 6, 8, 10, 11, 12, 4:27, in the Old Testament, in Judaism and in Galatians. We presuppose and conclude that Paul is taking into consideration the theological and literary context of the Old Testament verses he is using, that he uses the methods of interpretation of his time, though he is applying his method through the lenses of the coming of the Messiah. We conclude that Paul is using the Old Testament verses in order to support his arguments analogically (Genesis 15, 6); to show a diachronic principle that is carried over to the New Testament from the Old (Habakkuk 2, 4); he combines the above (Deuteronomy 17, 26, Leviticus 18, 5) in order to support that his ministry is a prophetic fulfillment (Genesis 12, 3/18, 18/, 22, 18), and an indirect (typological) prophetic fulfillment (Isaiah 54, 1) of the Old Testament. Paul uses the Old Testament verses critically in order to emphasize specific aspects (Genesis 12, 3/18, 18/22, 18). The above show that Paul is using the Old Testament verses contextually and is transferring the Old Testament context analogically to the Galatian circumstances. The Old Testament context of the verses used in Galatians 3 and 4 showed that Genesis 15, 6, Genesis 12, 3/18, 18/22, 18 are not used soteriologically but regarding the continuation of life in the Promised Land, while in Judaism some of them are used regarding the gaining of eternal / eschatological life. Therefore both the Old Testament context and the Galatian context, suggest that Galatians could be analyzed in a way similar to the Letter of Hebrews, not as a call to salvation but as a call to continue the fight of faith.

Κομβικής σημασίας στην έρευνα για τη σχέση του χριστιανού με τον Νόμο είναι η ερμηνεία της Παύλειας κατανόησης του Νόμου. Η προσέγγιση της «Νέας Προοπτικής» έδωσε νέες κατευθύνσεις και προκάλεσε τις παραδοσιακές ερμηνείες της Παύλειας κατανόησης του Νόμου, επανεξετάζοντας κυρίως τον Ιουδαϊσμό και δίνοντας νέες κατευθύνσεις στην ερμηνεία της προς Γαλάτας επιστολής. Η εργασία ασχολείται με τα ερωτήματα που θέτει η «Νέα Προοπτική» στην ερμηνεία της προς Γαλάτας επιστολής. Οι προτάσεις της Νέας Προοπτικής, αλλά και οι αντίστοιχες προσπάθειες ανασκευής αυτών των προτάσεων στηρίχθηκαν αρχικά στη μελέτη του Ιουδαϊσμού από ιστορικής και θεολογικής πλευράς. Ο τομέας των Βιβλικών Σπουδών και συγκεκριμένα ο συνδυασμός της ιστορικο-κριτικής μεθόδου με τη θεωρία της διακειμενικότητας, συνεπικουρούμενη με στοιχεία ρητορικής ανάλυσης, έχει πολλά να προσφέρει. Η συγκεκριμένη μέθοδος εξετάζει τη λογοτεχνική και θεολογική συνάφεια των χωρίων της Παλαιάς Διαθήκης που αναφέρονται στο Γαλάτας 3:6, 8, 10, 11, 12, 4:27, στην Παλαιά Διαθήκη, στον Ιουδαϊσμό και στην προς Γαλάτας. Εξετάζεται ο τρόπος με τον οποίο ο απόστολος Παύλος αναφέρει και χρησιμοποιεί τα χωρία αυτά της στην ανάπτυξη του επιχειρήματός του στα κεφάλαια 3 και 4. Η εργασία προϋποθέτει και συμπεραίνει πως ο απόστολος Παύλος αφενός λαμβάνει υπόψη του τη θεολογική και λογοτεχνική συνάφεια της Παλαιάς Διαθήκης των χωρίων που αναφέρει, χρησιμοποιεί τρόπους ερμηνείας της εποχής του και τα ερμηνεύει μέσα από το πρίσμα του ερχομού του Μεσσία. Με βάση τις ανωτέρω παρατηρήσεις και τα συμπεράσματα των κεφαλαίων 6 ως 11, ο Παύλος χρησιμοποιεί τα χωρία της Παλαιάς Διαθήκης για να υποστηρίξει τα επιχειρήματα του αναλογικά (Γαλάτας 15:6), για να δείξει μια διαχρονική αρχή η οποία μεταφέρεται από την Παλαιά Διαθήκη στην Καινή (Αββακούμ 2:4), συνδυάζοντας τις δύο αυτές χρήσεις (Δευτερονόμιον 27:26, Λευιτικό 18:5) για να υποστηρίξει ότι η διακονία του αποτελεί προφητική εκπλήρωση (Γένεσις 12:3/18:18/22:18), αλλά και έμμεση (τυπολογική) προφητική εκπλήρωση (Ησαΐας 54:1). Παράλληλα χρησιμοποιεί την «κριτική» χρήση κειμένων προκειμένου να δώσει έμφαση εκεί που επιθυμεί (Γένεσις 12:3/18:18/22:18).Οι ανωτέρω χρήσεις της Παλαιάς Διαθήκης δείχνουν ότι χρησιμοποιεί τα χωρία της Παλαιάς Διαθήκης συνυπολογίζοντας τη συνάφειά τους και μεταφέροντας την «αναλογικά» στις περιστάσεις των Γαλατών. Η συνάφεια των χωρίων της Παλαιάς Διαθήκης στη Γαλάτας 3 και 4 έδειξε πως τα χωρία Γένεσις 15:5, Γένεσις 12:3/18:18/22:18, Δευτερονόμιο 27:26, Αββακούμ 2:4, Λευιτικό 18:5, και Ησαΐας 54:1 δεν χρησιμοποιούνται σωτηριολογικά, αλλά αφορούν τη συνέχιση της ζωής στο πλαίσιο της διαθήκης στη γη της επαγγελίας, ενώ στον Ιουδαϊσμό κάποια από αυτά χρησιμοποιούνται για την απόκτηση της αιώνιας/εσχατολογικής ζωής. Επομένως τόσο οι συνάφειες των χωρίων στην Παλαιά Διαθήκη όσο και η συνάφεια της προς Γαλάτας επιστολής οδηγούν στην εξής σκέψη, η οποία αποτελεί και πρόταση για περαιτέρω διερεύνηση: Η προς Γαλάτας επιστολή μπορεί να αναγνωστεί και να ερμηνευθεί όπως η προς Εβραίους επιστολή, δηλαδή όχι ως κλήση προς σωτηρία, αλλά ως κλήση να συνεχιστεί ο αγώνας της πίστης.