Θέατρα με δυνατότητα μετασχηματισμού: διερεύνηση παραμέτρων ευελιξίας και προδιαγραφές σύγχρονων χώρων θεάματος

Abstract

The purpose of this thesis is to substantiate the view that while the flexibility in the use of a theatrical space is impossible when referring to heterogeneous performances, there is a balance, essentially a range of flexibility within which the operation of the theater space is satisfactory for all specifications that define the needs of each guest spectacle. The identification and definition of this range of flexibility in the ability of halls to receive different functions - performances changing the architectural elements, constitutes the degree of adaptability. In other words, the degree of adaptability is the result of the evaluation of individual components of a space to its potential, or should have, so that it could combine the highest degree of flexibility to the best operating conditions. The definition results from the combination of specifications defined by the new expressive tendencies of the performing arts, with the comparative evaluation of the flexibility methods of the theatrical spaces.

Σκοπός της διατριβής είναι να τεκμηριωθεί η άποψη, ότι ενώ η ευελιξία στη χρήση ενός θεατρικού χώρου είναι ανέφικτη όταν αναφέρεται σε ετερόκλιτα θεάματα, υπάρχει μια χρυσή τομή, ουσιαστικά ένα εύρος ευελιξίας, μέσα στο οποίο η λειτουργία του θεατρικού χώρου είναι ικανοποιητική, για όλες τις προδιαγραφές που ορίζουν οι ανάγκες του φιλοξενούμενου θεάματος. Ο εντοπισμός και ορισμός αυτού του εύρους ευελιξίας στην ικανότητα των αιθουσών να παραλαμβάνουν διαφορετικές λειτουργίες - παραστάσεις, μεταβάλλοντας τα αρχιτεκτονικά τους στοιχεία, αποτελεί το βαθμό προσαρμοστικότητας. Με άλλα λόγια ο βαθμός προσαρμοστικότητας, είναι το αποτέλεσμα της αξιολόγησης των επιμέρους στοιχείων ενός χώρου, ως προς τις δυνατότητες που έχει ή που πρέπει να έχει, έτσι ώστε να μπορεί να συνδυάσει το μέγιστο βαθμό ευελιξίας με τις βέλτιστες συνθήκες λειτουργίας. Ο ορισμός προκύπτει από το συνδυασμό των προδιαγραφών που ορίζονται από τις νέες εκφραστικές τάσεις των παραστατικών τεχνών, με τη συγκριτική αξιολόγηση των μεθόδων ευελιξίας των θεατρικών χώρων.