Μελέτη επούλωσης εντερικών αναστομώσεων σε επίμυες με σακχαρώδη διαβήτη και υποθυρεοειδισμό

Abstract

Aim: although numerous studies have confirmed the delay of the healing process of bowel anastomoses in patients with diabetes mellitus (DM), worldwide references regarding the effects of hypothyroidism are scarce. The aim of the present experimental protocol is to study the healing process of bowel anastomoses in rats with DM and hypothyroidism.Materials and methods: out of 60 male siblings Wistar rats, 37 were included in our study which were divided in 4 groups. Group Α (n=9) consisted of the controls, group B (n=8) of animals with DM, group C (n=11) of animals with hypothyroidism, and group D (n=7) of animals with mixed pathophysiology. All animals underwent colonic resection and end-to-end anastomosis. On the 5th post-operative day, the breaking strength and time of the anastomotic region was measured, while, blood samples were taken from all the animals (days 0 and 5) so as to measure inflammatory and pro-inflammatory factors (IL-6, TNF-α).Results: statistically significant differences were observed regarding breaking strength and time between groups [Α vs Β (p=0,04), Α vs D (p=0,031), Β vs C (p=0,035), C vs D (p=0,03) and Α vs Β (p=0,015), Α vs D (p=0,019), Β vs C (p<0,01), C vs D (p=0,02), respectively. Regarding the plasma TNF-α value, statistically significant differences were observed on day 0 [Α vs Β (p=0,04), Α vs D (p=0,02), Β vs C (p=0,001) και C vs D (p<0,001)] and on day 5 [Α vs Β (p<0,001), Α vs D (p<0,001), Β vs C (p<0,001) and C vs D (p<0,001)]. Likewise for IL-6, statistically significant differences were observed on day 0 [Α vs Β (p<0,001), Α vs D (p=0,002), Β vs C (p<0,001) and C vs D (p=0,001)] and on day 5 [Α vs Β (p<0,001), Α vs D (p=0,001), Β vs C (p<0,001) and C vs D (p<0,001)].Conclusion: DM had a negative influence on the breaking strength and time of the colonic anastomoses as well as significantly increasing the plasma circulating levels of IL-6 and TNF-α. Our study showed that hypothyroidism in this animal model did not influence neither the breaking strength nor the time of the anastomoses; additionally, it did not affect the TNF-α and IL-6 levels when compared to the control group. Interestingly enough, in the mixed pathophysiology group, hypothyroidism did not seem to act synergistically with DM in the anastomotic strength and the expression of the cytokines and pro-inflammatory factors measured.

Στόχος: αν και πολυάριθμες μελέτες έχουν επιβεβαιώσει την καθυστέρηση της αναστομωτικής επουλωτικής διαδικασίας σε ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη (ΣΔ), οι διεθνείς βιβλιογραφικές αναφορές είναι ελάχιστες αναφορικά με την επίδραση του υποθυρεοειδισμού στην επούλωση της εντερικής αναστόμωσης. Σκοπός της παρούσης πειραματικής έρευνας είναι η μελέτη της επούλωσης εντερικών αναστομώσεων σε επίμυες με ΣΔ και υποθυρεοειδισμό.Υλικό και μέθοδοι: από 60 αρσενικούς αδερφούς επίμυες τύπου Wistar, τελικά στην παρούσα μελέτη συμπεριλήφθησαν 37 , οι οποίοι κατηγοριοποιήθηκαν σε 4 ομάδες. Η ομάδα Α (n=9) περιελάμβανε τα ζώα ελέγχου, η ομάδα Β (n=8) ζώα με ΣΔ, η ομάδα Γ (n=11) ζώα με υποθυρεοειδισμό, ενώ η ομάδα Δ (n=7) ζώα με μεικτή διαταραχή. Όλα τα ζώα υποβλήθηκαν σε εκτομή ενός τμήματος παχέος εντέρου ενώ, στη συνέχεια, διενεργήθηκε τελικοτελική αναστόμωση. Την 5η μετεγχειρητική ημέρα μετρήθηκε το φορτίο και ο χρόνος θραύσης της αναστομωτικής περιοχής ενώ, παράλληλα, πραγματοποιήθηκαν λήψεις αίματος από όλους τους επίμυες (ημέρες 0 και 5) όπου μετρήθηκαν οι συγκεντρώσεις στο πλάσμα φλεγμονωδών και προφλεγμονωδών παραγόντων (IL-6, TNF-α).Αποτελέσματα: παρατηρήθηκαν στατιστικά σημαντικές διαφορές μεταξύ των ομάδων των πειραματόζωων αναφορικά με το φορτίο και το χρόνο θραύσης της αναστόμωσης [Α vs Β (p=0,04), Α vs Δ (p=0,031), Β vs Γ (p=0,035), Γ vs Δ (p=0,03) και Α vs Β (p=0,015), Α vs Δ (p=0,019), Β vs Γ (p<0,01), Γ vs Δ (p=0,02), αντίστοιχα]. Αναφορικά με την τιμή του TNF-α στο πλάσμα, παρατηρήθηκαν στατιστικά σημαντικές διαφορές για την ημέρα 0 [Α vs Β (p=0,04), Α vs Δ (p=0,02), Β vs Γ (p=0,001), Γ vs Δ (p<0,001)] και για την ημέρα 5 [Α vs Β (p<0,001), Α vs Δ (p<0,001), Β vs Γ (p<0,001), Γ vs Δ (p<0,001)]. Ομοίως για την IL-6, παρατηρήθηκαν στατιστικά σημαντικές διαφορές για την ημέρα 0 [Α vs Β (p<0,001), Α vs Δ (p=0,002), Β vs Γ (p<0,001), Γ vs Δ (p=0,001)] και για την ημέρα 5 [Α vs Β (p<0,001), Α vs Δ (p=0,001), Β vs Γ (p<0,001), Γ vs Δ (p<0,001)].Συμπέρασμα: o ΣΔ επηρέασε αρνητικά τόσο το χρόνο όσο και το φορτίο θραύσης και αύξησε σημαντικά τα κυκλοφορούντα επίπεδα των IL-6 και TNF-α. Η δική μας μελέτη έδειξε ότι η εγκατάσταση υποθυρεοειδισμού στο συγκεκριμένο ζωικό πρότυπο δεν επηρέασε ούτε το φορτίο ούτε το χρόνο θραύσης της αναστόμωσης, και επιπλέον δεν επηρέασε τις τιμές του TNF-α και της IL-6 σε σχέση με την ομάδα ελέγχου. Ενδιαφέρον είχε ότι στην ομάδα με μεικτή διαταραχή, ο υποθυρεοειδισμός φάνηκε να μη δρα συνεργικά με τον ΣΔ στην αναστομωτική αντοχή και στην έκφραση των κυτταροκινών και προφλεγμονωδών παραγόντων που μετρήθηκαν.