Μελέτη ασθενών με οξεία αλκοολική ηπατίτιδα

Abstract

A subset of patients with alcoholic liver disease will develop acute alcoholic hepatitis (AH) which has a substantially worse short term prognosis. In those patients decisions regarding treatment modalities are critically dependent on the ability to estimate a given patient's prognosis. The aim of the current study was to evaluate the prognostic utility of clinical and laboratory variables that could facilitate for the assessment of survival of patients with alcoholic hepatitis. 61 patients were enrolled in the current study, 48 (78.7%) men and 13 (21.3%) women with a median age of 50 years. Patients were followed for a median period of 41.8 months (February 2000-November 2008 range 0.2-91.37+, 95% CI, 25.6-57.9), and a total of 22 (36.1%) deaths were documented. Median survival was estimated to approximately 63.5 months (95% CI 19-108 range 0.2-91.37+). A statistical significant association with overall survival was documented for Maddrey (Hazard ratio (HR) 1.010 p=0.014) and Meld score (HR 1.067 p=0.032), PT (HR 1.129, p=0.000), aPTT (HR 1.036, p=0.000), INR (HR 3, p=0.000) SCOT (HR 1.002, p=0.036), SGPT (HR 1.003, p=0.007) and for C reactive protein (HR 1.015, p=0.043). For each of those variables cut off points were estimated that would designate groups of patients with statistically significant differences in survival rates. Accordingly patients with INR >2.3 had a median survival of 0.52 months against 63.5 months in the group of patients with INR 180 and SGPT >60 defined groups of patients with 2.9 (p=0.023) and 3.4 (p=0.003) hazard ratio, and a median survival of 17.8 months against 63.5 months of the group of patients with aminotransferase level below cut off points. Finally, fibrinogen levels 100 mg/dl defined groups of patients with 12.04 (p=0.000) and 6.29 (p=0.002) hazard ratio, and a median survival of only 1.3 and 0.59 months. When co-evaluated by multivariate logistic regression analysis CRP and fibrinogen were remained in the model. Coexistence of both aggravating factors deteriorated survival in only 0.52 months. In our study a correlation was demonstrated for traditional prognostic models and overall survival and also new prognostic factors were manifested, including aminotransferases, fibrinogen and c reactive protein that could reflect the underlying inflammation either of the hepatic parenchyma or the systemic and its significance the disease's prognosis.

Η οξεία αλκοολική ηπατίτιδα αποτελεί μια δυνητικά θανατηφόρο έκφραση του συνδρόμου της αλκοολικής ηπατικής νόσου. Η αναγνώριση εκείνων των ασθενών με ευνοϊκή διαμόρφωση του πηλίκου θεραπευτικό όφελος/κίνδυνος συγκεντρώνουν το σύγχρονο κλινικό ενδιαφέρον. Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν η ανάδειξη ανεξάρτητων προγνωστικών παραγόντων μεταξύ των εργαστηριακών και κλινικών μεταβλητών που να σχετίζονται με την βραχυπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη θνητότητα των ασθενών με οξεία αλκοολική ηπατίτιδα. Στην μελέτη εντάχθηκαν 61 ασθενείς με οξεία αλκοολική ηπατίτιδα, 48 (78.7%) άντρες και 13 (21.3%) γυναίκες, μέσης ηλικίας 50 έτη. Οι ασθενείς παρακολουθήθηκαν για διάμεσο χρονικό διάστημα 41.83 μηνών (Φεβρουάριος 2000-Νοεμβριος 2008: διακύμανση 0.2-91.37+, 95% όρια αξιοπιστίας, 25.6-57.9). Μέχρι την ολοκλήρωση της παρακολούθησης των ασθενών καταγράφηκαν 22 (36.1%) θάνατοι. Η επιβίωση υπολογίσθηκε στους 63.5 μήνες (95% όρια αξιοπιστίας 19-108 διακύμανση 0.2- 91.37+). Διαπιστώθηκε συσχέτιση με την συνολική επιβίωση για τους δείκτες Maddrey (Hazard ratio (HR) 1.010, p=0.014) και Meld (HR 1.067, p=0.032), για τους χρόνους πήξης ΡΤ (HR 1.129 p=0.000), aPTT (HR 1.036, p=0.000) και INR (HR 3, p=0. 000), για τις τρανσαμινάσες SGOT (HR 1.002 p=0.036) και SGPT (HR 1.003, p=0.007) και για την C αντιδρώσα πρωτεΐνη (HR 1015 p=0 043). Για καθεμία από τις παραπάνω μεταβλητές προσδιορίσθηκαν οι οριακές τιμές έτσι ώστε όταν ομαδοποιήθηκαν οι ασθενείς με βάση αυτές τις τιμές προέκυψαν ομάδες με στατιστικά σημαντική διάφορα στην επιβίωση. Έτσι οι ασθενείς με τιμή του INR >2.3 εμφάνιζαν μέση επιβίωση 0.52 μήνες έναντι 63.5 μήνες στην ομάδα των ασθενών με τιμή INR 180 και SGPT >60 προσδιόρισαν ομάδες ασθενών με 2.9 (p=0.023) και 3.4 (p=0. 003) φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να πεθάνουν, αντιστοίχως, και μέση επιβίωση 17.8 μήνες έναντι 63.5 μήνες της ομάδας των ασθενών με μικρότερες τιμές τρανσαμινασών από τις οριακές. Τέλος, τιμές του ινωδογόνου 100 mg/dl διέκριναν τους ασθενείς εκείνους για τους οποίους η πιθανότητα θανάτου ήταν 12.04 (p=0.000) και 6.29 (p=0.002) φορές μεγαλύτερη και η μέση επιβίωση μόλις 1.3 μήνες και 0.59 μήνες, αντίστοιχα, έναντι της μέσης επιβίωσης των 63.5 μηνών των υπολοίπων ασθενών. Στο πολυπαραγοντικό στατιστικό μοντέλο διατηρήθηκαν τελικά η C αντιδρώσα πρωτεΐνη και το ινωδογόνο. Όταν συναξιολογήθηκε η αθροιστική συνύπαρξη αυτών των δύο παραγόντων η επιβίωση μειώνονταν σε μόλις 0.52 μήνες. Συνολικά, καινούριο εύρημα αποτέλεσε η συσχέτιση των παραδοσιακών δεικτών με την μακροπρόθεσμη επιβίωση, αλλά και η ανάδειξη νέων προγνωστικών παραμέτρων, όπως οι τρανσαμινάσες, το ινωδογόνο και η C αντιδρώσα πρωτεΐνη που εκφράζουν την σημασία της παρουσίας φλεγμονής είτε του ηπατικού παρεγχύματος είτε και την συστηματική, στην πρόγνωση της νόσου.