Προοπτική μελέτη της δράσης αντινεοπλασματικών φαρμάκων στο Τ-λεμφοκυτταρικό σύστημα

Abstract

Patients with cancer develop significant deduct of the immune system, which is worsened by the use of antineoplastic agents, since they are active against all regenerated tissues. That often results in severe infections, neutropenic (neutrophils <500/mm³) or non-neutropenic, which can be shared by common microbes or opportunistic infections, usually developed in patients with disorders of cellular immunity. In our study the administration of Docetaxel caused no statistically significant reduction in the absolute number of neutrophils (p=0.065), while the first administration found significant depletion of lymphocytes and CD3+, CD4+, CD8+, CD56+ subpopulations and also, after the second administration, and CD20+. Lymphopenia was partially reversible after discontinuation of the drug (CD3+ and CD4+ returned after 1-3 months, but did not apply the same for CD8+, CD20+, CD56+). There was also increased incidence of non-neutropenic infections in patients who received Docetaxel accompanied by a significant reduction in CD3+, CD4+, CD8+ lymphocytes. In multivariate analysis was established that treatment with Docetaxel represents an independent prognosticative factor of non-neutropenic infections. The mechanism of lymphopenia by Docetaxel is not clarified; however, it seems that has direct effects on lymphocytes (cytotoxicity) at exit from the mitosis, resulting in the increased incidence of non-neutropenic infections. During treatment with Docetaxel, it requires close monitoring of patients for early diagnosis of infections.

Οι ασθενείς με καρκίνο παρουσιάζουν σημαντικού βαθμού έκπτωση του ανοσοποιητικού τους συστήματος, η οποία επιτείνεται με τη χρήση αντινεοπλασματικών παραγόντων, αφού αυτοί είναι δραστικοί έναντι όλων των αναγεννώμενων ιστών με αποτέλεσμα συχνά βαριές λοιμώξεις, ουδετεροπενικές (ουδετερόφιλα <500/mm³) η μη ουδετεροπενικές, που μπορεί να είναι από κοινά μικρόβια ή ευκαιριακές λοιμώξεις που αναπτύσσονται συνήθως σε ασθενείς με διαταραχές της κυτταρικής ανοσίας. Στη μελέτη μας η χορήγηση Docetaxel δεν προκάλεσε στατιστικά σημαντική ελάττωση του απόλυτου αριθμού ουδετερόφιλων (p=0.065), ενώ αντιθέτως από την πρώτη χορήγηση διαπιστώθηκε σημαντική ελάττωση των λεμφοκυττάρων και των CD3+, CD4+, CD8+, CD56+ υποπληθυσμών και επί πλέον μετά τη δεύτερη χορήγηση και των CD20+. Η λεμφοπενία ήταν μερικά αναστρέψιμη μετά την διακοπή του φαρμάκου (τα CD3+ και CD4+ επανέρχονταν μετά από 1-3 μήνες, δεν ίσχυε όμως το ίδιο για τα CD8+, CD20+, CD56+). Παρατηρήθηκε επίσης, αυξημένη επίπτωση μη ουδετεροπενικών λοιμώξεων σε ασθενείς που έλαβαν Docetaxel που συνοδευόταν από σημαντική μείωση των CD3+, CD4+, CD8+ λεμφοκυττάρων. Στην πολυπαραγοντική ανάλυση διαπιστώθηκε ότι η θεραπεία με Docetaxel αποτελεί ανεξάρτητο προβλεπτικό παράγοντα εκδήλωσης μη ουδετεροπενικών λοιμώξεων. Ο μηχανισμός της λεμφοπενίας από Docetaxel δεν είναι διευκρινισμένος, φαίνεται όμως πως έχει απευθείας επίδραση στα λεμφοκύτταρα (κυτταροτοξικότητα) κατά τη φάση εξόδου από τη μίτωση, με συνέπεια την αυξημένη επίπτωση μη ουδετεροπενικών λοιμώξεων. Κατά τη θεραπεία με Docetaxel απαιτείται στενή παρακολούθηση των ασθενών για την έγκαιρη διάγνωση των λοιμώξεων.