Ανίχνευση ερπητοϊών σε παιδιά με οξεία σκωληκοειδίτιδα

Abstract

This study aimed to investigate the incidence of herpes simplex virus (HSV) types-1 and -2, varicella-zoster virus (VZV), cytomegalovirus (CMV), Epstein-Barr virus (EBV), human herpes virus 6 (HHV-6) and human herpes virus 7 (HHV-7) in childhood acute appendicitis. Polymerase chain reaction (PCR) assays were applied to detect herpes virus DNA in 38 children [11 girls and 27 boys, mean age 9 years (STD+/-2.59), range 6-14 years], who underwent an appendectomy within a 2.5-year period. Appendix, omentum and peripheral blood mononuclear cells (PBMCs) were available from each case. Of the 38 children with acute appendicitis, 20 (52.6%) had advanced (phlegmonous) acute appendicitis and 18 (47.4%) had perforated appendicitis and local peritonitis. Forty-one blood specimens from age-matched healthy children (25 female and 16 male), with clinical manifestations unrelated to viral infections served as negative controls. CMV was the most frequently detected virus (8/38, 21%), followed by HHV-6 (3/38, 7.9%). CMV ήταν η πιο συχνά ανιχνεύεται ιού (8 / 38, 21%), ακολουθούμενη από HHV-6 (3 / 38, 7,9%). EBV and HSV-1 were detected, though not in all three different types of tissue specimens tested.. None of the samples examined were HSV-2-, VZV- or HHV-7-positive. Of all the specimens, the omentum was the most commonly infected tissue (63.0%) while the appendix and peripheral blood specimens were found to be positive for viral infection in 60.5% and 50% of cases, respectively. The CMV IgG+ antibodies were positive in 54% of the control cases while 86% of the same group presented HHV-6 IgG+ antibodies. To the best of our knowledge, this is the first study documenting the presence of herpes virus DNA in children with acute appendicitis, suggesting that possible viral infection or reactivation is associated with childhood appendicitis.

Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν η ανίχνευση του γενετικού υλικού των ιών Herpes simplex virus type 1,2 (HSV-1-2), varicella-zoster virus (VZV), cytomegalovirus (CMV), Epstein-Barr virus (EBV), human herpes virus 6 (HHV-6) και human herpes virus 7 (HHV-7) σε περιστατικά παιδιών με οξεία σκωληκοειδίτιδα και η διερεύνηση του ενδεχόμενου ρόλου τους στην παθογένεια της νόσου. Για την ανίχνευση του γενετικού υλικού των ερπητοϊων εφαρμόστηκε η τεχνική της αλυσιδωτής αντίδρασης πολυμεράσης (PCR) σε δείγματα χειρουργικός εξαιρεθέντων ιστοτεμαχίων επιπλόου, σκωληκοειδών αποφύσεων και αίματος από τριάντα οκτώ (38) παιδία με οξεία σκωληκοειδίτιδα. Είκοσι επτά (27) από αυτά είναι αγόρια και έντεκα (11) είναι κορίτσια. Ο μέσος όρος ηλικίας των παιδιών ήταν εννέα (9) (STD + / -2,59). Το μικρότερο παιδί είναι έξι (6) χρονών και το μεγαλύτερο δεκατεσσάρων (14) χρονών. Από τα τριάντα οκτώ (38) περιστατικά, είκοσι (20) (52.6%) ήταν περιστατικά με οξεία σκωληκοειδίτιδα και δεκαοκτώ (18) (47.4%) με ρήξη σκωληκοειδούς, τοπική περιτονίτιδα. Δείγματα αίματος από σαράντα ένα υγιή παιδιά ( 25 κορίτσια και 16 αγόρια), με κλινική εικόνα άσχετη με ιογενείς λοιμώξεις χρησιμοποιήθηκαν σαν αρνητικοί μάρτυρες για την μελέτη. Μεγαλύτερη συχνότητα ανίχνευσης και στα τρία είδη ιστών που ελέχθησαν, παρουσίασε ο CMV με ποσοστό 21% (8/38) και ακολούθησε ο HHV-6 με ποσοστό 7.9% (3/38%). Ο EBV και HSV-1 ανιχνεύτηκαν, αλλά όχι και στους τρείς τύπους ιστών που ελέχθηκε. Σε κανένα από τα τρία είδη ιστών που μελετήθηκαν και στα τριαντά οκτώ άτομαδεν ανιχνεύτηκε γενετικό υλικό HSV-2 , VZV και HHV-7. Η μεγαλύτερη συχνότητα ανίχνευσης του γενετικού υλικού των ερπητοϊών στα δείγματα που μελετήθηκαν παρατηρήθηκε στα ιστοτεμάχια επιπλόου με ποσοστό 63.0%, ακολούθησαν τα ιστοτεμάχια σκωληκοειδών αποφύσεων και δείγματα περιφερικού αίματος με ποσοστό 60.5% και 50% αντίστοιχα . CMV IgG αντισώματα ανιχνεύτηκαν στον ορό αίματος των υγιών παιδιών που χρησιμοποιήθηκαν αν μάρτυρες σε ποσοστό σε 54% , ενώ HHV-6 IgG αντισώματα στην ίδια ομάδα ανιχνεύτηκαν σε ποσοστό 86% . Από όσα γνωρίζουμε, αυτή είναι η πρώτη μελέτη που παρουσιάζει την ύπαρξη DNA των ερπητοϊών σε παιδιά με οξεία σκωληκοειδίτιδα, , γεγονός που υποδηλώνει ότι η πιθανή ιϊκή μόλυνση ή η επαναενεργοποιήση των ιών αυτών, που βρίσκονται σε λανθάνουσα κατάσταση για μεγάλα χρονικά διαστήματα μετά την πρωτογενή λοίμωξη, σε μη αναδιπλασιαζόμενη μορφή, σχετίζεται με την παθογένεια της οξείας σκωληκοειδίτιδας στα παιδιά.