Η δράση των ηπαρινών μικρού μοριακού βάρους (ασβεστούχου νατροπαρίνης) στην πώρωση των καταγμάτων: πειραματική μελέτη

Abstract

There is in vitro and in vivo evidence that heparine impair normal bone metabolism and it is widely believed that this may impair fracture healing. Therapeutic doses of heparin and warfarin have been shown to delay bone repair in a rabbit model. However the effects of low molecular weight heparin (LMWH) in fracture repair are not fully understood and the literature remains unclear. The present study was made to investigate the effects of sodium nadroparine to a standardized bone fracture to the rabbit ulna. The fracture was made with a thin saw and a 0.8mm k-wire was inserted into the medulary canal. Animals were randomized to three groups twelve per group (A1-A2) and (B1-B2) and (C1-C2) to receive either LMWH (2ml/krg nadroparine A1 B1-C1) or an injection of normal saline (A2-B2-C2). Animals were sacrificed at 3, 4 and 8 weeks. Fracture healing was assessed by radiographs, histology, histomorthometry and mechanical testing. There were no significant differences between the control and LMWH groups in the percentage of animals with radiographic bridging callus at each time point but this observation was not used to come to conclusions to this study. Histological and histomorthometric appearance of fracture healing was similar between the control and LMWH groups at 3 and 4 weeks. There were no significant differences in the normalized mechanical properties stiffness and energy absorption of the control and LMWH groups at 8 weeks. A percentage of animals with increased fibrous tissue in the callus were observed but there were no significant differences between the control and the LMWH group. Nadroparine, at the dosage used in this study, did not impair fracture healing in this standard stabilized rabbit ulnar fracture model. Further investigation is needed to understand the way that each LMWH affects the fracture healing process.

Υπάρχουν σαφείς ενδείξεις in vitro και in vivo για την αρνητική δράση της ηπαρίνης επί του οστικού μεταβολισμού και πιθανώς και επί της πώρωσης των καταγμάτων. Θεραπευτικές δόσεις ηπαρίνης και βαρφαρίνης έχει αποδειχτεί ότι προκαλούν καθυστέρηση στην πώρωση σε μοντέλα κουνελιών. Ωστόσο, η δράση των ηπαρινών μικρού μοριακού βάρους (ΗΜΜΒ) πάνω στην πώρωση των καταγμάτων δεν έχει επαρκώς μελετηθεί και στην βιβλιογραφία υπάρχουν ασαφείς μελέτες. Η παρούσα μελέτη σχεδιάστηκε να μελετήσει την δράση της ασβεστούχου νατροπαρίνης σε ένα σταθερό μοντέλο κατάγματος ωλένης σε κουνέλι. Τα πειραματόζωα, άρρενα λευκά κουνέλια Νέας Ζηλανδίας χειρουργήθηκαν κατά ομάδες και σε όλα πραγματοποιήθηκε οστεοτομία ωλένης και σταθεροποίηση με κ-wire ενδομυελικά. Κατόπιν χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες (Α1-Α2) και (Β1-Β2) και (Γ1-Γ2). Σε κάθε ομάδα 8 ζώα έλαβαν ασβεστούχο νατροπαρίνη σε δόση 2ml/kgr μέχρι την θυσία τους και 4 ήταν μάρτυρες λαμβάνοντας φυσιολογικό ορό. Οι ομάδες θυσιάστηκαν σε 3, 4 και 8 εβδομάδες. Οι δύο πρώτες ομάδες χρησιμοποιήθηκαν για ιστολογία και ιστομορφομετρία και η τρίτη ομάδα για μηχανική αντοχή. Ο ακτινολογικός έλεγχος, αν και πραγματοποιήθηκε δεν χρησιμοποιήθηκε για εξαγωγή συμπερασμάτων. Από την συνολική μελέτη των αποτελεσμάτων δεν διαπιστώθηκαν σημαντικές διαφορές τόσο στην ιστολογική - ιστομορφομετρική μελέτη, όσο και στην μηχανική αντοχή. Διαπιστώθηκε ποσοστό σχηματισμού ψευδαρθρωσικού ιστού στην καταγματική περιοχή χωρίς στατιστική σημαντικότητα. Από την παρούσα μελέτη δεν διαπιστώθηκε αναστολή ή σαφής καθυστέρηση της πώρωσης από την δράση της ασβεστούχου νατροπαρίνης. Απαιτείται περαιτέρω μελέτη για την κατανόηση του μηχανισμού δράσης επί του καταγματικού πώρου της κάθε ηπαρίνης μικρού μοριακού βάρους ξεχωριστά.