Επίδραση δίαιτας χαμηλής πρωτεΐνης στην πορεία της νεφροπάθειας από αμινονουκλεοσίδιο της πουρομυκίνης σε επίμυς: Πειραματική εργασία

Abstract

The effects of dietary protein on chronic puromycin aminonucleoside nephropathy (PAN) were studied. 8Animals were divided into a 22.5% protein diet group (Gr 1), and a 6% protein diet group (Gr 2), whereas group 3 animals, ingesting the group 1 diet, served as age-matched controls. Both diets were isocaloric and had the same phosphorus and cholesterol content. Rats from each group were sacrificed at 12, 18 and 24 weeks. Proteinuria was significantly less in Gr 2 vs. Gr 1 at all times and this difference became very prominent after 12 weeks (x±SEM=299±37 vs. 135±15 mg/day at 12 weeks, p<0.05, 240±35 vs. 20±4 at 18 weeks, p<0.05, 209±29 vs. 25±8 at 24 weeks, p<0.05). Serum creatinine was higher in Gr 1 vs. Gr 2 but this difference was significant only at 18 weeks (1.1±0.3 vs. 0.8±0.1, p<0.05). Serum cholesterol was significantly higher in Gr 1 vs. Gr 2 at 24 weeks (286±20 vs. 148±24 vs. 101±2 mg/dl in controls, p<0.05). Early lesions of focal segmental glomerular sclerosis/hyalinosis (FSH) were equally present in Gr 1 and Gr 2 at 12 weeks (16% vs. 15% vs. 1.5% in controls), but by 18 weeks a reversal in FSH was seen in Gr 2 (3% vs. 14% in normal protein diet group) which persisted up to the end of the study (18% vs. 5% in Gr 1 vs. Gr 2). In conclusion, after cessation of PA injections low protein diet for 24 weeks reversed both proteinuria and early FSH lesions in chronic PAN.

Στην παρούσα μελέτη εξετάσθηκαν οι επιδράσεις του πρωτεϊνικού περιεχομένου της τροφής στην πορεία της χρόνιας νεφροπάθειας από αμινονουκλεοσίδιο της πουρομυκίνης (ΝΑΠ). Η ΝΑΠ προκλήθηκε σε αρσενικούς επίμυς Spraque-Dawley με 7 υποδόριες ενέσεις αμινονουκλεοσιδίου (ΑΠ) (20 mg/kg σε διάστημα 10 εβδομάδων), οι οποίοι διαιρέθηκαν σε τρεις ομάδες: με πρωτεϊνικό περιεχόμενο δίαιτας 22.5% (ομάδα 1), 6% (ομάδα 2), και μάρτυρες (3η ομάδα): δίαιτα 22.5%, χωρίς χορήγηση ΑΠ). Οι δύο δίαιτες ήταν ισοθερμιδικές και με το ίδιο περιεχόμενο φωσφόρου και χοληστερόλης. Επίμυες από κάθε ομάδα θυσιάσθηκαν στις 12, στις 18 και στις 24 εβδομάδες. Η πρωτεϊνουρία ήταν σημαντικά μικρότερη στην ομάδα 2 απ' ότι στην ομάδα 1 καθ' όλη την διάρκεια του πειράματος, αλλά η διαφορά έγινε εξαιρετικά έντονη μετά την 12η εβδομάδα. (135+15 έναντι 299+37 mg/ημ., p<0.05, 20±4 έναντι 240±35 mg/ημ. μετά 18 εβδομάδες, p<0.05, και 25±8 έναντι 209±29 mg/ημ. μετά 24 εβδομάδες, p<0.05. Οι τιμές κρεατινίνης ορού ήταν ψηλότερες στην ομάδα 1 απ’ ότι στην 2, αλλά η διαφορά υπήρξε στατιστικά σημαντική μόνο στις 18 εβδομάδες (1.1 ±0.3 έναντι 0.8 ±0.1 mg/dl, p<0.05. Τα επίπεδα χοληστερόλης ορού ήταν σημαντικά ψηλότερα στην ομάδα 1 στις 24 εβδομάδες (286±20 έναντι 148±24 της ομάδας 2 και 101±2 mg/dl των μαρτύρων). Πρώϊμες βλάβες εστιακής τμηματικής σπειραματικής σκλήρυνσης (ΕΤΣΣ) παρατηρήθηκαν με παρόμοια συχνότητα κατά την 12η εβδομάδα και στις δύο ομάδες (16% έναντι 15% και 1.5% των μαρτύρων), αλλά κατά την 18η εβδομάδα διαπιστώθηκε αναστροφή της ΕΤΣΣ στην 2η ομάδα (3% έναντι 14% της ομάδας 1), διαφορά που διατηρήθηκε μέχρι το τέλος του πειράματος (18% (ομάδα 1) έναντι 5% (ομάδα 2). Συμπερασματικά, εφ’ όσον διακοπεί η χορήγηση αμινονουκλεοσιδίου περιορισμός του πρωτεϊνικού περιεχομένου της τροφής για 24 εβδομάδες αναστρέψει τόσο την πρωτεϊνουρία όσο και την πρώϊμη ΕΤΣΣ, που χαρακτηρίζουν την χρόνια ΝΑΠ.