Σύγκριση δύο μεθόδων διδασκαλίας, του παραγγέλματος και του αυτοελέγχου στην αποτελεσματικότερη εκμάθηση της αντισφαίρισης σε μαθητές δημοτικού σχολείου

Abstract

The aim of the present study was to evaluate two specific teaching methods for the more effective teaching of tennis at the elementary school. The study included 307 fifth and sixth graders (160 boys/147 girls) from 7 primary schools of Thessalonica, with age ranging from 11-12 years old (M=11±8). The pupils were divided in three groups: a) the first experimental group (N=101) attended 10 tennis lessons (once a week) based on the command teaching style, b) the second experimental group (N=101) attended 10 tennis lessons based on the self-check teaching style and c) the control group (N=105) (with no intervention). Two (2) measurements were conducted (before and after the completion of the intervention) with the use of cognitive variables and motor assessment tests related to the tennis sport. All scales had high degree of internal consistency (a<60). The results deriving from the variability analysis of repeated measurements with two factors showed that there were statistically significant differences between the initial and final measurement, between the experimental groups which received intervention and the control group: a) bound ball with the racquet upward, b) bound ball with the racquet to the ground, c) bound ball with the racquet alternate ups down and d) game against the wall within 6-metre distance. Also, statistically significant differences were found between the initial and final measurements of the two genders for all the above tests. Significant differences were also found between the two genders with regard to a) ego orientation and b) perceived athletic competence. In addition, statistically significant interaction was found between the factors Measurement-Gender-Experimental Groups and between Measurement and Experimental Groups concerning enjoyment during the lesson. Lastly, differences were found between the initial and final measurement with reference to the attitudes towards tennis lessons. As a conclusion, it is demonstrated that the self-check teaching style is at least at the same level effective or even better when compared with the command style, and its implementation can contribute positively to the upgrading of Physical Education atelementary schools.

Σκοπός της παρούσας έρευνας ήταν η αξιολόγηση δύο συγκεκριμένων μεθόδων διδασκαλίας για την αποτελεσματικότερη εκμάθηση του αθλήματος της αντισφαίρισης σε μαθητές δημοτικού σχολείου. Στην έρευνα συμμετείχαν 307 μαθητές Ε' και ΣΤ' Δημοτικού (160 αγόρια και 147 κορίτσια) από 7 δημοτικά σχολεία της Θεσσαλονίκης, ηλικίας 11-12 ετών (Μ=11±8). Οι μαθητές διαχωρίστηκαν σε τρεις ομάδες: α) η πρώτη πειραματική ομάδα (Ν=101) διδάχθηκε για 10 μαθήματα (1 φορά την εβδομάδα) το αντικείμενο του τένις με βάση τη μέθοδο του παραγγέλματος, β) η δεύτερη πειραματική ομάδα (Ν=101) διδάχθηκε για 10 μαθήματα (1 φορά την εβδομάδα) το αντικείμενο του τένις με βάση τη μέθοδο του αυτοελέγχου και γ) η ομάδα ελέγχου (Ν=105) όπου δεν διδάχθηκε την αντισφαίριση αλλά ακολούθησε το τυπικό πρόγραμμα φυσικής αγωγής του σχολείου. Πραγματοποιήθηκαν 2 μετρήσεις (πριν και μετά το τέλος της παρέμβασης) με γνωστικές μεταβλητές αλλά και κινητικά τεστ αξιολόγησης σχετικών με το άθλημα της αντισφαίρισης. Όλες οι κλίμακες είχαν υψηλό βαθμό εσωτερικής συνοχής (α>60). Τα αποτελέσματα από την ανάλυση διακύμανσης για επαναλαμβανόμενες μετρήσεις με δυο παράγοντες έδειξαν ότι υπήρχαν στατιστικά σημαντικές διαφορές μεταξύ αρχικής και τελικής μέτρησης, μεταξύ των πειραματικών ομάδων που δέχθηκαν παρέμβαση και της ομάδας ελέγχου: α) κτύπημα της μπάλας με ρακέτα προς τα πάνω, β) κτύπημα της μπάλας με ρακέτα προς τα κάτω, γ) κτύπημα της μπάλας με ρακέτα στον αέρα και από τις δύο πλευρές και δ) παιχνίδι με τον τοίχο στα 6 μέτρα. Επίσης βρέθηκαν στατιστικά σημαντικές διαφορές μεταξύ αρχικής και τελικής μέτρησης μεταξύ των δύο φύλων για όλες τις παραπάνω δοκιμασίες. Επίσης, βρέθηκαν σημαντικές διαφορές μεταξύ των δύο φύλων ως προς α) τον προσανατολισμό στο «εγώ» και β) την αντίληψη αθλητικής ικανότητας. Επίσης, βρέθηκε στατιστικά σημαντική αλληλεπίδραση μεταξύ του Φύλου και των Πειραματικών ομάδων, καθώς επίσης μεταξύ των Πειραματικών ομάδων ως προς τις στάσεις για το μάθημα της Φ.Α. Επίσης, στατιστικά σημαντική αλληλεπίδραση βρέθηκε μεταξύ των παραγόντων Μέτρηση- Φύλο-Πειραματικές Ομάδες και μεταξύ της Μέτρησης και των Πειραματικών Ομάδων ως προς την διασκέδαση στο μάθημα. Τέλος, διαπιστώθηκαν διαφορές μεταξύ αρχικής και τελικής μέτρησης ως προς τις στάσεις για το μάθημα της αντισφαίρισης. Τα συμπεράσματα που εξάγονται από την έρευνα είναι ότι η μέθοδος διδασκαλίας του αυτοελέγχου, είναι τουλάχιστον στον ίδιο ή και σε μεγαλύτερο βαθμό αποτελεσματική σε σύγκριση με τη μέθοδο του παραγγέλματος και αποτελεί μια χρήσιμη εναλλακτική πρόταση στη διδασκαλία δεξιοτήτων σε παιδιά δημοτικού.