Κριτήρια χειρουργικής παρέμβασης και εγχείρηση επιλογής στην νεκρωτική εντεροκολίτιδα των νεογνών

Abstract

Σκοπός. Η εργασία έχει τους εξής σκοπούς: 1. Την διασαφήνιση των χειρουργικών ενδείξεων στην νεογνική νεκρωτική εντεροκολίτιδα. 2. Την ανεύρεση τής προτιμότερης μεθόδου χειρουργικής αντιμετώπισης και την συστηματοποίηση των κριτηρίων τής επιλογής της. 3. Την μελέτη της εξέλιξης των μεθόδων χειρουργικής αντιμετώπισης της νόσου στο νοσοκομείο μας την τελευταία δεκαπενταετία. Υλικό και μέθοδοι: Η παρούσα εργασία περιλαμβάνει αναδρομική μελέτη 76 περιστατικών με νεογνική νεκρωτική εντεροκολίτιδα, τα οποία έκαναν εισαγωγή στην A και Β μονάδα εντατικής θεραπείας νεογνών καθώς και στην μονάδα προώρων της Πανεπιστημιακής κλινικής τού Νοσοκομείου Παίδων Αγία Σοφία στην Αθήνα κατά την χρονική περίοδο 1984-1998. Εξηνταένα νεογνά χρειάστηκαν μία ή περισσότερες λαπαροτομίες. Η χειρουργική αντιμετώπιση (αρχική είτε επανεγχείρηση) έγινε από τις ομάδες της A και Β χειρουργικής κλινικής (35 και 26 νεογνά αντιστοίχως). Η μελέτη συμπεριέλαβε αποκλειστικά ασθενείς με βέβαιη ή προχωρημένη ΝΕΚ (στάδια II και III κατά Bell). Αποκλείστηκαν περιστατικά με μεμονωμένη διάτρηση εντέρου μη συμβατή μακροσκοπικά και ιστολογικά με ΝΕΚ. Πρώτον διερευνήθηκαν τα κλινικά, εργαστηριακά και ακτινολογικά κριτήρια για την εγχείρηση. Τα ευρήματα και οι τιμές των διαφόρων παραμέτρων μελετήθηκαν από την στιγμή της διάγνωσης μέχρι την επέμβαση ή την αποθεραπεία. Το κάθε διαγνωστικό κριτήριο συσχετίστηκε με την παρουσία ή απουσία εντερικής γάγγραινας (νέκρωσης ολικού πάχους). Η τεκμηρίωση της νέκρωσης έγινε σύμφωνα με τα εγχειρητικά, παθολογοανατομικά ή νεκροτομικά ευρήματα. Για την αξιολόγηση της αξιοπιστίας του κάθε κριτηρίου επέμβασης, η ομάδα ασθενών με εντερική νέκρωση (n=58) συγκρίθηκε με ομάδα ελέγχου χωρίς νέκρωση (n=18). Στην ομάδα ελέγχου συμπεριελήφθησαν οι ασθενείς στους οποίους, προέκυψε μεν η ένδειξη λαπαροτομίας στην πορεία της νόσου, αλλά βελτιώθηκαν με συντηρητική αγωγή χωρίς να εμφανίσουν όψιμη μεταφλεγμονώδη στένωση, καθώς και τα περιστατικά στα οποία δεν ανευρέθη εντερική νέκρωση στη λαπαροτομία ή στην νεκροτομή. Η ανάλυση έγινε με βάση καθιερωμένες επιδημιολογικές μεθόδους για την αξιολόγηση διαγνωστικών δοκιμασιών. Δεύτερον μελετήθηκε το είδος τής χειρουργικής επέμβασης, το οποίο εκρίθη κατάλληλο αναλόγως των ευρημάτων της λαπαροτομίας. Έγινε συσχετισμός του είδους εγχείρησης με τις πρώιμες και όψιμες επιπλοκές τής εγχείρησης και την τελική έκβαση. Η σύγκριση επικεντρώθηκε στην αντιμετώπιση κατά την οξεία φάση της νόσου. Συγκεκριμένα η ομάδα ασθενών με εντερεκτομή και πρωτογενή αναστόμωση (n=8) συγκρίθηκε με την ομάδα νεογνών στα οποία έγινε εντεροστομία -με η χωρίς εντερεκτομή- (n=39). Τέλος έγινε σύγκριση των χειρουργικών μεθόδων και αποτελεσμάτων ανάμεσα στις χρονικές περιόδους 1984-1991 και 1992-1998. Στην ανάλυση συμπεριελήφθη το 94% των νεογνών πού χρειάστηκαν λαπαροτομία για ΝΕΚ στην περίοδο μελέτης. […]