Η οικονομικότητα της παραγωγής σίτου στο Μπαγκλαντές

Abstract

The dissertation presents the findings of a study undertaken to assess the economics of wheat production in Bangladesh. The objectives are to identify the problems associated with wheat farms and to find the prospects, efficiencies, productivity, profitability and sustainability of wheat production by farm size. As a basis for this study, farm level data were collected through questionnaire of 150 farms distributed throughout the Khulna Division. In Bangladesh, there is much area of land under non-irrigated, which is not cultivated. Therefore, wheat can easily be produced in this area through irrigation. Crop choice decisions in Bangladesh are often motivated by food security considerations. It was found that many rural households produce wheat in order to avoid seasonal food shortages that mean they grow wheat to ensure that food is available during the hungry season prior to the rice harvest. Thus another reason for encouraging wheat production is the use of wheat for household food security by poor families who cannot afford to purchase food. Wheat, however, has an advantage in areas with a longer duration of winter, light soils, and lower requirement of irrigation water than boro rice. Agricultural production system dominated by a single crop (i.e. rice) is neither agronomic nor acceptable from the economic point of view. However, considering the increasing demand for foodgrain and to ensuring food security, production of wheat will continue to get priority in the foodgrain production programs. To increase wheat production, supportive programs will be taken to raise per ha yield using modern technology and improved cultural practices along with the increased use of high yielding varieties. In addition, there is a need to improve the process that improved wheat transfers production technologies to farmers. The large yield gap for wheat suggests that there is still considerable room for raising yields at the farm level using currently available technologies. Although the low yields observed in farmers’ field may be attributed to a lack of incentive to invest in inputs due to depressed wheat prices and to resource constraints experienced by those who grow wheat, crop management practices for wheat are clearly deficient in many areas. From the beginning of the independence the country faced food deficit and deficit continued till today. The total demand for foodgrain has increased mainly due to increasing the population of Bangladesh. While the total domestic foodgrain production has also increased from 10.02 million mt in 1972 to 27.57 million mt in 2002 with growth rate of 2.81% during the period. If this population growth rate is continued then the future possible expected population of Bangladesh will be 151.83 million in 2010. To meet the increasing population demand for food, the domestic expected foodgrain supply will also be increased 21.50 million mt in 2003 to 24.40 million mt in 2010 with existing level, which is 3.13% lower than expected demand. The result also shows that 80.80% and 19.20% of total food import were wheat and rice during 1972 to 2001. The import of rice has decreased (77.97%) from 0.68 million mt in 1972 to 0.15 million mt in 2001 on the other hand, wheat imported has increased (46.43%) from 1.03 million mt to 1.51 million mt in 2001. Total food aid has also been decreased (55.62%) from 1.27 million mt in 1972 to 0.56 million mt in 2001. The overall mean technical efficiency score of the sample farms was 0.931 meaning that the efficiency of the sample farms was 6.9% below what can be achieved. The average allocative efficiency of overall wheat farms was 0.81 means that the overall farms can reorganized their inputs use to increase the efficiency of wheat farms by 19% with given level of prices. Cost efficiency in the wheat farms of Bangladesh has also been estimated and the variation in cost inefficiency explained using explanatory variables. The results show that most wheat farmers in Bangladesh operate below maximum technically feasible yield levels and that there is potential to improve cost efficiency. Moreover, increasing farm size and seeking information are also associated with higher levels of efficiency. The results of this study therefore suggest that the mediums farms were the most efficient farms lead to an improvement in cost efficiency. ............................................................................................

Αντικείμενο της παρούσας διδακτορικής διατριβής αποτελεί η παρουσίαση και η αξιολόγηση της οικονομικότητας της παραγωγής σίτου στο Μπαγκλαντές. Σκοπός της είναι ο προσδιορισμός των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι εκμεταλλεύσεις σίτου, η αποτελεσματικότητα, η παραγωγικότητα και η αειφορική ικανότητα παραγωγής του σίτου ανάλογα με το μέγεθος της εκμετάλλευσης. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιήθηκαν δεδομένα που συλλέχθηκαν με ερωτηματολόγια από 150 γεωργικές εκμεταλλεύσεις στις οποίες καλλιεργείται σίτος στην περιοχή Khulna. Στο Μπαγκλαντές μεγάλο ποσοστό του εδάφους δεν αρδεύεται και δεν καλλιεργείται. Επομένως, ο σίτος μπορεί εύκολα να καλλιεργηθεί στις περιοχές αυτές εάν αρδευθούν. Οι αποφάσεις επιλογής των αγροτών για το είδος των καλλιεργειών στο Μπαγκλαντές λαμβάνονται συχνά με βάση τις ανάγκες της οικογένειας σε τρόφιμα. Διαπιστώθηκε ότι πολλές οικογενειακές γεωργικές εκμεταλλεύσεις παράγουν σίτο ώστε να αποφύγουν εποχιακές ελλείψεις σε τρόφιμα, καλλιεργούν δηλαδή σίτο για να εξασφαλίσουν τη διατροφή τους κυρίως κατά την περίοδο έλλειψης σε τρόφιμα και η οποία προσδιορίζεται πριν τη συγκομιδή του ρυζιού. Κατά συνέπεια ένας άλλος λόγος για την παραγωγή του σίτου είναι η εξασφάλιση βασικών ειδών διατροφής από τις φτωχές οικογένειες που δεν μπορούν να αγοράσουν τρόφιμα. Η καλλιέργεια σίτου πλεονεκτεί του ρυζιού boro στις περιοχές όπου ο χειμώνας διαρκεί περισσότερο, το έδαφος είναι πιο ελαφρύ και οι απαιτήσεις σε άρδευση μικρότερες. Το σύστημα παραγωγής που επικεντρώνεται σε μια καλλιέργεια (δηλαδή ρύζι) δεν είναι ούτε αγρονομικά αλλά ούτε από οικονομική άποψη αποδεκτό. Είναι επομένως απαραίτητο να ληφθούν μέτρα για την αντικατάσταση της μονοκαλλιέργειας. Εντούτοις, εξετάζοντας την αυξανόμενη ζήτηση για τα δημητριακά και με σκοπό την εξασφάλιση της επάρκειας σε τρόφιμα, η παραγωγή του σίτου θα συνεχίσει να αποτελεί προτεραιότητα στα προγράμματα παραγωγής δημητριακών. Προκειμένου να αυξηθεί η παραγωγή αλλά και η παραγωγικότητα σίτου θα πρέπει να καταρτιστούν προγράμματα τεχνικής βοήθειας, να χρησιμοποιηθεί σύγχρονη τεχνολογία, καθώς και βελτιωμένες καλλιεργητικές πρακτικές ταυτόχρονα με τη χρήση Υψηλής Απόδοσης Ποικιλιών (HYV). Επιπλέον, υπάρχει σημαντική ανάγκη να ενισχυθεί η διαδικασία που βελτίωσε τις συνθήκες διανομής των εισροών που χρησιμοποιούνται για την καλλιέργεια του σίτου στους αγρότες. Από το μεγάλο εύρος παραγωγής για το σίτο διαπιστώνεται ότι υπάρχει ακόμα δυνατότητα για την αύξηση της παραγωγής στο επίπεδο γεωργικής εκμετάλλευσης χρησιμοποιώντας την υπάρχουσα τεχνολογία. Αν και η χαμηλή παραγωγή που παρατηρείται μπορεί να αποδοθεί σε έλλειψη κινήτρων για να χρησιμοποιήσουν οι αγρότες βελτιωμένες εισροές, καθώς και στους περιορισμένους εδαφικούς πόρους, οι διαχειριστικές πρακτικές που ακολουθούνται για την καλλιέργεια του σίτου είναι σαφώς ανεπαρκείς σε πολλές περιοχές. Από την αρχή της ανεξαρτησίας η χώρα αντιμετώπιζε έλλειμμα τροφίμων και το έλλειμμα συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Η συνολική ζήτηση για τρόφιμα έχει αυξηθεί κυρίως λόγω της αύξησης του συνολικού πληθυσμού του Μπαγκλαντές. Η συνολική εγχώρια παραγωγή τροφίμων έχει αυξηθεί επίσης από 10,02 εκατομμύρια τόνους το 1972 σε 27,57 εκατομμύρια τόνους το 2002. Αν η αύξηση του πληθυσμού συνεχιστεί και μελλοντικά με το ίδιο ποσοστό ο πιθανός αναμενόμενος πληθυσμός του Μπαγκλαντές θα είναι 151,83 εκατομμύρια για το 2010. Για να ικανοποιήσει την αυξανόμενη ζήτηση τροφίμων από τον πληθυσμό ο η εθνική παραγωγή δημητριακών θα πρέπει επίσης να αυξηθεί από 21,50 εκατομμύρια τόνους το 2003 σε 24,40 εκατομμύρια τόνους το 2010 με το υπάρχον επίπεδο, το οποίο είναι 3,13% χαμηλότερο από την αναμενόμενη ζήτηση. Περίπου το 80,80% και το 19,20% των συνολικών εισαγωγών τροφίμων ήταν σίτος και ρύζι αντίστοιχα κατά τη διάρκεια 1972 έως 2001. Οι εισαγωγές του ρυζιού έχουν μειωθεί (77,97%) από 0,68 εκατομμύρια τόνους το 1972 σε 0,15 εκατομμύρια τόνους το 2001, οι εισαγωγές σίτου έχουν αυξηθεί (46,43%) από 1,03 εκατομμύρια τόνους σε 1,51 εκατομμύρια τόνους το 2001. ..................................................................................