Προς μια πολιτική οικονομία της γήρανσης

Abstract

Η γήρανση σε αυτή την εποχή δεν είναι παρά μία ακόμη λέξη-βόμβος (buzz-word), όπως η παγκοσμιοποίηση ή η νέα οικονομία, για την οποία ενώ η συζήτηση διευρύνεται συνεχώς η γνώση που μένει στο τέλος, ενδέχεται να, περιορίζεται με σχεδόν ανάλογο ρυθμό. Η συζήτηση δεν περιστρέφεται, απλώς, αλλά στροβιλίζεται γύρω από ποικίλα θέματα: φτώχεια, ανισότητες, παραμονή ή απόσυρση από την απασχόληση, διακρίσεις στην αγορά εργασίας, περιθωριοποίηση, οργανωμένη διαβίωση, δραστηριοποίηση, βιοτεχνολογίες, φάρμακα, συντάξεις, όρια ηλικίας, εθελοντισμός, κακή υγεία, φροντίδα υγείας, πολιτική εκπροσώπηση, ταμεία, μεταβιβαστικές πληρωμές, επιδόματα, κληρονομιές, αποταμιεύσεις, στέρηση, απολαύσεις, δικαιώματα, διαγενεακή αλληλεγγύη ή συγκρούσεις. Θέματα τα οποία γίνονται, συχνά, συνώνυμα με τη «γήρανση» ή/και τους «ηλικιωμένους» ανθρώπους. Στη διατριβή αυτή, η διερεύνηση για τη γήρανση και τους ηλικιωμένους, εκτός εισαγωγικών, έχει ως αφετηρία την επεξεργασία ορισμένων από τα παραπάνω θέματα, τα οποία προσεγγίζονται, συχνά, σαν αυτονόητα, με έναν αυτονόητο τρόπο, δίχως ιστορικότητα, θεωρία ή εναλλακτικές. Συνολικά, η κινητήρια δύναμη για την ανάλυση και την ερμηνεία δεν είναι παρά μια προσπάθεια για την άρση των αυτονόητων, με κριτικό τρόπο, ώστε στο τέλος να είναι πράγματι εφικτή μια επαναδιαπραγμάτευσή τους σε ένα ανοικτό πολιτικοοικονομικό πλαίσιο, το οποίο να επιτρέπει εναλλακτικές προσεγγίσεις και προτάσεις. […]