Εμβιομηχανική ανάλυση της κίνησης του γόνατος πριν και μετά από ρήξη και αποκατάσταση του προσθίου χιαστού συνδέσμου

Abstract

Introduction: ACL rupture is one of the most common and important sports related injuries. The purpose of the present PhD thesis was to identify in-vivo the functional adaptations of the knee before and after ACL reconstruction and to examine if rotational instability is restored after the reconstruction with a BPTB or a quadrupled (ST/G) hamstrings graft. Material and Methods: During a 3-year time period, we examined 47 ACL deficient patients, 75 ACL reconstructed patients and 24 healthy controls, that were used as a control group. From the 75 patients, 45 were reconstructed with a BPTB graft and 30 with a quadrupled ST/G graft. Kinematic data were collected with a 3-D opto-electronic gait analysis system, while the subjects performed high demanding activities that included rotational loads at their knee. The activities examined, were (a) descending from a stairway and immediate pivoting and (b) landing from a platform and immediate pivoting. Results: Negative Lachman and pivot shift tests in the ACL reconstructed subjects indicated that the static knee joint stability was regained, while measurements with the KT-1000 arthrometer showed that their anterior tibial translation was restored. However, both ACL reconstructed groups demonstrated significantly increased tibial rotation. Conclusions: Excessive tibial rotation has been documented in ACL deficiency. This has also been demonstrated after ACL reconstruction, during high demanding activities that involve both anterior and rotational loading of the knee, although tibial translation seems to be restored. These findings persist regardless of autograft selection.

Εισαγωγή: Η ρήξη του ΠΧΣ είναι ένας από τους συχνότερους τραυματισμούς των κάτω άκρων. Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι ο εντοπισμός και κατανόηση των κινηματικών προσαρμογών του γόνατος και ιδιαίτερα της στροφικής αστάθειας, μετά από ρήξη του ΠΧΣ, αλλά και μετά από την αρθροσκοπική της αποκατάσταση, είτε με μόσχευμα επιγονατιδικού (BPTB), είτε με μόσχευμα οπισθίων μηριαίων (ST/G). Υλικό και μεθοδολογία: Εξεταστήκαν μέσα σε διάστημα τριών ετών, 47 ασθενείς με ρήξη ΠΧΣ, 75 ασθενείς με αρθροσκοπική αποκατάσταση της ρήξης, από τους οποίους, στους 45 είχε χρησιμοποιηθεί αυτογενές μόσχευμα από τον επιγονατιδικό τένοντα και στους 30 μόσχευμα από τους οπίσθιους μηριαίους. Σαν ομάδα ελέγχου (control group) χρησιμοποιήθηκαν 24 υγιή άτομα. Η καταγραφή των κινηματικών δεδομένων έγινε με τρισδιάστατο οπτικο-ηλεκτρονικό σύστημα ανάλυσης βάδισης, καθώς οι εξεταζόμενοι εκτελούσαν δοκιμασίες υψηλής φόρτισης του γόνατος, που να περιλαμβάνουν και στροφικά φορτία, όπως κατέβασμα σκάλας και απότομη στροφή (pivoting) ή άλμα από πλατφόρμα και απότομη στροφή. Αποτελέσματα: Η κλινική εξέταση, όπως και οι μετρήσεις με το αρθρόμετρο KT- 1000 έδειξαν ότι η παθολογική προσθιοπίσθια αστάθεια είχε αποκατασταθεί σε όλους τους χειρουργημένους ασθενείς. Παρόλα αυτά, βρήκαμε ότι οι ασθενείς αυτοί εμφανίζουν διαφοροποιημένο το εμβιομηχανικό πρότυπο κίνησης στον εγκάρσιο άξονα, παρουσιάζοντας αυξημένη έσω/έξω στροφή. Συμπέρασματα: Παρόλο που με τις σύγχρονες αρθροσκοπικές χειρουργικές τεχνικές, επανέρχεται κλινικά η σταθερότητα του γόνατος, εντούτοις φαίνεται ότι κανένα από τα δυο χρησιμοποιούμενα μοσχεύματα δεν αποκαθιστά την αυξημένη κνημιαία έσω/έξω στροφή κατά τη διάρκεια δραστηριοτήτων υψηλής φόρτισης που περιλαμβάνουν στροφικά φορτία.