Μελέτη της κινητικότητας του στομάχου σε διαβητικούς ασθενείς

Abstract

Background: Although it is apparent that gastrointestinal motor function is commonly disturbed in diabetes, the risk factors for its development, as well as its clinical consequences, remain controversial and poorly defined. Particularly, it is uncertain whether diabetic gastroparesis can be predicted based on clinical, demogaphic, or biochemical variables. The prevalence of upper gut dysmotility in patients with diabetes has been subject to debate for several years. Aims: After taken the aforementioned into account, the aim was to investigate the prevalence of delayed gastric emptying in a relatively large cohort of unselected patients and to examine the effect of domperidone on the rate of gastric emptying among these patients. This study also tested the hypothesis that some of the motor abnormalities observed in diabetic gastroparesis may be caused by elevations in plasma glucose levels irrespective of the concomitant presence of a visceral neuropathy. The other objective or this study was to define the predictors (determinants) of delayed gastric emptying in patients with diabetes. Research Design and Methods: The study group comprised 48 outpatients with diabetes mellitus (24 female, 24 male; age 16-71 years) and 14 asymptomatic healthy subjects (7 female, 7 male, age 28-59 years). Diabetics underwent upper endoscopy as a part of the diagnostic workup, in order to exclude lesions that can induce delay of gastric emptying. Helicobacter pylori was evaluated in each patient by rapid urease test (CLO test). Hp-positive diabetics received 10 days of Hp eradication regimen (omeprazole 20mg bid, amoxicillin 1000mg bid and clarithromycin 500mg bid). Patients who were symptomatic or presented with clear endoscopic findings followed a monthly treatment with PPIs (omeprazole 20mg bid). The gastric emptying of a standard mixed (solid/liquid) meal was evaluated using the paracetamol absorption method in patients with diabetes mellitus and in asymptomatic healthy subjects. Gastric emptying results were compared with a range established in healthy individuals. If gastric emptying was prolonged, a prokinetic agent was administered for a monthly duration (domperidone 10mg qid) and gastric emptying was reassessed with the paracetamol absorption method. Results: Diabetic patients had significantly delayed gastric emptying compared with controls (Mann-Whitney test: p=0,001). Of the 48 patients, gastric emptying was delayed in 31 (65%) patients. Hyperglycemia (?175mg/dl) induced prolonged gastric emptying (p=0,003)). There were no significant relationships between the gastric emptying results and age, gender and duration of the disease. A total of 29 (60,4%) diabetics had upper gastrointestinal symptoms. Upper abdominal pain and dyspepsia were the most common symptoms, occurring in 15 (31%) patients. There was a trend for a relationship between symptoms, delayed gastric emptying, plasma glucose levels and gender. Of the 48 patients, upper gastrointestinal endoscopic lesions were found in 28 (58,3%) patients. Endoscopic findings were correlated well (p=0,0001) with upper gastrointestinal symptoms. H. pylori infected 66,7% of the patients (32 out of 48). No significant differences were found between gender age and duration of diabetes with regard to infection status among diabetics. Moreover, significant difference was found between infected and uninfected asymptomatic diabetic patients (p=0,0001) with regard to endoscopic findings. Domperidone failed to improve gastric emptying in patients with diabetic gastroparesis (p=0,6) and this has been attributed to hyperglycemia. On the other hand, the administration of domperidone provided significant (66%) improvement in the upper gastrointestinal symptoms. Conclusions: Our study demonstrates that gastric emptying is often (65%) retarded in diabetic patients. Hyperglycemia disturbs gastric motility as this condition has been shown to delay gastric motor function in diabetics. Age, gender and duration of diabetes are not predictive of delayed gastric emptying. Gastrointestinal symptoms correlate weakly with measurements of gastric emptying. Prevalence of helicobacter infection was found to be significantly higher in diabetics than in general population. Finally, domperidone had no effect on gastric emptying and this appears to be due to hyperglycemia.

Εισαγωγή: Μολονότι είναι γενικά αποδεκτό ότι ο Σακχαρώδης Διαβήτης (ΣΔ) προκαλεί συχνά δυσλειτουργία του γαστρεντερικού συστήματος, οι παράγοντες κινδύνου για την ανάπτυξή της καθώς και οι κλινικές συνέπειες αυτής παραμένουν αμφιλεγόμενες και μη επαρκώς διευκρινισμένες. Ειδικότερα είναι αβέβαιο εάν η διαβητική γαστροπάρεση μπορεί να προβλεφθεί με βάση κλινικές, δημογραφικές ή βιοχημικές πραμέτρους. Η συχνότητα εμφάνισης διαταραγμένης κινητικότητας του ανώτερου πεπτικού σε διαβητικούς ασθενείς αποτελεί σημείο επιστημονικής διαμάχης εδώ και αρκετά χρόνια. Σκοπός: Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω, σκοπός της μελέτης ήταν η διερεύνηση της συχνότητας εμφάνισης βραδείας γαστρικής κένωσης σε ένα σχετικά μεγάλο δείγμα διαβητικών ασθενών και η εξέταση της επίδρασης της δομπεριδόνης στην γαστρική κένωση των παραπάνω ασθενών.Ακόμη η παρούσα μελέτη εξέτασε την υπόθεση ότι τα αυξημένα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα μπορεί να ευθύνονται για την διαβητική γαστροπάρεση, άσχετα με την ταυτόχρονη συνύπαρξη αυτόνομης νευροπάθειας. Υλικό και Μέθοδος: Η ομάδα μελέτης αποτελούνταν από 48 διαβητικούς των εξωτερικών ιατρείων (24 άνδρες, 24 γυναίκες, εύρος ηλικίας 16-71 έτη) και 14 ασυμπτωματικούς υγιείς μάρτυρες (7 άνδρες, 7 γυναίκες, εύρος ηλικίας 28-59 έτη). Οι διαβητικοί υποβλήθηκαν σε ενδοσκόπηση του ανώτερου πεπτικού, προκειμένου να διαγνωσθούν βλάβες που προκαλούν βραδεία γαστρική κένωση. Η διάγνωση της λοίμωξης με Helicobacter pylori ( Hp) γινόταν με την ταχεία δοκιμασία ουρεάσης (CLO test). Οι Hp-θετικοί ασθενείς ελάμβαναν αγωγή εκρίζωσης του Hp (ομεπραζόλη 20mg δις ημερησίως, αμοξυκιλλίνη 1000mg δις ημερησίως και κλαριθρομυκίνη 500mg δις ημερησίως) διάρκειας δέκα ημερών. Oι ασθενείς με συμπτώματα από το ανώτερο πεπτικό ή με ενδοσκοπικά ευρήματα ακολουθούσαν μηνιαία αγωγή με αναστολείς της αντλίας πρωτονίων (ομεπραζόλη 20mg δις ημερησίως). H ταχύτητα γαστρικής κένωσης ενός πρότυπου μεικτού (στερεάς/υγρής φάσης) γεύματος μετρήθηκε με την μέθοδο απορρόφησης παρακεταμόλης σε διαβητικούς ασθενείς και σε ασυμπτωματικούς υγιείς μάρτυρες. Τα αποτελέσματα της γαστρικής κένωσης εκτιμήθηκαν με βάση τις τιμές που προέκυψαν από τους υγιείς μάρτυρες. Εφόσον διαπιστωνόταν βραδεία γαστρική κένωση, χορηγούνταν προκινητικός παράγοντας (δομπεριδόνη 10mg τέσσερις φορές ημερησίως) για διάστημα μηνός και στη συνέχεια γινόταν επανεκτίμηση του αποτελέσματος με την μέθοδο απορρόφησης παρακεταμόλης.