Απόκριση της παραγωγικής διαβητικής αμφιβληστροειδοπάθειας στην παναμφιβληστροειδική φωτοπηξία σε σχέση με τα επίπεδα της γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης

Abstract

Objective: To study the influence of glycemic control and presence of microalbuminuria on the initial response to panretinal photocoagulation in patients with a high-risk proliferative diabetic retinopathy. Research Design: Prospective cohort study with 2 by 2 factorial design. Methods: One hundred and fifteen eyes of type 2 diabetic patients with high-risk proliferative diabetic retinopathy were treated with full-scattered PRP. The levels of glycosylated hemoglobin (HbA1c) and the levels of albumin in 24h urine were constantly monitored during the pre-enrollment, treatment and post-treatment period. Twelve weeks after the last PRP session the fundus was examined for signs of proliferative diabetic retinopathy high-risk characteristics regression and the response to panretinal photocoagulation was characterized as successful or non-successful. The eyes were divided into four groups consisted of the combination of average HbA1c levels, and presence/absence of microalbuminuria. The data were analyzed using a logistic regression model. The statistical analysis aimed in investigating the probability of a satisfactory response to PRP in association with the factors hemoglobin glycosylation (HbA1c) and microalbuminuria (M/alb). Results: Sixty-five eyes (56.5%) had a successful initial response to PRP and 50 (43.5%) did not. The probability of satisfactory response to PRP depended on HbA1c levels (P<0.05), while microalbuminuria and its interaction with hemoglobin glycosylation did not affect the efficacy of PRP (p≥0.05). Conclusions: Low levels of hemoglobin glycosylation (HbA1c<8%) during the pretreatment, treatment and post-treatment period favor the initial response of diabetic retinopathy to PRP.

Σκοπός: Η μελέτη αυτή είχε ως στόχο την κατάδειξη της πιθανής σχέσης ανάμεσα στην μεταβολική ρύθμιση του σακχαρώδους διαβήτη και την αποτελεσματικότητα της παναμφιβληστροειδικής φωτοπηξίας σε οφθαλμούς με παραγωγική διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια υψηλού κινδύνου. Σχεδιασμός της μελέτης: Τούτη ήταν μια προοπτική παρακολούθηση κοόρτης με παραγοντικό σχεδιασμό δύο επί δύο. Ασθενείς και μέθοδος: Εκατόν δέκα πέντε οφθαλμοί ασθενών με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 και υψηλού κινδύνου παραγωγική διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια υποβλήθηκαν σε παναμφιβληστροειδική φωτοπηξία (PRP). Κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης καταγράφαμε τακτικά τα επίπεδα της γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης (HbA1c) και μικροαλβουμίνη ούρων 24ώρου. Δώδεκα εβδομάδες μετά την τελευταία συνεδρία laser φωτοπηξίας, ακολουθούσε πλήρης οφθαλμολογική εξέταση με βυθοσκόπηση. Η εξέταση του βυθού είχε ως σκοπό την εκτίμηση των μεταβολών της παραγωγικότητας υψηλού κινδύνου. Ανάλογα με την υποχώρηση ή όχι των χαρακτηριστικών της παραγωγικής διαβητικής αμφιβληστροειδοπάθειας, η απόκριση των ασθενών στην θεραπεία καταγραφόταν ως καλή ή όχι καλή. Οι οφθαλμοί κατατάσσονταν σε τέσσερεις ομάδες βάσει των επιπέδων της γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης και παρουσίας/απουσίας της μικροαλβουμινουρίας. Αποτελέσματα: Εξήντα πέντε οφθαλμοί (56.5%) αποκρίθηκαν καλά στην παναμφιβληστροειδική φωτοπηξία και πενήντα (43.5%) όχι καλά. Η στατιστική ανάλυση έδειξε ότι η πιθανότητα ικανοποιητικής απόκρισης στη PRP εξαρτάται από το επίπεδο της γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης (P < 0.05). Από την άλλη μεριά, η πιθανότητα ικανοποιητικής απόκρισης στη PRP, δεν έδειξε να εξαρτάται από την αλβουμινουρία (P > 0.05) ή και την αλληλεπίδρασή της με την γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη (P > 0.05). Συμπεράσματα: Από την παρούσα μελέτη προκύπτει, ότι η δράση της laser φωτοπηξίας αποδεικνύεται πιο αποτελεσματική σε συνθήκες χαμηλής γλυκοζυλίωσης του αίματος ενώ δεν φαίνεται να επηρεάζεται από την ύπαρξη ή απουσία της αλβουμινουρίας. Στους ασθενείς με επίπεδα της ΗbΑ1c κάτω του 8% η υποχώρηση της σοβαρής παραγωγικής ΔΑ μετά την επέμβαση με PRP επιτυγχάνεται πιο συχνά απ’ ότι στους ασθενείς με γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη στα επίπεδα του 8% και άνω.