Μορφές αυτοδιαλόγου για την εκμάθηση βασικών καλαθοσφαιρικών δεξιοτήτων

Abstract

The purpose of this research was to examine the effectiveness of the self-talk in the form of technical suggestion and to compare two different kinds of self-talk. Two successive projects investigated initially the effectiveness of the self-talk in the form of technical suggestion and next two different forms of self-talk were compared-the motivating one and the based on technical suggestion-to teach three basic basketball skills (pass, dribble and shot). In the first research a sample of young athletes was used (N=62), aged 11-13 years old (M=12.2) who were divided into two groups equal in number. They followed a specific training program that lasted 12 weeks. The self-talk group (GST) was using the self-talk in the form of technical suggestion, whereas the control group (GC) followed a classic (conventional) training process. Measurements of the athletes’ performance were made at regular intervals in order to monitor the athletes’ progress while at the same time they filled in relevant questionnaires. Data analysis showed that the athletes of the GST group improved considerably-according to statistics-in pass and dribble in comparison to the GC group, while there was not significant difference in the performance of the two groups in shooting. Questionnaire analysis showed that the athletes of the GST group were using the self-talk to great extent and they also thought that it helped them learn technique and increase their confidence. In the second research a sample of young athletes (N=38) was used, aged 11-13 years old (M=12.8), who used in alternation the motivating self-talk and the self-talk of technical suggestion in the same basketball skills, while they also filled in relevant questionnaires. Data analysis did not show important differences in performance through the use of these two different forms of self-talk. Moreover, athletes favored the motivating self-talk for dribble and shot while their preferences did not differ for pass. In general, the results show that self-talk in the form of technical suggestion is more effective in order to teach simple basketball skills than the conventional training process and it can be easily included in the training process of coaches. Athletes like also the motivational function of self-talk. According to the results above, the manual at the end of this dissertation, presents instructions for the implementation of all kinds of self-talk for increasing performance in basketball.

Η τεχνική του αυτοδιαλόγου τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να ερευνάται ιδιαίτερα αφενός σε θεωρητικό επίπεδο, και αφετέρου στις διάφορες πρακτικές του εφαρμογές για την αύξηση της αποτελεσματικότητας στα διάφορα αθλήματα. Σκοπός αυτής της έρευνας ήταν να εξετάσει την αποτελεσματικότητα του αυτοδιαλόγου όταν αυτή εντάσσεται στην καθημερινή προπονητική διαδικασία στο μπάσκετ. Δύο διαδοχικές εργασίες διερεύνησαν αρχικά την αποτελεσματικότητα του αυτοδιαλόγου με τη μορφή της τεχνικής υπόδειξης, και στην συνέχεια έγινε σύγκριση δύο διαφορετικών μορφών αυτοδιαλόγου: του παρακινητικού και εκείνου της τεχνικής υπόδειξης για την εκμάθηση τριών βασικών καλαθοσφαιρικών δεξιοτήτων (πάσα, ντρίπλα και σουτ). Στο πρώτο πείραμα συμμετείχαν 62 νεαροί αθλητές, ηλικίας 11-13 ετών (Μ=12,2), οι οποίοι χωρίστηκαν σε δύο ισάριθμες ομάδες και ακολούθησαν ένα συγκεκριμένο προπονητικό πρόγραμμα διάρκειας 12 εβδομάδων. Η ομάδα του αυτοδιαλόγου (ΟΑ) χρησιμοποιούσε τον αυτοδιάλογο με την μορφή της τεχνικής υπόδειξης ενώ η ομάδα ελέγχου (ΟΕ) ακολουθούσε μία κλασσική προπονητική διαδικασία. Μετρήσεις των επιδόσεων σε τακτά χρονικά διαστήματα έγιναν για τον έλεγχο της προόδου των αθλητών, ενώ ταυτόχρονα συμπλήρωναν σχετικά ερωτηματολόγια. Η ανάλυση των αποτελεσμάτων έδειξε ότι οι αθλητές της ΟΑ παρουσίασαν στατιστικά σημαντική βελτίση στην πάσα και την ντρίπλα σε σχέση με την ΟΕ, ενώ δεν παρουσιάστηκε σημαντική διαφορά μεταξύ των ομάδων για το σουτ. Η ανάλυση των ερωτηματολογίων έδειξε ότι οι αθλητές της ΟΑ χρησιμοποιούσαν πάρα πολύ τον αυτοδιάλογο, ενώ ταυτόχρονα πίστευαν ότι τους βοηθούσε για στην εκμάθηση της τεχνικής και στην αύξηση της σιγουριάς. Στο δεύτερο πείραμα χρησιμοποιήθηκαν 38 αθλητές, ηλικίας 11-13 ετών (Μ=12,8), οι οποίοι χρησιμοποίησαν εναλλακτικά τον παρακινητικό αυτοδιάλογο και εκείνον της τεχνικής υπόδειξης στις ίδιες καλαθοσφαιρικές δεξιότητες, ενώ ταυτόχρονα συμπλήρωναν και σχετικά ερωτηματολόγια. Η ανάλυση των αποτελεσμάτων δεν έδειξε σημαντικές διαφορές στην απόδοση με τη χρήση των διαφορετικών αυτών μορφών του αυτοδιαλόγου. Οι αθλητές επίσης προτιμούσαν τον παρακινητικό αυτοδιάλογο για την ντρίπλα και το σουτ, ενώ οι προτιμήσεις τους δεν παρουσίαζαν διαφορά για την πάσα. Γενικά τα αποτελέσματα δείχνουν ότι ο αυτοδιάλογος με τη μορφή της τεχνικής υπόδειξης είναι περισσότερο αποτελεσματικός για την εκμάθηση απλών καλαθοσφαιρικών δεξιοτήτων από την κλασική προπονητική διαδικασία, και μπορεί εύκολα να ενσωματωθεί στην καθημερινή πρακτική των προπονητών. Ωστόσο στους αθλητές αρέσει επίσης και η παρακινητική μορφή αυτοδιαλόγου. Με βάση τα παραπάνω αποτελέσματα, στο ιδιαίτερο τμήμα της παρούσας διατριβής, προτείνονται ιδέες για την εφαρμογή όλων των μορφών αυτών του αυτοδιαλόγου για την αύξηση της απόδοσης στην προπόνηση, αλλά και σε αγωνιστικές συνθήκες στην καλαθόσφαιρα.