Κατάγματα της περιοχής του αυχένος του μηριαίου οστού στα παιδιά

Abstract

Fractures of the neck of the femur are rare among children and are usually produced by severe violence. The recommended treatment of a hip fracture in the elderly should be avoided in children below 14 years of age. The indicated treatment depends on the type of the fracture, the angle of the fracture line, the degree of displacement and the age of the patient. In comparison with other fractures there are serious and frequent complications that may lead to permanent loss of the functional ability of the hip. This study is based on 25 patients treated in the Department of Paediatric Orthopaedics of the Aristotelian University of Thessaloniki from 1982 to 1990. Our purpose was to determine the indicated treatment as well as prognosis and complications of such fractures in addition to a wide review of the literature on this subject. We concluded that conservative treatment is recommended for the undisplaced fracture. In our opinion all displaced hip fractures, with the exception of traumatic displacement of the upper femoral epiphysis, may be also treated conservatively, provided that an urgent satisfactory reduction is achieved and maintained by traction after injury. The frequency of complications in our patients was quite low compared with that of international publications. Despite the appearance of ischemic necrosis or premature epiphyseal fusion in six patients half of them showed spontaneons improvement, while secondary surgical procedures in the rest provided an almost-normal function of the affected hip.

Το κάταγμα της περιοχής του αυχένα του μηριαίου οστού στα παιδιά είναι σπάνιο και είναι συνήθως αποτέλεσμα ισχυρής εξωτερικής βίας. Οι αρχές θεραπείας ενός κατάγματος του ισχίου σε ενήλικα δεν έχουν εφαρμογή σε παιδιά ηλικίας μέχρι 14 χρονών. Ο τρόπος θεραπείας εξαρτάται από τον τύπο και τη γωνίωση του κατάγματος, την ύπαρξη παρεκτόπισης και την ηλικία του ασθενή. Σε αντίθεση με το πλήθος των άλλων καταγμάτων στα παιδιά οι επιπλοκές είναι συχνές και πολλές φορές οδηγούν σε πλήρη απώλεια της λειτουργικής ικανότητας του ισχίου. Η μελέτη αυτή αναφέρεται σε 25 ασθενείς με κάταγμα του ισχίου, που νοσηλεύτηκαν στην Ορθοπεδική Κλινική Παίδων του Α.Π.Θ. τη χρονική περίοδο από το 1982 μέχρι το 1990. Έχει σκοπό την εξαγωγή συμπερασμάτων για την ενδεικνυόμενη, σε κάθε τύπο κατάγματος, θεραπεία, την πρόγνωση και τις επιπλοκές του κατάγματος αυτού σε συνδυασμό με μία ευρεία ανασκόπηση της βιβλιογραφίας. Κατά τη γνώμη μας η θεραπεία των καταγμάτων του ισχίου χωρίς παρεκτόπιση πρέπει να είναι συντηρητική. Αλλά και για τα, με παρεκτόπιση, κατάγματα, εκτός από τις τραυματικές επιφυσιολύσεις της άνω μηριαίας επίφυσης, πιστεύουμε ότι είναι προτιμότερη η συντηρητική αντιμετώπιση. Βασική προϋπόθεση είναι να επιτευχθεί αμέσως μετά την κάκωση και να διατηρηθεί ανατομική κατά το δυνατόν ανάταξη του κατάγματος. Τα ποσοστά επιπλοκών στους ασθενείς μας ήταν χαμηλά σε σύγκριση με αυτά της διεθνούς βιβλιογραφίας. Από τους 6 ασθενείς που διαπιστώθηκε Ι.Ν. ή πρώιμη σύγκλειση του Σ.Χ. της άνω μηριαίας επίφυσης σε 3 είχαμε καλή αυτόματη εξέλιξη ενώ σε άλλους 3 η χειρουργική αντιμετώπιση έδωσε πολύ καλό λειτουργικό αποτέλεσμα.