Η δραστικότητα ενζύμων των λυοσωματίων ως διαγνωστικό κριτήριο της αιτιολογίας ενδοκοιλιακών συλλογών

Abstract

Objective. Our objective was to study the activity of three lysosomal enzymes in cell-free peritoneal fluid for diagnostic purposes of disorders with accumulation of fluid in the peritoneal cavity. Methods. The ß-galactosidase, ß-glucuronidase, and α-mannosidase activity (nmol 4-methylumbelliferone/mL/hour); the total, polymorphonuclear, and mononuclear cell number; and chemical parameters were determined in the peritoneal fluid of 26 patients with culture-positive acute bacterial peritonitis, 13 patients (under antibiotic treatment) with culture-negative bacterial peritonitis, 6 patients with acute mesenteric lymphadenitis, and 26 controls operated on for surgical conditions without peritoneal inflammation. Results. The median ß-galactosidase activity in the culture-positive bacterial peritonitis, mesenteric lymphadenitis, and controls was 175 (range 63-2210), 50 (37-56) and 16 (8-32), respectively. The ß-glucuronidase was 488 (79-998), 53 (27-98), and 15 (3-22), respectively. The α-mannosidase was 801 (100-3172), 78 (33-157) and 41 (16-63), respectively. The differences of the enzyme activities among the groups of the subjects studied were significant, with the exception of the α-mannosidase activity between mesenteric lymphadenitis and controls. There was no significant correlation between the enzyme activities and the cytologic or chemical parameters studied. Conclusions. The elevation of the lysosomal enzymes activity in the peritoneal fluid of patients with bacterial peritonitis appears to be a reliable index of peritoneal infection. Of the enzymes studied, the ß-glucuronidase and ß-galactosidase activities provide the best means for diagnosing bacterial inflammation of the peritoneal cavity.

1. Σκοπός. Σκοπός της μελέτης αυτής ήταν να μελετηθεί η δραστικότητα τριών λυοσωματικών ενζύμων στο ελεύθερο κυττάρων περιτοναϊκό υγρό προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ως διαγνωστικό κριτήριο της αιτιολογίας ενδοκοιλιακών συλλογών. 2. Υλικό και μέθοδος. Η δραστικότητα της β- γαλακτοσιδάσης, β- γλυκουρονιδάσης και α-μαννοσιδάσης, (nmol 4-methylumbelliferone/mL/di)pa), ο ολικός αριθμός των λευκών αιμοσφαιρίων, ο αριθμός των πολυμορφοπύρηνων και των μεγάλων μονοπύρηνων καθώς και βιοχημικές παράμετροι, μετρήθηκαν στο περιτοναϊκό υγρό 26 ασθενών με οξεία βακτηριακή περιτονίτιδα και θετική καλλιέργεια, 13 ασθενών (υπό αντιβιοτική αγωγή) και αρνητική καλλιέργεια, 6 ασθενών με οξεία μεσεντέριο λεμφαδενίτιδα και 26 μαρτύρων που χειρουργήθηκαν για άλλες αιτίες χωρίς περιτοναϊκή φλεγμονή. 3. Αποτελέσματα. Η ενδιάμεση δραστικότητα της β-γαλακτοσιδάσης στις περιπτώσεις βακτηριακή ς περιτονίτιδας με θετική καλλιέργεια, σε αυτές με μεσεντέριο λεμφαδενίτιδα και στους μάρτυρες ήταν 175 (διακύμανση 63-2210), 50 (37-56) και 16 (8-32) αντίστοιχα. Της β-γλυκουρονιδάσης ήταν 488 (79-998), 53 (27-98), και 15 (3-22), αντίστοιχα. Της α- μαννοσιδάσης ήταν 801 (100-3172), 78 (33-157) και 41 (16-63) αντίστοιχα. Οι διαφορές της ενζυμικής δραστικότητας μεταξύ των ομάδων των περιστατικών που μελετήθηκαν ήταν στατιστικά σημαντικές, με εξαίρεση την δραστικότητα της α-μαννοσιδάσης, της ομάδας με τη μεσεντέριο λεμφαδενίτιδα και εκείνης των μαρτύρων. Δεν απεδείχθη στατιστικά σημαντική συσχέτιση μεταξύ της ενζυμικής δραστικότητας αφ’ ενός και των αιματολογικών ή βιοχημικών παραμέτρων αφ’ ετέρου που μελετήθηκαν. 4. Συμπεράσματα. Η αυξημένη δραστικότητα των λυοσωματικών ενζύμων στο περιτοναϊκό υγρό ασθενών με βακτηριακή περιτονίτιδα φαίνεται να αποτελεί έναν αξιόπιστο δείκτη της περιτοναϊκής αυτής φλεγμονής. Από τα ένζυμα τα οποία μελετήθηκαν οι δραστικότητες της β- γλυκουρονιδάσης και β-γαλακτοσιδάσης παρέχουν άριστα διαγνωστικά μέσα της βακτηριακής φλεγμονής της περιτοναϊκής κοιλότητας.