Η σημασία των αγγειακών αλλοιώσεων του νεφρού για την υπέρταση των αρρώστων με ετερόπλευρη χρόνια πυελονεφρίτιδα: Κλινικοπαθολογική μελέτη

Abstract

Histologic examination of blood vessels in scrarred and nonscarred areas of the affected kidneys from 20 pts with chronic unilateral pyelonephritis was carried out. In addition the correlation of PRA with the FENa+, MBP, and patient's age was examined, in an effort to identity the relationship between BP level, scar process and Renin-Angiotensin system. Vascular changes were greater in scarred than in the nonscarred areas, particularly in hypertensive patients. Severe vascular changes in scars were seen only in cases with hypertension. PRA was negatively correlated with MBP and with patients age (r= -0.7, p<0.05). Multiple linear regression analysis, with the severity of vascular lesion as dependent variable and the pts, age, sex, MBP, Clcr, and PRA as independent variables, reveals that age is, the main factor which determine the severity of vascular changes (p=0.05) although the contribution of MBP must not be ignored (p=0.2). Linear with two predictor variable analysis reveals pts age to be the main factor which determine the level of MBP (r=0.68, p<0.05) and not the Clcr level (r= -0.08). These results indicate that the pyelonephritic process per se is an important factor in the development of vascular changes; this effect however is influenced by the BP level and, most importantly, by age. They also indicate that the Renin-Angiotensin system was not involved in the pathogenesis of hypertension of these patients.

Με σκοπό την διερεύνηση της σημασίας των αγγειακών αλλοιώσεων του νεφρού στην παθογένεια της υπέρτασης στην ετερόπλευρη χρονία πυελονεφρίτιδα, έγινε λεπτομερής παθολογοανατομική μελέτη των προσβεβλημένων νεφρών, και μελέτη του συστήματος ρενίνης-αγγειοτενσίνης είκοσι αρρώστων (10 υπερτασικών και 10 νορμοτασικών) με την νόσο σε προουραιμικό στάδιο (κάθαρση ενδογενούς κρεατινίνης • Clcr>50 ml/min), οι οποίοι υποβλήθηκαν σε νεφρεκτομή. Στις ουλοποιημένες περιοχές οι υπερτασικοί είχαν σοβαρότερες και σε μεγαλύτερη συχνότητα αλλοιώσεις του μέσου και έσω χιτώνα των μικρού και μέσου μεγέθους αρτηριών και υαλοειδοποίηση των αρτηριολίων (x²=2.02, Cc=0.3), μεγαλύτερης έκτασης και βαθμού ατροφία των σωληναρίων (Χ²=2.3, Cc=0.32) και σε μεγαλύτερο ποσοστό σπειραματική σκλήρυνση (Χ²=5.98, Cc=0.48). Στις φυσιολογικές περιοχές οι αγγειακές αλλοιώσεις ήταν ηπιότερες και στους υπερτασικούς (x²=6, Cc=0,55, p<0.05) και στους νορμοτασικούς (x²=3.8, Cc=0.43. Η σχέση PRA-ηλικίας ήταν αρνητική και στους υπερτασικούς (r= -0.7, p<0.05) και στους νορμοτασικούς (ŷ=6.25e-0.05x , r²=0.15). Στους δε υπερτασικούς η PRA εξαρτόνταν αρνητικά τόσο από την μέση αρτηριακή πίεση (ΜΒΡ) (ŷ = 589.6e-0.05x₁, r² = 0.26), όσο και από την τμηματική απέκκριση νατρίου (ŷ=3.97e-0.01x, r²=0.46, p< 0.05). Ανάλυση της εξάρτησης της MBP από την ηλικία και την Clcr ταυτόχρονα, ανέδειξαν την ηλικία σημαντικότερο παράγοντα καθορισμού των επιπέδων της MBR (r=0.68, π<0.01) απ' ότι η Clcr (r = -0.08). Ανάλυση δε της εξάρτησης της βαρύτητας των αγγειακών αλλοιώσεων από το φύλο, την ηλικία, την ΜΒΡ, την Clcr και την PRA (πολλαπλή συσχέτιση), έδειξε ότι η ηλικία κυρίως (p=0.05) και δευτερευόντως η αρτηριακή πίεση (p=0.2) ήταν οι σπουδαιότεροι αιτιολογικοί παράγοντες των αλλοιώσεων αυτών, ενώ η προσβολή των αγγείων ήταν με τη σειρά της ο καθοριστικός παράγοντας της βαρύτητας της σωληναριακής ατροφίας p=0.005). Τα αποτελέσματα αυτά υποδηλώνουν ότι, αν και η φλεγμονή ευθύνεται για τις αγγειακές αλλοιώσεις του πυελονεφριτιδικού νεφρού, η επίδραση της είναι αθροιστική με αυτές της ηλικίας και της υπέρτασης, η οποία (υπέρταση) στους αρρώστους αυτούς φάνηκε ότι δεν οφείλεται στην συνεπεία της νεφρικής βλάβης κινητοποίηση του συστήματος ρενίνης-αγγειοτενσίνης.