Ερμηνευτική και φιλοσοφική προσέγγιση της ποίησης του Friedrich Holderlin

Abstract

Die promotion versucht die philosophische Interpretation der Dichtung Fridrich Holderlin zu finden. Die Dichtung Holderlins interpretiert sich als eine omologie des ursprunglichen seins, Die Sprache ist ein "Vorfallen" des Seins. Nur der Dichter kann uber die phanomene und den nixilistischen Voroluetzugen der Welt fliegen. Hyperion, bei Holderlin ist der Heilige Riester des Seins. Die Kampf der obfektirismus gegen Subjektivismus ist eine spatere Kampf der Geschichte. Die Liebe anerkennt sich als die Gottin des Seins. Die Revolution und feder Revolution hat keine Bedeutung mehr, weil sie die ursprunglein Indetitat verloren hat. Das Tragische moment der Geschichte ist die Abwesenheit der Anwesenheit, die als eine schmerziliche Selbstbewusstsein anerkennt wird. Die melodie des ontologischen Paradise wurde durch der Orthologismus verloren. Die Siemeology ist keine ontologie mehr. Bei Holderlin die Dichtung ist die einzige Art des Lebens, die die inneren worter gottes verstehen kann.

Η διατριβή επιχειρεί να ερμηνεύσει την ποίηση το Holdern ως μιά ομολογία προς το Είναι του Όντος. Η απώλεια του ανθρώπου απ' την ιερουργία της πλάσης οδηγεί στην πνευματική αλλοτρίωση και στον δυτικό μηδενισμό. Ο Χαιλμπερλιν πνευματοποιεί το ψευδεπίγραφο κόσμο και τον μεταστοιχειώνει μελλοντικά στην αρχέγονη μορφή του. Η ενότητα με την φύση, ως σημαντική μορφή ένταξης στο Εν και Παν περνά την σκοτεινότητα του φαινομένου και του παροδικού. Ο Υπερίων είναι ο ήρωας που αναζητά την ανάδυση του αρχαικού φωτός κάτω απ' το κέλυφος της αναλήθειας. Άρτος και Οίνος αποτελούν τα σύμβολα της θείας ευχαριστίας της Ύπαρξης. Ο ποιητής καταδηλώνει την απουσία της θείας ευχαριστίας και κρούει τον κώδωνα της επέλευσης του μηδενισμού. Η αρχαιοελληνική ημέρα αντικαταστάθηκε από το ληθαργικό στοιχείο του Υπνου. Η ίδια η γλώσσα αποτελεί έκπτωση απ΄την γειτνίαση του Ειναι, εκφράζει μια΄"Ένδεια". Το Είναι, στη γλώσσα, συνειδητοποιείται ως απώλεια. Τέλος στη διατριβή αναπτύσσεται η σύγκριση του Χαίλμπερνμε τους πνευματικούς δημιουργούς, Πάολο Κοέλο, Καλίλ Γκιμπράν, Γουώλτ Γουίτμαν και δηλώνεται συμπερασματικά σε 20 γενικές αρχές η θεμελιώδης κοσμοθεώρηση της ποίησής του.