Still care: (Re)Imagining teachers’ experiences of care as aesthetically crafted events

Abstract

This research is about what it feels like to do care as a teacher. Coming from the perspective of a teacher and artist, it proposes an intimately artistic way to examine the nuanced experience of performing care in teaching. It does so through the medium of a performance framework, through performance art and participatory performance. This framework allows a novel perspective of the experience of care as this is practised by the teacher towards her students, as performance that resembles artistic, aesthetic making. Starting from the personal, the project responds more broadly to the context of teachers’ burnout and stress epidemic and suggests performance as an effective, yet unacknowledged way towards understanding the importance of the teaching/caring experience.The research uses a mixed methodology of performance practice and participatory, applied performance with autoethnography. It also draws on a period of ethnography doing observations and interviews with teachers at diverse school settings. This ethnographic strand of the project nurtured and developed a practice of designing participatory/applied performance workshops with teachers at the schools. In doing so, the research extends its perspective into identifying analogies between caring in teaching and the experience of designing caring participatory experiences as an artist-researcher. The methodology ultimately demonstrates what a caring ethos of doing research may look like, spanning all stages of conducting and writing about research, and what it feels like to be a caring researcher.Care in this project speaks in the technical elements of performance, in time, space and body. The project suggests that care is a performance, an event and lived experience with temporal and spatial signification, which stretches however, the teaching subjectivity beyond the here and now. It argues for care as an experience nuanced and ambivalent in its temporality, between performing memory, becoming memory for students, and tenderly preserving the memory of past students, while envisioning and hoping for their future. Analogies and materialised metaphors of treating matter such as rock or paper with care explore the ambivalence of caring emotion in its embodiment, in its stillness or in its hardness. Considering therefore the psychoanalytic and political, feminised aspects of teaching, the project demonstrates how care in teaching is a complex experience whichis often experienced by the teacher as a suspended form of care, a caring stillness, such as being a rock for their students. These textural and performative qualities propose a method of caring, poetic imagination for the understanding of the caring experience. They suggest that care provision is rooted in imaginative dreaming and should be interpreted and addressed as an embodied, artful practice with the demands of an artistic practice. The project ultimately argues that this aesthetic appreciation of care can nurture and support the caring experience of the teacher in the space of performance and participatory performance.

Η έρευνα μελετά πώς είναι η εμπερία του να παρέχεις φροντίδα ως εκπαιδευτικός. Προέρχεται από την πλευρά και τη θεώρηση μιας εκπαιδευτικού και καλλιτέχνη, προτείνοντας μία οικεία, καλλιτεχνική μέθοδο για να εξετάσουμε την πολυδιάστατη εμπειρία της επιτέλεσης της φροντίδας στην εκπαίδευση. Η μέθοδος συνδυάζει τις επιστήμες των παραστατικών τεχνών και της επιτέλεσης, επιτελεστικές καλλιτεχνικές πρακτικές και συμμετοχικά εργαστήρια θεάτρου/performance. Αυτό το επιστημονικό και καλλιτεχνικό πλαίσιο προσφέρει ένα νέο τρόπο θεώρησης της εμπειρίας της φροντίδας όπως αυτή παρέχεται από την/τον εκπαιδευτικό προς τους μαθητές ως μια μορφή επιτέλεσης που προσιδιάζει στην καλλιτεχνική, αισθητική δημιουργία. Ξεκινώντας από το προσωπικό, η έρευνα συνομιλεί και ανταποκρίνεται στο ζήτημα της επαγγελματικής εξουθένωσης των εκπαιδευτικών και προτείνει τον επιστημονικό χώρο των παραστατικών τεχνών ως μία αποτελεσματική αν και μη αναγνωρισμένη ως τώρα οδό για την κατανόηση της σπουδαιότητας της εμπειρίας της φροντίδας στην εκπαίδευση. Η έρευνα χρησιμοποιεί έναν μεθοδολογικό συνδυασμό επιτελεστικών καλλιτεχνικών πρακτικών και συμμετοχικού θεάτρου/performance μαζί με αυτο-εθνογραφική έρευνα. Επίσης περιλαμβάνει και ένα τμήμα εθνογραφικής έρευνας με παρατήρηση εκπαιδευτικών πρακτικών και συνεντεύξεις με εκπαιδευτικούς σε ποικίλου πλήθους πεδία. Το εθνογραφικό τμήμα της έρευνας συνέβαλε στην ανάπτυξη του συμμετοχικού τμήματος της έρευνας με το σχεδιασμό και τη δημιουργία καλλιτεχνικών εργαστηρίων για εκπαιδευτικούς μέσα σε σχολεία. Μέσα από την περίπτωση των εργαστηρίων, η έρευνα επίσης προεκτείνει το εύρος της με την αναγνώριση αναλογιών ανάμεσα την φροντιστική διδασκαλία και το τι σημαίνει για την/τον καλλιτέχνη ερευνητή να σχεδιάζει φροντιστικές εμπειρίες για συμμετέχοντες σε εργαστήρια. Εν τέλει, η μεθοδολογία της έρευνας εκφράζει μία φροντιστική δεοντολογία για την εκπόνηση έρευνας σε όλα της τα στάδια από την πραγματοποίηση ως τη συγγραφή, καθώς και το πώς είναι η εμπειρία αυτή για τον «φροντιστικό ερευνητή». Η φροντίδα σε αυτή την έρευνα εκφράζεται μέσα από τεχνικές έννοιες των παραστατικών τεχνών και επιστημών, μέσα από το χρόνο, το χώρο και το σώμα. Η έρευνα προτείνει ότι η φροντίδα είναι μια επιτέλεση, ένα γεγονός και μια εμπειρία βιωμένη στο χώρο και το χρόνο, η οποία ωστόσο «προεκτείνει» το υποκείμενο (την/τον εκπαιδευτικό) πέρα από το εδώ και το τώρα. Με αυτό τον τρόπο, η έρευνα επιχειρηματολογεί για τη φροντίδα ως μια εμπειρία πολυδιάστατη και αμφίθυμη γύρω από τη χρονικότητά της, ανάμεσα στην επιτέλεση της μνήμης, το να «γίνεσαι μνήμη» για τους μαθητές, την τρυφερή διατήρηση από την/τον εκπαιδευτικό της μνήμης των παλιών μαθητών, ενώ ταυτόχρονα οραματίζεται και ελπίζει για το μέλλον των μαθητών. Αναλογίες και μεταφορές μέσα από την καλλιτεχνική διαχείριση υλικών όπως η πέτρα και το χαρτί, διερευνούν την αμφιθυμία του φροντιστικού συναισθήματος, στην «ακινησία» ή τη «σκληρότητά» του. Λαμβάνοντας έτσι υπόψη τιςψυχαναλυτικές, πολιτικές και θηλυκοποιημένες προεκτάσεις της διδασκαλίας, η έρευνα καταδεικνύει ότι η φροντίδα στην εκπαίδευση είναι μια πολύπλοκη εμπειρία, η οποία συχνά βιώνεται από την/τον εκπαιδευτικό ως μια εμπειρία παύσης, μια «φροντιστική ακινησία», όπως για παράδειγμα το «να στέκεσαι βράχος για τους μαθητές σου». Αυτές οιποιότητες υφής και επιτέλεσης τελικά προτείνουν μια μέθοδο φροντιστικής, ποιητικής φαντασίας για την κατανόηση της εμπειρίας της φροντίδας. Ισχυρίζονται ότι η παροχή φροντίδας από την/τον εκπαιδευτικό βασίζεται στην ονειροπόληση και τη φαντασία και θα πρέπει να ερμηνεύεται και να διαχειρίζεται ως μια ενσώματη, γεμάτη τέχνη πρακτική, που προσιδιάζει στην καλλιτεχνική πρακτική. Εν τέλει, η έρευνα ισχυρίζεται ότι αυτή η αισθητική θεώρηση της φροντίδας μπορεί να διαφυλάξει, να «φροντίσει» και να υποστηρίξει τη φροντιστική εμπειρία της/του δασκάλου μέσα από τον επιστημονικό χώρο των παραστατικών τεχνών, τις επιτελέσεις (performance) και τις συμμετοχικές επιτελέσεις (participatory performance).