Επίπτωση της άσκησης του νοσηλευτικού επαγγέλματος στην εμφάνιση των παθήσεων της σπονδυλικής στήλης

Abstract

ABSTRACT Impact of nursing practice on the occurrence of spinal diseases Nikolaos Sontis Introduction: Work-related musculoskeletal disorders (WrMD) amongst nursing personnel have been recognized as one of the most frequent musculoskeletal injuries. The aim of the present study was to estimate the incidence of work-related musculoskeletal disorders in a sample of nursing personnel, identify predictors of work-related musculoskeletal disorders (WrMD) and examine their effects on quality of life (QoL). Methodology: A cross-sectional design was adopted and participants were full-time nursing personnel at five hospitals in Northwestern Greece. Data included demographics, the 12-item Short Form health survey (SF-12) to measure the physical (PCS12) and mental (MCS12) component of quality of life (QoL), and the Nordic Musculoskeletal Questionnaire (NMQ) to examine work-related musculoskeletal disorders. Data was analyzed descriptively to summarize main outcome measures and using linear models to estimate the effect of work-related musculoskeletal disorders on QoL. Results: Work-related musculoskeletal disorders were prevalent in 49.5% of the participants (n = 199) and lumbar spine was the most frequent site for developing musculoskeletal complaints (~56%). The diagnosis of WrMD had the strongest association with moving patients (p<0.001), lifting/carrying objects from the ground (p<0.001) and the degree/intensity of heavy object lifting (p=0.002). Nursing personnel with work-related musculoskeletal disorder diagnosis had -5.7 [-7.4; -4.1] lower PCS12 on average compared to nursing personnel without a work-related musculoskeletal disorder diagnosis (p<0.001). Participants with 20-24 and >25 years of working experience had -5.9 [-9.1; -2.6] and -6.6 [-9.7; -3.5] respectively lower PCS12 on average compared to nursing personnel with <5 years of working experience (p<0.001). Finally, nurse and nursing supervisors/assistant supervisors had 3.1 [1.3; 4.9] and 4.1 [0.9; 7.3] respectively higher PCS12 on average compared to nursing assistants (p<0.001). Participants with break duration of 20 minutes had 4.3 [0.4; 8.2] higher MCS12 on average compared to nursing personnel with no break (p=0.032). Finally, there was an effect for hospital with participants from GHF having -5.8 [-9.2; -2.3] lower MCS12 on average compared to participants from UHI (p<0.001). Conclusion: Almost half of the participants have been diagnosed with WrMD and lumbar spine is most frequently affected. Several nursing tasks are significantly associated with the occurrence of WrMD. The physical component of QoL is negatively affected by the presence of WrMD as well as nursing seniority and job position. On the contrary, WrMD had no impact on the mental component of QoL. Interventions aiming at reducing the incidence of WrMD may potentially improve PCS in nursing personnel, however if the aim is to improve MCS additional interventions are required.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ Επίπτωση της άσκησης του νοσηλευτικού επαγγέλματος στην εμφάνιση των παθήσεων της σπονδυλικής στήλης Eισαγωγή: Οι σχετιζόμενες με την εργασία μυοσκελετικές διαταραχές (WrMD) μεταξύ του νοσηλευτικού προσωπικού έχουν αναγνωριστεί ως ένας από τους πιο συχνούς μυοσκελετικούς τραυματισμούς. Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν η εκτίμηση της επίπτωσης των μυοσκελετικών παθήσεων που σχετίζονται με την εργασία σε δείγμα νοσηλευτικού προσωπικού, ο εντοπισμός προγνωστικών παραγόντων των μυοσκελετικών παθήσεων που σχετίζονται με την εργασία (WrMD) και η εξέταση των επιπτώσεών τους στην ποιότητα ζωής (QoL). Μεθοδολογία: Υιοθετήθηκε μια συγχρονική μελέτη παρατήρησης και οι συμμετέχοντες ήταν νοσηλευτικό προσωπικό πλήρους απασχόλησης σε πέντε νοσοκομεία στη Βορειοδυτική Ελλάδα. Τα δεδομένα περιελάμβαναν δημογραφικά στοιχεία, την έρευνα υγείας 12 σημείων Short Form (SF-12) για τη μέτρηση της σωματικής (PCS12) και της ψυχικής (MCS12) συνιστώσας της ποιότητας ζωής (QoL) και το Nordic Musculoskeletal Questionnaire (NMQ) για την εξέταση μυοσκελετικών διαταραχών που σχετίζονται με την εργασία. Τα δεδομένα αναλύθηκαν περιγραφικά για να συνοψιστούν τα κύρια μέτρα έκβασης και χρησιμοποιώντας γραμμικά μοντέλα για την εκτίμηση της επίδρασης των μυοσκελετικών διαταραχών που σχετίζονται με την εργασία στην ποιότητα ζωής. Αποτελέσματα: Οι σχετιζόμενες με την εργασία μυοσκελετικές διαταραχές επικρατούσαν στο 49,5% των συμμετεχόντων (n = 199) και η οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης ήταν η πιο συχνή περιοχή για την ανάπτυξη μυοσκελετικών προβλημάτων (~56%). Η διάγνωση του WrMD είχε την ισχυρότερη συσχέτιση με τους κινούμενους ασθενείς (p<0.001), την ανύψωση/μεταφορά αντικειμένων από το έδαφος (p<0.001) και τον βαθμό/ένταση της ανύψωσης βαρέων αντικειμένων (p=0.002). Το νοσηλευτικό προσωπικό με διάγνωση μυοσκελετικής διαταραχής που σχετίζεται με την εργασία είχε -5.7 [-7.4; -4.1] χαμηλότερο PCS12 κατά μέσο όρο σε σύγκριση με το νοσηλευτικό προσωπικό χωρίς διάγνωση μυοσκελετικής διαταραχής που σχετίζεται με την εργασία (p<0.001). Οι συμμετέχοντες με 20-24 και >25 χρόνια εργασιακής εμπειρίας είχαν -5.9 [-9.1; -2.6] και -6.6 [-9.7; -3.5] αντίστοιχα χαμηλότερο PCS12 κατά μέσο όρο σε σύγκριση με το νοσηλευτικό προσωπικό με <5 έτη εργασιακής εμπειρίας (p<0.001). Τέλος, οι επόπτες/βοηθοί επόπτες νοσηλευτών και νοσηλευτών είχαν 3.1 [1.3; 4.9] και 4.1 [0.9; 7.3] αντίστοιχα υψηλότερο PCS12 κατά μέσο όρο σε σύγκριση με τους βοηθούς νοσηλευτές (p<0.001). Οι συμμετέχοντες με διάλειμμα 20 λεπτών είχαν 4.3 [0.4; 8.2] υψηλότερο MCS12 κατά μέσο όρο σε σύγκριση με το νοσηλευτικό προσωπικό χωρίς διάλειμμα (p=0.032). Τέλος, υπήρξε μια επίδραση για το νοσοκομείο με τους συμμετέχοντες από GHF να έχουν -5.8 [-9.2; -2.3] χαμηλότερο MCS12 κατά μέσο όρο σε σύγκριση με συμμετέχοντες από UHI (p<0.001). Συμπεράσματα: Σχεδόν οι μισοί από τους συμμετέχοντες έχουν διαγνωστεί με WrMD και η οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης προσβάλλεται συχνότερα. Αρκετές νοσηλευτικές εργασίες συνδέονται σημαντικά με την εμφάνιση του WrMD. Το φυσικό συστατικό της QoL επηρεάζεται αρνητικά από την παρουσία του WrMD καθώς και από τη νοσηλευτική αρχαιότητα και τη θέση εργασίας. Αντίθετα, το WrMD δεν είχε καμία επίδραση στη ψυχική συνιστώσα της QoL. Οι παρεμβάσεις που στοχεύουν στη μείωση της επίπτωσης του WrMD ενδέχεται να βελτιώσουν το PCS στο νοσηλευτικό προσωπικό, ωστόσο εάν ο στόχος είναι η βελτίωση του MCS απαιτούνται πρόσθετες παρεμβάσεις.