Understanding the properties and dynamics of digitally fabricated replicas in cultural heritage experiences for different audience groups

Abstract

This thesis explores digitally fabricated artefacts or replicas and investigates their contribution as novel interpretative means in cultural heritage (CH) experiences for different audience groups. The research adds to a novel body of knowledge and practice that intersects cultural heritage, computing, product design and their related disciplines, as well as the actual process of making as facilitated by digital fabrication. Given the popularity and increasing accessibility to 3D imaging and 3D printing, replicas are being deployed more to support audience interpretation through multisensorial interactions with physical artefacts, which sometimes act as physical interfaces triggering digital content. However, a lack of understanding of the different factors which define the adoption of replicas for such purposes still exists. This research systematically addresses this gap by introducing the Replica Experience Framework (RXF), which “breaks down” replicas and “decodes” their role within CH experiences. By employing the RXF and by adopting the case study approach, three digitally fabricated replicas were developed in collaboration with the Royal Pavilion and Museums, Brighton & Hove. These were “tested” with three audience groups: visually impaired people, random adult visitors and families. Both qualitative and quantitative methods were used, including creative methods, to gather visitors’ feedback. The findings of the research suggest that not only should replicas feel as close as possible to their original artefacts, but they also need to be contextually informed, honestly exhibited and interpreted too, in order to maximise their potential. The research argues that digitally fabricated artefacts deformalise, add significant value, and contribute to “authentic” CH experiences; while enabling audiences to develop a deeper understanding and establish new relationships with CH collections. Yet, in order to successfully integrate replicas in CH interpretation, stakeholders should take into account some of the main contributions of this thesis: the concept of the RXF and guidance on how to deploy it; recommendations for designing, incorporating and researching digitally fabricated artefacts; as well as a well-rounded set of methods as demonstrated by the research to holistically evaluate replicas within CH experiences.

Αυτή η διδακτορική διατριβή εξετάζει τα ψηφιακά κατασκευασμένα τεχνουργήματα ή αντίγραφα και διερευνά τη συμβολή τους ως νέα ερμηνευτικά μέσα στις εμπειρίες πολιτιστικής κληρονομιάς για διαφορετικές ομάδες κοινού. Η έρευνα συμβάλλει σε ένα νέο σύνολο γνώσης και πρακτικής που διασταυρώνει την πολιτιστική κληρονομιά, την πληροφορική, τον σχεδιασμό προϊόντων και άλλες συναφείς επιστήμες, καθώς και τη διαδικασία κατασκευής όπως πραγματοποιείται με την ψηφιακή κατασκευή. Δεδομένης της δημοτικότητας και της αυξανόμενης προσβασιμότητας στην τρισδιάστατη απεικόνιση και εκτύπωση, τα αντίγραφα χρησιμοποιούνται ολοένα και περισσότερο για να υποστηρίξουν την ερμηνεία της πολιτιστικής κληρονομιάς μέσω της πολυαισθητηριακής αλληλεπίδρασης του κοινού με τα μουσειακά αντικείμενα ή τεχνουργήματα, τα οποία συχνά λειτουργούν ως φυσικές διεπαφές που ενεργοποιούν ψηφιακό περιεχόμενο. Ωστόσο, εξακολουθεί να υπάρχει έλλειψη κατανόησης των παραγόντων που καθορίζουν την υιοθέτηση των αντιγράφων για τέτοιους σκοπούς. Η παρούσα έρευνα αντιμετωπίζει συστηματικά αυτό το κενό, εισάγοντας το Πλαίσιο Εμπειρίας Αντιγράφου (Replica Experience Framework - RXF), το οποίο «αναλύει» τα αντίγραφα και «αποκωδικοποιεί» τον ρόλο τους στις πολιτιστικές εμπειρίες. Με την εφαρμογή του Πλαισίου Εμπειρίας Αντιγράφου και την υιοθέτηση της μελέτης περίπτωσης (case studies) ως ερευνητικής μεθοδολογίας, αναπτύχθηκαν τρία ψηφιακά κατασκευασμένα αντίγραφα σε συνεργασία με το Royal Pavilion and Museums, Brighton & Hove. Αυτά «δοκιμάστηκαν» με τρεις ομάδες μουσειακού κοινού: άτομα με προβλήματα όρασης, ενήλικες επισκέπτες και οικογένειες. Ποιοτικές αλλά και ποσοτικές μέθοδοι, συμπεριλαμβανομένων δημιουργικών μεθόδων, υιοθετήθηκαν για τη συλλογή δεδομένων αξιολόγησης από τους επισκέπτες. Τα ευρήματα της έρευνας υποδεικνύουν ότι τα αντίγραφα δεν πρέπει μόνο να είναι πιστά με τα αυθεντικά αντικείμενα, αλλά πρέπει και να εντάσσονται σε ένα κατάλληλο πλαίσιο, να εκτίθενται με ειλικρίνεια και να συνοδεύονται από ερμηνευτικό υλικό, ώστε να μεγιστοποιείται η δυναμική τους. Η έρευνα υποστηρίζει ότι τα ψηφιακά κατασκευασμένα τεχνουργήματα καταργούν το φορμαλισμό, προσδίδουν σημαντική αξία και συμβάλλουν σε «αυθεντικές» πολιτιστικές εμπειρίες, ενώ επιτρέπουν στο κοινό να αναπτύξει βαθύτερη κατανόηση και να δημιουργήσει νέους συνεκτικούς δεσμούς με τις συλλογές πολιτιστικής κληρονομιάς. Ωστόσο, για την επιτυχή ενσωμάτωση των αντιγράφων στην ερμηνευτική πολιτιστική εμπειρία, οι εμπλεκόμενοι φορείς θα πρέπει να λάβουν υπόψη ορισμένες από τις βασικές συνεισφορές αυτής της διατριβής: την έννοια του Πλαισίου Εμπειρίας Αντιγράφου και τις οδηγίες για την εφαρμογή του. Αυτές περιλαμβάνουν: συστάσεις για τον σχεδιασμό, την ενσωμάτωση και τη μελέτη των ψηφιακά κατασκευασμένων τεχνουργημάτων, καθώς και ένα ολοκληρωμένο σύνολο μεθόδων για την ολιστική αξιολόγηση των αντιγράφων στο πλαίσιο πολιτιστικών εμπειριών.