La Pax Persica en danger: les révoltes contre les Grands Rois de l'empire achéménide

Abstract

The aim of this dissertation is to study the historical phenomenon of the revolts that broke out against the Great Kings of the Persian Empire (559 – 329 B.C.). Each rebellion is examined separately, in order to detect its causes and consequences and to analyse its principal events (mainly of political, economic, diplomatic and military character). The established conclusions are then juxtaposed to each other with the objective of of illuminating more general and long-term aspects of the phenomenon in question: The social, economic and political factors leading to the outbreak of centrifugal movements and succession disputes, the initiatives taken by rebels and loyalists alike, in order to achieve their specific goals, the relations between the Achaemenid monarchs, the Persian aristocracy and the local elites, and the impact of the rebellions upon the affected satrapies and the Achaemenid Empire itself.

Σκοπός της παρούσας διατριβής είναι η μελέτη του ιστορικού φαινομένου των εξεγέρσεων που ξέσπασαν κατά των Μεγάλων Βασιλέων της Περσικής Αυτοκρατορίας (559 – 329 π.Χ.). Κάθε εξέγερση εξετάζεται ξεχωριστά, προκειμένου να εντοπιστούν οι αιτίες και οι συνέπειές της και να αναλυθούν τα κύρια γεγονότα της (κυρίως πολιτικού, οικονομικού, διπλωματικού και στρατιωτικού χαρακτήρα). Στη συνέχεια, τα συμπεράσματα που εξάγονται αντιπαραβάλλονται μεταξύ τους με στόχο να φωτιστούν πιο γενικές και μακροπρόθεσμες πτυχές του εν λόγω φαινομένου: Οι κοινωνικοί, οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες που οδήγησαν στην έκρηξη των φυγόκεντρων κινημάτων και των συγκρούσεων διαδοχής, οι πρωτοβουλίες που έλαβαν τόσο οι επαναστάτες όσο και η αυτοκρατορική διοίκηση, προκειμένου να επιτύχουν τους συγκεκριμένους στόχους τους, οι σχέσεις μεταξύ των Αχαιμενιδών Βασιλέων, της περσικής αριστοκρατίας και των τοπικών ελίτ, καθώς και ο αντίκτυπος των εξεγέρσεων στις επιμέρους σατραπείες αλλά και στο σύνολο της Αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών.

Le but de cette thèse est d’étudier le phénomène historique des révoltes éclatées contre les Grands Rois de l’empire perse (559 – 329 av. J.-C.). Chaque rébellion est examinée séparément afin de détecter ses causes et ses conséquences et d’analyser son déroulement. Les conclusions établies sont ensuite étudiées de manière synthétique pour éclairer les aspects généraux et diachroniques du phénomène en question : les facteurs sociaux, économiques et politiques conduisant au déclenchement des mouvements centrifuges et des disputes successorales, les initiatives prises par les rebelles et les loyalistes pour réaliser leurs objectifs, les rapports entre les monarques achéménides, l’aristocratie perse et les élites locales, et l’impact des soulèvements sur les satrapies affectées et l’empire achéménide lui-même à long terme.