Η διαγνωστική και θεραπευτική προσέγγιση της γονόρροιας ανά τους αιώνες

Abstract

Venereal diseases, especially gonorrhea, have occupied the interest of the scientific community for many centuries. The first descriptions were placed in antiquity and end up in the modern era. Gonorrhea is one the most well-known sexually transmitted diseases and one of the most common. Although precautionary actions have been intensified, efforts to limit contagiousness are mentioned in ancient texts and papyri, with the main means of prevention being abstinence and maintenance of personal hygiene, alongside with therapeutic treatment of symptoms. However, the difficulty in discovering the etiology was a step back for its diagnosis and treatment, mainly due to the theory of unity with syphilis. Not only the actions of important scientists of the 19th and 20th centuries, but also the identification of pathogens through new laboratory methods, enhanced the clear distinction of those diseases and after the discovery of gonococcus by Albert Neisser, in 1879. However, an important priority was the relief of patients' symptoms, through various herbal preparations, ointments and solutions as well as invasive means and techniques. More specifically, two major approaches had been proposed for the treatment of gonorrhea, diversion therapy and antiseptic therapy, which divided the two major schools of medicine, French and German. Nevertheless, antibiotic treatment has been the main treatment of gonorrhea since 1937, with cephalosporins being chosen as the main modern therapeutic approach. Highlighting the importance of the disease, through complete recording of its diagnostic and therapeutic approaches, provides a more complete picture of the modern reality of gonorrhea.

Τα αφροδίσια νοσήματα, και δη η γονόρροια, έχουν απασχολήσει την επιστημονική κοινότητα εδώ και πολλούς αιώνες. Οι πρώτες περιγραφές εμφανίζονται ήδη από την αρχαιότητα και καταλήγουν στη σύγχρονη εποχή. Η γονόρροια αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα και συγχρόνως ένα από τα πιο συχνά παρουσιαζόμενα. Παρόλο που οι δράσεις για την αντιμετώπισή της έχουν εντατικοποιηθεί, προσπάθειες για τον περιορισμό της μεταδοτικότητάς της αναφέρονται σε αρχαία κείμενα και παπύρους με βασικό μέσο πρόληψης την αποχή και τη διατήρηση της προσωπικής υγιεινής, παράλληλα με τη θεραπευτική αντιμετώπιση των συμπτωμάτων. Ωστόσο, η δυσκολία στην ανεύρεση της αιτιολογίας της νόσου αποτέλεσε τροχοπέδη στη διάγνωση και θεραπευτική αντιμετώπιση αυτής, κυρίως λόγω της θεωρίας περί ενιαίας φύσης με τη σύφιλη. Οι δράσεις σημαντικών επιστημόνων του 19ου και 20ού αιώνα αλλά και η αναγνώριση των παθογόνων μικροοργανισμών μέσω νέων εργαστηριακών μεθόδων, έδωσαν το έναυσμα για τη σαφή διάκριση των δύο ασθενειών, μετά και την ανακάλυψη του γονόκοκκου από τον Albert Ludwig Sigesmund Neisser (1855-1916), το 1879. Παρ’ όλα αυτά, σημαντική προτεραιότητα αποτέλεσε η ανακούφιση των συμπτωμάτων των ασθενών μέσω διαφόρων φυτικών σκευασμάτων, αλοιφών και διαλυμάτων καθώς, επίσης, και επεμβατικών μέσων και τεχνικών. Συνοπτικά, για τη θεραπεία της γονόρροιας είχαν προταθεί δύο μεγάλες προσεγγίσεις, η εκτρωτική θεραπεία και η αντισηπτική/επισχετική θεραπεία, οι οποίες είχαν αποτελέσει διαχωριστικό παράγοντα μεταξύ των δύο μεγάλων ιατρικών Σχολών, της Γαλλικής και Γερμανικής. Εντούτοις, η επικράτηση της αντιβιοτικής θεραπείας ήδη από το 1937, αποτέλεσε τη βασική θεραπεία της γονόρροιας, με τις κεφαλοσπορίνες να επιλέγονται ως την κύρια σύγχρονη θεραπευτική προσέγγιση. Η ανάδειξη της σπουδαιότητας της νόσου, μέσω της πλήρης καταγραφής των διαγνωστικών και θεραπευτικών προσεγγίσεών της, παρέχει μια πληρέστερη εικόνα της σύγχρονης πραγματικότητας της γονόρροιας.