Διάσωση του κάτω άκρου σε ασθενείς με όγκους του εγγύς μηριαίου οστού με χρήση μεγαπρόθεσης

Abstract

Background: Reconstruction of extensive bone loss in the hip region with a proximal femoral megaprosthesis is an established surgical technique. Despite its usefulness in limb salvage, it remains associated with high complication rates, increased morbidity, and mortality. The aim of this study was to evaluate implant and patient survival, modes of failure, and risk factors associated with adverse outcomes.Methods: A retrospective review was conducted of 165 consecutive patients who underwent proximal femoral megaprosthetic reconstruction following limb-salvage surgery between 2003 and 2023 at our institution. Indications included primary bone tumors (n = 67), metastatic bone disease (n = 60), and non-oncological causes (n = 38). A total of 57 Stanmore and 108 MUTARS megaprostheses were implanted. The median follow-up was 5 years (range, 0.25–17 years).Results: The mean implant survival time was 5.13 years (range, 0.2–17 years). The overall complication rate was 30.9%. According to the Henderson classification system, the most frequent modes of failure were type 1 (soft tissue failure, 11.52%) and type 4 (infection, 13.33%). Five-year survival probability ranged between 60% and 70%, regardless of the initial indication. Multivariate analysis identified longer hospital stay (OR = 1.07, p = 0.02) and prolonged operative time (OR = 1.01, p = 0.023) as independent risk factors for type 4 failure, while the use of silver-coated prostheses showed a trend toward reduced infection risk (OR = 0.18, p = 0.29), without statistical significance. The use of Stanmore prostheses was independently associated with a lower risk of type 1 failure (OR = 0.09, p = 0.020). Conclusion: Proximal femoral megaprosthetic reconstruction continues to be associated with a considerable burden of complications. Nevertheless, it remains a reliable and effective solution for limb salvage following extensive resection, providing durable implant survival and satisfactory functional outcomes. The identification of risk factors related to surgical technique, implant characteristics, and patient-specific variables may further contribute to improved clinical results and reduced failure rates.

Υπόβαθρο: Η αποκατάσταση εκτεταμένης οστικής απώλειας στην περιοχή του ισχίου με χρήση μεγαπρόθεσης του εγγύς μηριαίου αποτελεί μια καθιερωμένη χειρουργική τεχνική. Παρά τη χρησιμότητά της στη διάσωση άκρου, εξακολουθεί να συνδέεται με υψηλά ποσοστά επιπλοκών, αυξημένη νοσηρότητα και θνησιμότητα. Η παρούσα μελέτη είχε ως στόχο την αξιολόγηση της επιβίωσης των εμφυτευμάτων και των ασθενών, των τρόπων αποτυχίας και των παραγόντων κινδύνου που σχετίζονται με αρνητικά αποτελέσματα. Μέθοδοι: Διεξήχθη αναδρομική ανασκόπηση 165 διαδοχικών ασθενών που υποβλήθηκαν σε αποκατάσταση με μεγαπρόθεση του εγγύς μηριαίου μετά από χειρουργική διάσωση άκρου, μεταξύ 2003 και 2023, στο ίδρυμά μας. Οι ενδείξεις περιλάμβαναν πρωτοπαθείς οστικούς όγκους (n = 67), μεταστατική νόσο των οστών (n = 60) και μη ογκολογικές αιτίες (n = 38). Συνολικά εμφυτεύθηκαν 57 μεγαπροθέσεις τύπου Stanmore και 108 τύπου MUTARS. Η διάμεση διάρκεια παρακολούθησης ήταν 5 έτη (εύρος 0,25–17 έτη). Αποτελέσματα: Ο μέσος χρόνος επιβίωσης των εμφυτευμάτων ήταν 5,13 έτη (εύρος 0,2–17 έτη). Το συνολικό ποσοστό επιπλοκών ήταν 30,9%. Σύμφωνα με το σύστημα ταξινόμησης του Henderson, οι πιο συχνοί τρόποι αποτυχίας ήταν ο τύπος 1 (αποτυχία μαλακών μορίων, 11,52%) και ο τύπος 4 (λοίμωξη, 13,33%). Η πιθανότητα επιβίωσης στα 5 έτη κυμάνθηκε μεταξύ 60% και 70%, ανεξαρτήτως της αρχικής ένδειξης. Η πολυπαραγοντική ανάλυση ανέδειξε ως ανεξάρτητους παράγοντες κινδύνου για αποτυχία τύπου 4 τη μεγαλύτερη διάρκεια νοσηλείας (OR = 1,07, p = 0,02), τον παρατεταμένο χρόνο χειρουργείου (OR = 1,01, p = 0,023) και μία τάση μείωσης του κινδύνου λοίμωξης με χρήση προθέσεων με ασημένια επικάλυψη (OR = 0,18, p = 0,29), χωρίς στατιστική σημαντικότητα. Η χρήση προθέσεων Stanmore σχετίστηκε ανεξάρτητα με μειωμένο κίνδυνο αποτυχίας τύπου 1 (OR = 0,09, p = 0,020). Συμπέρασμα: Η αποκατάσταση με μεγαπρόθεση του εγγύς μηριαίου συνεχίζει να συνοδεύεται από σημαντικό φορτίο επιπλοκών. Ωστόσο, αποτελεί μία αξιόπιστη και αποτελεσματική λύση για τη διάσωση του άκρου μετά από εκτεταμένη εκτομή, προσφέροντας σταθερή επιβίωση των εμφυτευμάτων και ικανοποιητικά λειτουργικά αποτελέσματα. Η αναγνώριση παραγόντων κινδύνου που σχετίζονται με τη χειρουργική τεχνική, τα χαρακτηριστικά του εμφυτεύματος και τα ατομικά χαρακτηριστικά των ασθενών μπορεί να συμβάλει περαιτέρω στη βελτίωση των κλινικών αποτελεσμάτων και στη μείωση των ποσοστών αποτυχίας.