Η αναγκαστική εκτέλεση κατά των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης

Abstract

The subject of the dissertation is to examine and analyse the current legal framework regarding the enforcement against local authorities (in Greece), tracing the degree of success of the efforts to harmonise, within a field of tension, between the constitutionally guaranteed right of legal protection of the creditor and the extended protection of their property, under the light of public interest. The economic autonomy of the local authorities nowadays arises as a consequence of successional legislative changes, while the contribution of the rules of international law to the addition of an explicit provision in the Constitution on the permissibility of enforcement against local authorities is also highlighted. At the same time, the de facto and de jure abolition of the previous prohibitive framework is analysed, as well as comparative elements of foreign laws, and the procedure, the enforceable titles and the restrictions placed on enforcement are emphasized. The dissertation, further, focuses on the nature of the enforcement, whether it is permitted or not and its scope, elevating the public interest as a criterion for distinguishing the property of local authorities, to public and private. Finally, the case-by-case classification of their property, based on the criterion of necessity, as being enforceable or not, in theory and case law, is accentuated.

Αντικείμενο της διατριβής είναι η εξέταση και ανάλυση του ισχύοντος νομικού πλαισίου αναφορικά με την αναγκαστική εκτέλεση κατά των ο.τ.α., ανιχνεύοντας τον βαθμό επιτυχίας των προσπαθειών εναρμόνισης, μέσα σε ένα πεδίο έντασης, μεταξύ του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος της έννομης προστασίας του δανειστή και της διευρυμένης προστασίας της ιδιοκτησίας των ο.τ.α., υπό το φως του δημοσίου συμφέροντος. Παρουσιάζεται η οικονομική αυτοτέλεια των ο.τ.α. στη σημερινή της μορφή, ως απότοκος αλλεπάλληλων νομοθετικών μεταβολών, ενώ αναδεικνύεται η συμβολή των κανόνων του διεθνούς δικαίου στην προσθήκη ρητής διάταξης στο Σύνταγμα για το επιτρεπτό της αναγκαστικής εκτέλεσης σε βάρος τους. Παράλληλα, αναλύεται η de facto και η de jure κατάργηση του προϊσχύσαντος απαγορευτικού πλαισίου καθώς επίσης και συγκριτικά στοιχεία αλλοδαπών δικαίων, ενώ δίνεται έμφαση στην διαδικασία, τους εκτελεστούς τίτλους και τους περιορισμούς που τίθενται στην εκτέλεση. Η διατριβή επικεντρώνεται, επιπλέον, στην φύση της εκτέλεσης, το επιτρεπτό ή μη και την έκτασή της, ανάγοντας το δημόσιο συμφέρον σε κριτήριο διάκρισης της περιουσίας των ο.τ.α. σε ιδιωτική και δημόσια. Αναδεικνύεται, τέλος, η περιπτωσιολογική κατάταξή της περιουσίας τους από τη θεωρία και τη νομολογία, με βάση το κριτήριο της αναγκαιότητας, σε δεκτική εκτέλεσης ή μη.