Η επίδραση ενός προγράμματος αποκατάστασης στη λειτουργική δραστηριότητα και στην πρόληψη δευτερογενών πτώσεων, σε ηλικιωμένους με χειρουργηθέν κάταγμα ισχίου, σε νοσοκομειακό περιβάλλον

Abstract

Falls in people over the age of 65 is the most important factor of geriatric conditions leading to serious injuries, to increased death rates and serious socio-economic consequences. It is proved by various researchers, that hip fractures due to fall is an increased phenomenon which quite regularly leads to secondary falls within six months with all consequences that follows. Therefore, it is quite crucial to enhance the best treatment procedure for managing hip fracture after a fall, eliminating the incidence of further falls and improving the quality of patient’s life. Introduction: One in three patients die within the first year of hip fracture after a fall, and more than half of them have a reduced mobility one year after injury. Thus, the aim of this research was to develop and evaluate a combined Otago exercise intervention program with educational guidance on diet, ergonomics and exercise packages to reduce secondary falls in older adults after hip surgery and improve daily activities. It is quite essential that patients with hip fracture, after an accident of falling, are evaluated thoroughly in terms of muscle atrophy, strength and balance and receiving afterwards the proper intervention program. The risks of patients developing serious complications and loss of functional capacity are significant and are often associated with serious social issues and high recovery costs. Purpose: The effects of a rehabilitation program in patients over 65 years old, with a hip fracture after a fall, in the prevention of secondary falls in the next year of life and in the improvement of functional daily activity. Methodology: In the hospital environment and in hospitalized patients with hip fracture surgery, evaluation was performed using specialized validated questionnaires to assess the muscle atrophy and the level of functional activity. Patients with a high risk of secondary falls, were candidates for the intervention program. The study aimed to assess people over the age of 65 who had hip surgery after a fall. A randomization procedure was held according to the age and sex for dividing equally, control and intervention group (1:1) The control group was assessed through questionnaires such as EQ-5D-5L, SARC F, LEFS and objective tests as sit to stand, time up and go, grip strength in 8weeks after surgery and then in 6m and 9 months. In 12 months, an interview with a phone call evaluated the functional outcomes. On the other hand, the intervention group was assessed through questionnaires such as EQ-5D-5L, SARC F, LEFS and objective tests such as Sit to stand, Time up and go, grip strength in 6-8weeks after surgery. The group followed the intervention which consisted of Otago exercise program and training lectures for nutrition, ergonomy and exercising and then in 6m and 9 months were assessed again. In 12 months after interval, an interview with a phone call assessed the functional outcomes. Results: In the intervention group, it seems that parameters which assess the functional capacity of subjects such as LEFS EQ-5D-5L, Sarc-F (p = 0,342) and others are very well improved while muscle atrophy is reduced too. Conclusion: A multicomponent intervention program which includes a modified Otago program and educational lectures on nutrition and ergonomic issues has a positive effect in functional outcomes and prevention of secondary falls after a hip fracture surgery.

Οι πτώσεις σε άτομα ηλικίας άνω των 65 ετών αποτελούν τον πιο σημαντικό παράγοντα που οδηγεί σε σοβαρούς τραυματισμούς, σε αυξημένο ποσοστό θανάτων με σοβαρές κοινωνικοοικονομικές επιπτώσεις. Επιδημιολογικά διαπιστώνεται ότι το αυξημένο ποσοστό πτώσεων σχετίζεται με φυσιολογικές αλλαγές της γήρανσης και πλήθος άλλοων παραγόντων όπως και ένα ακατάλληλο εργονομικά περιβάλλον. Τα κατάγματα ισχίου είναι ο πιο συχνός τραυματισμός μετά από πτώση σε άτομα άνω των 65 ετών γεγονός που προκαλεί έκπτωση στη λειτουργική τους ικανότητα και ανεξαρτησία. Κρίνεται αναγκαία για την αντιμετώπιση του παραπάνω προβλήματος, η εφαρμογή ενός κατάλληλου προγράμματος αποκατάστασης βασισμένο στην άσκηση και εκπαίδευση του ασθενούς, που θα μειώνει τον κίνδυνο δευτερογενών πτώσεων και θα αυξάνει την αυτοπεποίθηση του στις καθημερινές του δραστηριότητες. Εισαγωγή: Τα κατάγματα μετά από πτώση, σε άτομα άνω των 65 ετών, είναι από τα σημαντικότερα προβλήματα που απασχολούν τους ερευνητές στο πεδίο της Γηριατρικής επιστήμης. Έχουν γίνει πολλές μελέτες σχετικά με τις ηλικιακές παθοφυσιολογικές αλλαγές, με τις πτώσεις και τα κατάγματα που τις συνοδεύουν όπως επίσης και για τα κατάλληλη θεραπευτική προσέγγιση και διαχείριση. Κοινό χαρακτηριστικό των ατόμων που καταλήγουν σε πτώση με κάταγμα ισχίου φαίνεται να είναι η μυϊκή ατροφία που παρατηρείται, ανεξάρτητα από την αιτιολογία της και η παρούσα παρέμβαση στοχεύει στην μείωσή της μέσα από την άσκηση ενδυνάμωσης και ισορροπίας που εφαρμόζεται στο πρόγραμμα της παρέμβασης. Σκοπός: Σκοπός της μελέτης ήταν να διερευνηθεί η επίδραση ενός εξειδικευμένου προγράμματος αποκατάστασης βασισμένο στο πρόγραμμα άσκησης OTAGO, στη βελτίωση της λειτουργικής δραστηριότητας και στην μείωση δευτερογενών πτώσεων σε άτομα τρίτης ηλικίας με χειρουργηθέν κάταγμα ισχίου. Μεθοδολογία: Στο περιβάλλον του νοσοκομείου και σε νοσηλευόμενους ασθενείς με χειρουργηθέν κάταγμα ισχίου από πτώση, έγινε αξιολόγηση και παραπομπή των ασθενών στο ιατρείο πρόληψης πτώσεων για τη συμμετοχή τους στο πρόγραμμα παρέμβασης. Οι ασθενείς αξιολογήθηκαν μετά το εξιτήριό τους στο ιατρείο πρόληψης πτώσεων στις 8 εβδομάδες μετά το χειρουργείο τους με τη χρήση ερωτηματολογίων αλλά και με αντικειμενικές μετρήσεις και στη συνέχεια διαχωρίστηκαν τυχαιοποιημένα σε δύο γκρουπ. Στο πρώτο γκρουπ (ή ελέγχου) υποβλήθηκαν τα ερωτηματολόγια, τα αντικειμενικά τεστ αξιολόγησης δύναμης και ισορροπίας καθώς και οι εργαστηριακές μετρήσεις στην πρώτη επίσκεψη (6-8 εβδομάδες μετά το χειρουργείο), στους 5 και 9 μήνες. Στους 12 μήνες έγινε τηλεφωνική συνέντευξη για την αξιολόγηση της λειτουργικής τους δραστηριότητάς τους. Οι ασθενείς που παρακολούθησαν το πρόγραμμα αποκατάστασης (γκρουπ παρέμβασης) αξιολογήθηκαν με τη χρήση ερωτηματολογίων, εξειδικευμένων τεστ αξιολόγησης και μέτρησης δύναμης και ισορροπίας πριν και μετά την ολοκλήρωση της παρέμβασης στους 6 και 9 μήνες επίσης. Στους 12 μήνες έγινε τηλεφωνική συνέντευξη για την αξιολόγηση της λειτουργικής τους δραστηριότητάς τους.Το πρόγραμμα αποκατάστασης περιελάμβανε πρόγραμμα άσκησης OTAGO (12 εβδομάδων από 2 συνεδρίες 45-60 λεπτών ,την εβδομάδα) καθώς έχει αποδειχθεί από διάφορες έρευνες η αποτελεσματικότητά του στην βελτίωση της δύναμης και της ισορροπίας των ασθενών στα άτομα τρίτης ηλικίας. Η παρέμβαση συνοδευόταν από εκπαιδευτικές διαλέξεις ειδικών σε θέματα διατροφής, και εργονομίας που γίνονταν στο τέλος των συνεδριών άσκησης με σκοπό την διευκόλυνση των ασθενών να διαχειριστούν την κινητικότητά τους με ασφάλεια. Η χρήση επίσης των βιοδεικτών βιταμίνη D, B12, αλβουμίνη, κρεατινίνη, οιστρογόνα, τεστοστερόνη, CRP, IGF-1, πριν και μετά την παρέμβαση θεωρήθηκε ένας αντικειμενικός δείκτης μέτρησης που παρουσιάζει ερευνητικά ιδιαίτερο ενδιαφέρον η συσχέτισή του με την άσκηση και τη μυϊκή ατροφία Αποτελέσματα: Στην ομάδα παρέμβασης φαίνεται να βελτιώνονται οι δείκτες που σχετίζονται με την λειτουργική δραστηριότητα, όπως οι LEFS και ED-5Q-5L, που αξιολογούν τη γενική υγεία των ασθενών με χειρουργηθέν κάταγμα ισχίου, ενώ αυξάνεται επίσης και ο δείκτης της μυίκής ατροφίας (Sarc-F), (p = 0,342).Συμπέρασμα: Ένα πολυπαραγοντικό πρόγραμμα άσκησης με εκπαιδευτικές διαλέξεις και συνεργασία διεπιστημονικής ομάδας, έχει θετική επίδραση στη λειτουργική δραστηριότητα και πρόληψη των δευτερογενών πτώσεων, μετά από ένα χειρουργηθέν κάταγμα ισχίου.