International cooperation for the development of sub-Saharan Africa and the role of China

Abstract

The study examines the ‘South-South’ cooperation in general and particularly the role China in the economic development of Sub-Saharan Africa and to which extent this cooperation differs from the dominant North-South cooperation. It further examines the peculiarity of South Sudan-China Cooperation as case study. The research charts the historical evolution of this cooperation with particular focus on the economic aspects of the cooperation such as trade, investment and development aid. It outlines China’s Africa policy, the modalities of cooperation and the opportunities and challenges associated with the cooperation. To provide theoretical framework, international relations theories in particular realism, neo-liberalism and constructivism are utilized to dissect the motives behind China’s Africa policy and to provide all-round understanding of the evolving cooperation capturing its material and ideational aspects. Sino-African cooperation is so important due the fact that Africa constitutes the continent with the least developed countries though endowed with vast amounts of natural resources. The development deficit in the continent is unparallel, despite having been subjected to many development policies, all were proved ineffective in addressing underdevelopment and poverty in Sub-Saharan Africa. The political leadership in the continent appeared to be the beneficiary of ‘win-win’ cooperation with China, not the majority of the population. If African population is left to continue living in abject poverty and underdevelopment, this is going to impact the world as whole since Africa’s geostrategic and geo-economics significance is becoming more evident to other regions of the globe. As demonstrated that Sino-African cooperation is here to stay, the study argues that China’s new economic and political presence in the continent as augmented by soft power instruments and presented as win-win partnership is deemed as alternative development model. The study finds that the expanding Sino-African cooperation, despite its asymmetrical nature, it has definitely positive aspects in terms of economic development opportunities as evidenced in the Sino-South Sudan cooperation. However, the cooperation is not free from symptoms of Beijing’s exploitative behavior which undermine its win-win rhetoric particularly in countries which are instable, lack functional state institutions and marred by bad governance as the case with South Sudan. The objective of this study is to assess the developmental impact of the Sino-African cooperation and Sino-South Sudan cooperation in particular taking into account the vulnerability of the state and political system in the country. Given the paucity of literature Sino-South Sudan cooperation, the thesis contributes to the existent body of literature in this subject. The study concludes with stressing that in augmenting the collective action, the winners will be Africa and the whole world.

Η διατριβή εξετάζει εν γένει η συνεργασία «Νοτου-Νοτου» και ιδιαιτέρως τον ρόλο της Κίνας στην οικονομική ανάπτυξη της Υποσαχάριας Αφρικής,αντιπαραβάλλοντάς τον με το παραδοσιακό πλαίσιο Βορρά-Νότου και εμβαθύνοντας στηνιδιαίτερη περίπτωση της συνεργασίας Κίνας–Νοτίου Σουδάν. Εστιάζει στις εμπορικές ροές, τιςάμεσες ξένες επενδύσεις και την κινεζική αναπτυξιακή βοήθεια, αξιοποιώντας ρεαλιστικές,νεοφιλελεύθερες και κονστρουκτιβιστικές προσεγγίσεις για να ερμηνεύσει τόσο τα υλικά κίνητρα όσο και τη ρητορική περί «win-win» εταιρικής σχέσης. Η διατριβή διερευνά αν το κινεζικό μοντέλο συνεργασίας με την Υποσαχάρια Αφρική ανταποκρίνεται πράγματι σε μια σχέση «win-win», εστιάζοντας ιδιαίτερα στη λιγότερο ανεπτυγμένη περίπτωση του Νοτίου Σουδάν. Το ζήτημα έχει αποκτήσει βαρύτητα στον δημόσιο και ακαδημαϊκό διάλογο, καθώς η διεύρυνση της κινεζικής επιρροής έθεσε επιτακτικά το ερώτημα κατά πόσον συνιστά ευκαιρία ή απειλή για τα αφρικανικά κράτη. Παρότι η συνεργασία παραμένει ασύμμετρη, προσφέρει απτές ευκαιρίες για ανάπτυξη, ιδίως σε χώρες πλούσιες σε φυσικούς πόρους, αλλά θεσμικά ευάλωτες, όπως το Νότιο Σουδάν. Ωστόσο, η εκμεταλλευτική πρακτική του Πεκίνου σε περιβάλλοντα αστάθειας, κακής διακυβέρνησης και αδύναμων θεσμών υποσκάπτει τη ρητορική αμοιβαίου οφέλους και αναδεικνύει τα όρια μιας συνεργασίας που συχνά εξυπηρετεί κυρίως τις πολιτικές ελίτ, χωρίς να αντιμετωπίζει βαθιά τη φτώχεια και την υπανάπτυξη. Βασικός στόχος είναι να αναλυθούν τα κίνητρα και η συμπεριφορά του Πεκίνου, να εκτιμηθούν τα αναπτυξιακά αποτελέσματα και να διαπιστωθεί αν η συνεργασία, παρά τον ασύμμετρο χαρακτήρα της, συμβάλλει ουσιαστικά στην οικονομική πρόοδο της ηπείρου και, ειδικότερα, του Νοτίου Σουδάν. Μέσα από αυτό το πρίσμα, η διατριβή επιδιώκει να καλύψει ένα κενό στη βιβλιογραφία και να προσφέρει τεκμηριωμένη συμβολή στη συζήτηση περί των σχέσεων Κίνας– Αφρικής.