Bridging divides: negotiations of feminist solidarity in twenty-first-century Neo-Victorian fiction

Abstract

This dissertation examines the representations of conscious efforts made by women in neo-Victorian fiction to form solidaristic bonds across nineteenth-century social and ethnic structural divisions, in order to resist patriarchal oppression in its manifold guises. It argues that the portrayals of these women’s relationships respond to feminist debates on difference and illustrate the process whereby women actively and consciously offer support, or work together, to defy oppression and alleviate suffering, within the context of the narratives. My subject matter is approached through the theoretical intersection between neo-Victorian studies and scholarship on feminist solidarity and involves a cultural-historical approach to my primary texts, which is complemented by a select body of theoretical insights tailored to the individual concerns of each text, such as utopian feminist theory, queer theory, critical whiteness studies, and transnational feminist theory. The neo-Victorian texts under discussion here all feature supportive relationships between women differentially situated across the spectrums of social class and/or ethnicity and include Michel Faber’s The Crimson Petal and the White (2002), Sarah Waters’s Fingersmith (2002), Kate Grenville’s Sarah Thornhill (2011), and Park Chan-wook’s The Handmaiden, the 2016 South-Korean film adaptation of Waters’s Fingersmith. My dissertation thus illustrates neo-Victorianism’s potential to critically intervene in feminist discourses and debates and provide paradigms for the establishment of feminist solidarity in the present through an appraisal of the past. In this process, I show that neo-Victorian fiction’s engagement with feminist solidarity reveals that solidarity is not a monolithic, or universally applicable concept, but rather one that should be constantly renegotiated to address women’s diverse and intersecting identities and cultural locations.

Η διατριβή αυτή εξετάζει τις αναπαραστάσεις συνειδητών προσπαθειών που καταβάλουν γυναικείοι χαρακτήρες στη νέο-Βικτωριανή λογοτεχνία να σχηματίσουν δεσμούς αλληλεγγύης διαμέσου των κοινωνικών και εθνοτικών δομικών διαχωρισμών του δέκατου ένατου αιώνα, ώστε να αντισταθούν στις πολλαπλές εκφάνσεις της πατριαρχικής καταπίεσης. Η διατριβή υποστηρίζει ότι αυτές οι αναπαραστάσεις ανταποκρίνονται σε φεμινιστικές αντιπαραθέσεις σε σχέση με τις διαφορές των γυναικών μεταξύ τους και παρουσιάζουν τη διαδικασία κατά την οποία οι γυναίκες ενεργά και συνειδητά προσφέρουν την υποστήριξή τους, ή δουλεύουν μαζί, προκειμένου να αντιμετωπίσουν την καταπίεση και να προσφέρουν ανακούφιση, στο πλαίσιο των συγκεκριμένων αφηγήσεων. Το θέμα μου προσεγγίζεται μέσα από τη θεωρητική διασταύρωση των νέο-Βικτωριανών σπουδών και θεωριών πάνω στη φεμινιστική αλληλεγγύη και περιλαμβάνει επίσης μια πολιτισμική και ιστορική θεώρηση των πρωτογενών κειμένων. Τη θεώρηση αυτή εμπλουτίζει ένα σώμα προσεκτικά επιλεγμένων θεωρητικών προσεγγίσεων που ανταποκρίνεται στις ξεχωριστές ανησυχίες που εκφράζει το κάθε κείμενο, όπως η φεμινιστική θεωρία της ουτοπίας, η queer θεωρία, οι κριτικές μελέτες λευκότητας, και η διακρατική φεμινιστική θεωρία. Όλα τα νέο-Βικτωριανά κείμενα που εξετάζει η παρούσα διατριβή αναπαριστούν υποστηρικτικές σχέσεις ανάμεσα σε γυναίκες που είναι διαφορετικά τοποθετημένες στο φάσμα της κοινωνικής τάξης και/ή εθνότητας, όπως το The Crimson Petal and the White (2002) του Michel Faber, το Fingersmith (2002) της Sarah Waters, το Sarah Thornhill (2011) της Kate Grenville, και η νότιο-Κορεάτικη ταινία The Handmaiden (2016), που αποτελεί προσαρμογή του Fingersmith της Waters και σκηνοθετήθηκε από τον Park Chan-wook. Η διατριβή μου επομένως δείχνει με ποιους τρόπους η νέο-Βικτωριανή μυθοπλασία μπορεί να παρέμβει κριτικά σε φεμινιστικές συζητήσεις και αντιπαραθέσεις, και να παράσχει μοντέλα για τη δημιουργία σχέσεων φεμινιστικής αλληλεγγύης στο παρόν μέσα από τη θεώρηση του παρελθόντος. Με αυτό τον τρόπο, δείχνω ότι η ενασχόληση της νέο-Βικτωριανής μυθοπλασίας με την φεμινιστική αλληλεγγύη καταδεικνύει πως η αλληλεγγύη δεν είναι μια μονολιθική, ή καθολικά εφαρμόσιμη ιδέα, αλλά ότι χρειάζεται διαρκείς επαναδιαπραγματεύσεις ώστε να απευθύνεται εξίσου στις ποικίλες και διατομεακές ταυτότητες και πολιτισμικές τοποθεσίες των γυναικών.