Το Επιστολάριο του Κωνσταντίνου Ακροπολίτη

Abstract

The Epistolary of Constantine Akropolites The dissertation titled "The Epistolary of Constantine Akropolites" consists of three parts. The first part, "Constantine Akropolites: His Life and Work," presents a detailed biography of the scholar. The second part, "The Epistolary of Constantine Akropolites," analyzes the codex of his letters, examines their content, categorizes the recipients, and attempts to identify them. Additionally, Akropolites himself is studied as a recipient of letters through the epistolaries of his correspondents. The third part, "Rhetoric and Language," focuses on the linguistic and rhetorical analysis of his letters. The dissertation highlights the epistolary as a valuable historical and biographical source, exploring the social context in which the correspondents operated, as well as the intellectual and political concerns of Akropolites. It also attempts to classify the recipients and determine their identities. However, the absence of nearly all names of the recipients makes both their identification and the dating of the letters particularly challenging. Constantine Akropolites, the eldest son of the historian and Grand Logothete George Akropolites, received an exceptional education from prominent scholars of his time. Following in his father’s footsteps, he entered the administrative hierarchy of the Palaiologean Empire, serving under Andronikos II Palaiologos, initially as Logothetes tou Genikou and later as Megas Logothetes. His literary work is extensive, covering both secular and religious topics. His epistolary, comprising 196 letters, serves as a significant source for understanding the intellectual and social landscape of his era. His correspondence reflects the synthesis of classical education with Byzantine rhetoric and theological thought. His letters address a wide range of topics and are characterized by the use of various rhetorical techniques, revealing his profound mastery of rhetorical art. The concept of friendship holds a special place in his correspondence, which he perceives as a virtue based on sincerity, pure love, generosity, and devotion. The language used by Akropolites is highly refined and follows the Atticizing tradition, frequently employing scholarly forms, archaic expressions, and complex syntactical structures. He draws elements from Aristotelian and Platonic thought by adapting them to Byzantine context. Overall, the dissertation aspires to contribute to a more comprehensive understanding of Akropolites’ life and work, focusing on the historical, educational, and social conditions of his time, as well as his ideas, views, and values as reflected in his correspondence.

Το Επιστολάριο του Κωνσταντίνου Ακροπολίτη Η διατριβή με τίτλο «Το Επιστολάριο του Κωνσταντίνου Ακροπολίτη» αποτελείται από τρία μέρη. Το πρώτο μέρος, «Κωνσταντίνος Ακροπολίτης: Η ζωή και το έργο του», παρουσιάζει μια λεπτομερή βιογραφία του λόγιου. Το δεύτερο μέρος, «Το Επιστολάριο του Κωνσταντίνου Ακροπολίτη», αναλύει τον κώδικα των επιστολών του, εξετάζει το περιεχόμενό τους, κατηγοριοποιεί τους αποδέκτες και επιχειρεί την ταύτισή τους. Επιπλέον, μελετάται ο ίδιος ο Ακροπολίτης ως αποδέκτης επιστολών, μέσα από τις επιστολές των αλληλογράφων του. Το τρίτο μέρος, «Ρητορική και Γλώσσα», επικεντρώνεται στη γλωσσική και ρητορική ανάλυση των επιστολών του. Η διατριβή αναδεικνύει την επιστολογραφία ως πολύτιμη ιστορική και βιογραφική πηγή, διερευνώντας το κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο κινούνταν οι αλληλογράφοι, καθώς και τις πνευματικές και πολιτικές ανησυχίες του Ακροπολίτη. Γίνεται επίσης προσπάθεια να ταξινομηθούν οι αποδέκτες και να προσδιοριστούν οι ταυτότητές τους. Ωστόσο, η απουσία σχεδόν όλων των ονομάτων των αποδεκτών καθιστά ιδιαίτερα δύσκολη τόσο την ταύτισή τους όσο και τη χρονολόγηση των επιστολών. Ο Κωνσταντίνος Ακροπολίτης, πρωτότοκος γιος του ιστορικού και Μεγάλου Λογοθέτη Γεωργίου Ακροπολίτη, έλαβε εξαιρετική μόρφωση από τους διαπρεπέστερους λογίους της εποχής του. Ακολουθώντας τα βήματα του πατέρα του, εντάχθηκε στη διοικητική ιεραρχία της Παλαιολόγειας Αυτοκρατορίας, υπηρετώντας υπό τον Ανδρόνικο Β΄ Παλαιολόγο, αρχικά ως Λογοθέτης του Γενικού και αργότερα ως Μέγας Λογοθέτης. Το συγγραφικό του έργο είναι εκτενές, καλύπτοντας τόσο κοσμικά όσο και θρησκευτικά θέματα. Η επιστολογραφία του, που αποτελείται από 196 επιστολές, αποτελεί σημαντική πηγή για την κατανόηση του πνευματικού και κοινωνικού περιβάλλοντος της εποχής του. Οι επιστολές του θίγουν ένα ευρύ φάσμα θεμάτων και χαρακτηρίζονται από τη χρήση ποικίλων ρητορικών τεχνικών, αποκαλύπτοντας την άρτια γνώση της ρητορικής τέχνης. Η έννοια της φιλίας κατέχει ξεχωριστή θέση στην αλληλογραφία του, την οποία αντιλαμβάνεται ως αρετή βασισμένη στην ειλικρίνεια, την αγνή αγάπη, τη γενναιοδωρία και την αφοσίωση. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι εκλεπτυσμένη και ακολουθεί την αττικίζουσα παράδοση, κάνοντας συχνή χρήση λόγιων τύπων, αρχαϊκών εκφράσεων και σύνθετων συντακτικών δομών. Αντλεί στοιχεία από την αριστοτελική και πλατωνική σκέψη, προσαρμόζοντάς τα στο βυζαντινό πλαίσιο. Συνολικά, η διατριβή φιλοδοξεί να συμβάλει σε μια πληρέστερη κατανόηση της ζωής και του έργου του Ακροπολίτη, εστιάζοντας στις ιστορικές, εκπαιδευτικές και κοινωνικές συνθήκες της εποχής του, καθώς και στις ιδέες, απόψεις και αξίες του, όπως αυτές αποτυπώνονται στην αλληλογραφία του.