Ο τόνος του συμπαθητικού νευρικού συστήματος ως προγνωστικός δείκτης καρδιαγγειακής νοσηρότητας και θνητότητας σε ασθενείς με έμφραγμα του μυοκαρδίου χωρίς απόφραξη στεφανιαίων αγγείων (MINOCA)

Abstract

Background/Objectives: MINOCA is an enigmatic clinical entity with heterogeneous pathophysiological substrate and guarded prognosis. Overactivation of the sympathetic nervous system (SNS) has been implicated in adverse outcomes across various cardiovascular conditions, particularly in acute coronary syndromes. However, evidence regarding the role of SNS activity in MINOCA remains limited. However, data are scarse regarding MINOCA. The aim of our study is to assess the effect of SNS in the long-term prognosis of MINOCA patients and present data from the current clinical practice. Methods: 151 patients were included in the study after exclusion of 27 patients with myocarditis and other diagnoses. A cardiac magnetic resonance (CMR) performed at 123/151 patients demonstrated an ischemic pattern of late gadolinium enhancement (LGE) confirming the diagnosis of true AMI in 42 cases (28%). Based on multimodality imaging and clinical judgement, TTS was diagnosed in 55 patients (36%), whereas CMR failed to reveal abnormal findings in 54 cases (36%), categorized as MINOCA of unknown origin. Data were collected regarding clinical, imaging, angiographic parameters as well as various indices of sympathetic nervous system (SNS) activity. Patients were followed-up for 2 years in order to assess the cardiovascular prognosis.Results: Follow-up data were collected for 129 patients within 24 months. Major adverse cardiovascular events (MACEs) occurred in 31 patients of the total population, specifically in 10 patients with TTS (22%) and 21 patients with MINOCA (25%), with a median time from discharge to the first cardiovascular event 120 days (range 19–750). A total of 4 deaths were recorded, 3 of which were due to cardiovascular causes. No significant differences were observed in the incidence or type of MACEs between MINOCA and TTSCMR led to a final diagnosis reconsideration in up to 21% of patients. Among all the markers used to assess SNS activity, only MSNA appeared to be a prognostic indicator for the composite endpoint of MACEs in the overall population, in a multivariate model adjusted for age, sex, LVEF, and peak troponin (OR 1.086, 95% CI: 1.022–1.153, p = 0.008). Conclusions: Our study results suggest that SNS overactivation is associated with worse cardiovascular outcomes in MINOCA. However, more robust data from large scale trials are required for definite conclusions.

Εισαγωγή/Σκοπός: To MINOCA αποτελεί μια αινιγματική κλινική οντότητα με ετερογενές παθοφυσιολογικό υπόστρωμα και επιφυλακτική πρόγνωση. Η υπερδραστηριότητα του συμπαθητικού νευρικού συστήματος (ΣΝΣ) έχει ενοχοποιηθεί για δυσμενή έκβαση σε ποικίλες καρδιαγγειακές παθήσεις, ιδιαιτέρως στα οξέα στεφανιαία σύνδρομα. Ωστόσο, τα δεδομένα που αφορούν το ρόλο του τόνου του ΣΝΣ στο MINOCA είναι περιορισμένα. Σκοπός της μελέτης μας είναι η αξιολόγηση της επίδρασης του ΣΝΣ στη μακροπρόθεσμη πρόγνωση ασθενών με MINOCA και η παρουσίαση δεδομένων από την τρέχουσα κλινική πρακτική. Μέθοδοι: Στη μελέτη συμπεριλήφθηκαν 151 ασθενείς, μετά τον αποκλεισμό 27 ασθενών με μυοκαρδίτιδα ή άλλες διαγνώσεις. Σε 123 από τους 151 ασθενείς διενεργήθηκε μαγνητική τομογραφία καρδιάς (CMR), η οποία ανέδειξε ισχαιμικού τύπου καθυστερημένη ενίσχυση με γαδολίνιο (LGE) σε 42 περιπτώσεις (28%), επιβεβαιώνοντας τη διάγνωση του αληθούς οξέος εμφράγματος του μυοκαρδίου (ΟΕΜ). Βάσει πολυπαραμετρικής απεικόνισης και κλινικής κρίσης, διαγνώσθηκε σύνδρομο Takotsubo (TTS) σε 55 ασθενείς (36%), ενώ σε 54 περιπτώσεις (36%) η CMR δεν ανέδειξε παθολογικά ευρήματα, και οι περιπτώσεις αυτές ταξινομήθηκαν ως MINOCA αγνώστου αιτιολογίας. Συλλέχθηκαν δεδομένα σχετικά με κλινικά, απεικονιστικά και αγγειογραφικά χαρακτηριστικά, καθώς και δείκτες δραστηριότητας του ΣΝΣ. Οι ασθενείς παρακολουθήθηκαν για διάστημα 2 ετών για την αξιολόγηση της καρδιαγγειακής πρόγνωσης.Αποτελέσματα: Δεδομένα παρακολούθησης συγκεντρώθηκαν για 129 ασθενείς εντός 24 μηνών. Μείζονα καρδιαγγειακά συμβάματα (MACEs) σημειώθηκαν σε 31 ασθενείς, συγκεκριμένα σε 10 ασθενείς με TTS (22%) και σε 21 ασθενείς με MINOCA (25%), με διάμεσο χρόνο από την έξοδο μέχρι το πρώτο συμβάν τις 120 ημέρες (εύρος 19–750). Καταγράφηκαν συνολικά 4 θάνατοι, εκ των οποίων οι 3 οφείλονταν σε καρδιαγγειακά αίτια. Δεν παρατηρήθηκαν σημαντικές διαφορές ως προς τη συχνότητα ή τον τύπο των MACEs μεταξύ MINOCA και TTS. Η CMR οδήγησε σε επανεκτίμηση της τελικής διάγνωσης σε ποσοστό έως και 21% των ασθενών. Μεταξύ όλων των δεικτών εκτίμησης της δραστηριότητας του ΣΝΣ, μόνο η μικρονευρογραφία μυός (MSNA) ανέδειξε προγνωστική αξία για το σύνθετο καταληκτικό σημείο MACEs στο συνολικό πληθυσμό, σε πολυπαραγοντικό μοντέλο προσαρμοσμένο για ηλικία, φύλο, κλάσμα εξώθησης και μέγιστη τιμή τροπονίνης (OR: 1,086, 95% CI: 1,022–1,153, p = 0,008). Συμπεράσματα: Τα αποτελέσματα της μελέτης μας υποδεικνύουν ότι η υπερνεργοποίηση του ΣΝΣ σχετίζεται με δυσμενή καρδιαγγειακή πρόγνωση σε ασθενείς με MINOCA. Ωστόσο, απαιτούνται ισχυρότερα δεδομένα από μεγαλύτερες μελέτες για την εξαγωγή οριστικών συμπερασμάτων.