Agential materialities within post-contemporary art workshops: facilitating selfhood, otherness, critical theory, and storytelling

Abstract

This dissertation explores the significance of materiality within contemporary art workshops in bridging differences and communicating opinions. Leading up to the critical shift in the nineties, there have been increased discussions in science and technology studies to notice the ontological aspects of material objects. However, it remains unclear how visual arts contribute to this shift. Through this research, I demonstrate the transformative potential of tactile materialities within art workshops by analyzing four case studies that I designed and cofacilitated, driven by posthuman feminist material theories. I conducted research through art practice by collecting data with a mixed-methods approach, including autoethnography, artwork observations, surveys, and discussions. In Chapter One, I map the critical materiality discourses, outline the formative theories–primarily agential realism and queer phenomenology. In Chapter Two, I delineate my own art genealogies and I present eight post-contemporary artists and their workshop practices and exemplify how they critically and haptically reorient audiences. The remaining three chapters focus on field insights that demonstrate how materiality can be caring, disruptive, and transformative. In Chapter Three, I analyze the month-long workshop “Planetary Systems,” addressed to women with recent cancer experience in Greece, to show how we can communicate illness and develop senses of belonging through materiality. Next, in Chapter Four, I argue for the disruptive and reorientating power of matter within two short-form workshops with notably different participants. One workshop, the “metagrid,” was addressed to multinational artists and academics; the other workshop series, “Silver streaming systems,” took place in three primary schools in Tokyo. For both projects, I was inspired by feminist science studies and I reveal how with materiality it is possible to change systems of knowledge and perception from within. Lastly, in Chapter Five, I demonstrate how materiality brings us intimately close to critical theory and shapes participant storytelling by unpacking the workshop “fantastic fields,” a collaboration with a junior high school in Tokyo. The detailed descriptions of the interactions between objects, participants, and facilitators reveal how materially-engaged art workshops can profoundly influence perspectives and behaviors. Connecting the findings of all case studies through my own subjectivity, this research highlights how human people connect with each other and with themselves through materiality, despite their differences–sociocultural, intergenerational, lingual. Ultimately my research creates an understanding of the transformative potential of art and its contribution to equitable worlds.

Η παρούσα διατριβή διερευνά τη σημασία της υλικότητας στα σύγχρονα εικαστικά εργαστήρια ως μέσο γεφύρωσης διαφορών και επικοινωνίας απόψεων. Με κορύφωση στην δεκαετία του '90, υπήρξαν πολλαπλές συζητήσεις στους τομείς μελέτης επιστημών και τεχνολογιών που ανέδειξαν τις οντολογικές πτυχές των υλικών αντικειμένων. Ωστόσο, παραμένει ασαφές πώς οι εικαστικές τέχνες συμβάλλουν σε αυτή την ανάδειξη. Μέσα από αυτή την έρευνα, αναδεικνύω τη μετασχηματιστική δυναμική της απτικής υλικότητας στα εικαστικά εργαστήρια, αναλύοντας τέσσερις μελέτες περίπτωσης που σχεδίασα και συνεκτέλεσα, βασισμένη σε μετα-ανθρωπιστικές φεμινιστικές θεωρίες της υλικότητας. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε μέσω καλλιτεχνικής πρακτικής, με συλλογή δεδομένων με μικτή μεθοδολογική προσέγγιση, που περιλαμβάνει αυτοεθνογραφία, παρατηρήσεις έργων τέχνης, ερωτηματολόγια και συζητήσεις. Στο Πρώτο Κεφάλαιο, χαρτογραφώ τις κριτικές τοποθετήσεις υλικοτήτων και παρουσιάζω τις βασικές θεωρίες που διαμόρφωσαν την έρευνά μου–κυρίως τον αυτενεργειακό ρεαλισμό και τη κουήρ φαινομενολογία. Στο Δεύτερο Κεφάλαιο, περιγράφω τη δική μου καλλιτεχνική γενεαλογία και παρουσιάζω οκτώ μετασύγχρονα καλλιτεχνά και τις εργαστηριακές πρακτικές τους, δείχνοντας πώς επαναπροσανατολίζουν το κοινό μέσα από κριτικές και απτικές προσεγγίσεις. Τα επόμενα τρία κεφάλαια εστιάζουν σε επιτόπιες παρατηρήσεις που δείχνουν πώς η υλικότητα μπορεί να είναι φροντιστική, ανατρεπτική και μεταμορφωτική. Στο Τρίτο Κεφάλαιο, αναλύω το μηνιαίας διάρκειας εργαστήριο «Πλανητικά Συστήματα», που απευθύνθηκε σε γυναίκες με πρόσφατη εμπειρία καρκίνου στην Ελλάδα, δείχνοντας πώς μπορούμε να επικοινωνούμε την ασθένεια και να αναπτύσσουμε αισθήματα του ανήκειν μέσω της υλικότητας. Στη συνέχεια, στο Τέταρτο Κεφάλαιο, υποστηρίζω τη διαταρακτική και επαναπροσανατολιστική δύναμη της ύλης μέσα από δύο βραχύχρονα εργαστήρια με διαφορετικούς συμμετέχοντες. Το ένα, με τίτλο «metagrid», απευθυνόταν σε διεθνείς καλλιτέχνες και ακαδημαϊκούς, ενώ το άλλο, με τίτλο «Silver streaming systems», πραγματοποιήθηκε σε τρία δημοτικά σχολεία στο Τόκιο. Και για τα δύο έργα, αντλώ έμπνευση από τις φεμινιστικές σπουδές επιστήμης και αποκαλύπτω πώς μέσω της υλικότητας είναι δυνατό να αλλάξουμε συστήματα γνώσης και αντίληψης εκ των έσω. Τέλος, στο Πέμπτο Κεφάλαιο, δείχνω πώς η υλικότητα μας φέρνει σε άμεση επαφή με την κριτική θεωρία και διαμορφώνει την αφήγηση των συμμετεχόντων, αναλύοντας το εργαστήριο «fantastic fields», μια συνεργασία με ένα γυμνάσιο στο Τόκιο. Οι λεπτομερείς περιγραφές των αλληλεπιδράσεων μεταξύ αντικειμένων, συμμετεχόντων και συντονιστών αποκαλύπτουν πώς τα εικαστικά εργαστήρια μπορούν μέσω της υλικότητας να επηρεάσουν βαθιά αντιλήψεις και συμπεριφορές. Συνδέοντας τα ευρήματα όλων των μελετών περίπτωσης μέσα από τη δική μου υποκειμενικότητα, η έρευνα αυτή αναδεικνύει πώς οι άνθρωποι μπορούν να συνδεθούν μεταξύ τους και με τον εαυτό τους μέσα από την υλικότητα, παρά τις διαφορές τους—κοινωνικοπολιτισμικές, διαγενεακές, γλωσσικές. Τελικά, η έρευνά μου συμβάλλει στην κατανόηση της μεταμορφωτικής δυναμικής της τέχνης.