Ανεπίσημες παρεμβάσεις σε γλυπτά μνημεία στο κέντρο της Αθήνας: μελέτη επτά περιπτώσεων (2014-23)

Abstract

The doctoral dissertation on the topic: "Informal interventions in sculptural monuments in the center of Athens: A study of seven cases (2014-23)", was formed under the influential current conditions of broader socio-political crises, and refers to sculptural monuments, specifically the monument of Theodoros Kolokotronis, the Fanostatis of Exarchia Square, the monument of Northern Epirus, the monument of Lela Karagianni, but also to architectural buildings of the surrounding area, namely, the wider area of Syntagma Square, the Rectorate of the NTUA School of Architecture and the wall of the ephemeral installation "Monument to the Revolution" by Ivekovic. They are selected in the political phenomenon of crises that produces discourses and reactions of informal interventions (in monuments). The concept of monument contributes in depth of time as well as at the level of everyday life, and functions hyper-textually in present time in the public space. The intertextual method refers to informal interventions as living forms of theatrical performativity and exercise of dominance against biopolitical power, to the social document of cinematic recordings, as a counterweight to neoliberalism and the suppression of expression in the public space critically. The possibilities of informal memory in the specified (hybrid) genres in intertextual recordings [pasti, (pastiche), metamorphosis, parody, cento], is based on the theoretical framework of metatextuality and hypertextuality. The informal interventions of the period 2014-2023, as textual layers, create a palimpsest of meaning that are not simply acts of vandalism or artistic expression, but complex social representations that negotiate public memory, challenge dominant narratives and, at the same time, claim the ownership of the commons.

Η διδακτορική διατριβή με θέμα: «Ανεπίσημες παρεμβάσεις σε γλυπτά μνημεία στο κέντρο Αθήνας: Μελέτη επτά περιπτώσεων (2014-23) , διαμορφώθηκε κάτω από τις επιδραστικές τρέχουσες συνθήκες ευρύτερων κοινωνικοπολιτικών κρίσεων, και αναφέρεται στα γλυπτά μνημεία, συγκεκριμένα στο μνημείο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, στον Φανοστάτη της πλατείας Εξαρχείων, στο μνημείο της Βόρειας Ηπείρου, στο μνημείο της Λέλας Καραγιάννη, αλλά και σε αρχιτεκτονικά κτίρια του περιρρέοντα χώρου, δηλαδή, στον ευρύτερο χώρο της πλατείας Συντάγματος, στην Πρυτανεία της Αρχιτεκτονικής Σχολής ΕΜΠ και στον τοίχο της εφήμερης εγκατάστασης «Μνημείο για την Επανάσταση» της Ivekovic. Επιλέγονται στο πολιτικό φαινόμενο των κρίσεων που παράγει λόγους και αντιδράσεις άτυπων παρεμβάσεων (στα μνημεία). Η έννοια μνημείο συμβάλει σε βάθος χρόνου όσο και σε επίπεδο καθημερινότητας, και λειτουργεί υπερ-κειμενικά σε χρόνο ενεστώτα στον δημόσιο χώρο. Η διακειμενική μέθοδος αναφέρεται στις ανεπίσημες παρεμβάσεις ως ζωντανές μορφές θεατρικής επιτελεστικότητας και άσκησης κυριαρχίας ενάντια στην βιοπολιτική εξουσία, στο κοινωνικό ντοκουμέντο κινηματικών καταγραφών, ως αντίβαρο στον νεοφιλελευθερισμό και στην καταστολή της έκφρασης στο δημόσιο χώρο κριτικά. Οι δυνατότητες άτυπης μνήμης στα προσδιορισμένα (υβριδικά) είδη ειδολογικά στις διακειμενικές εγγραφές [παστίς, (pastiche), μεταμόρφωση, παρωδία, κέντρωνα], βασίζεται στο θεωρητικό πλαίσιο της μετακειμενικότητας και της υπερκειμενικότητας. Οι άτυπες παρεμβάσεις της περιόδου 2014-2023, ως κειμενικά στρώματα δημιουργούν παλίμψηστο νοήματος που δεν είναι απλώς πράξεις βανδαλισμού ή καλλιτεχνικής έκφρασης, αλλά περίπλοκες κοινωνικές παραστάσεις που διαπραγματεύονται τη δημόσια μνήμη, αμφισβητούν τις κυρίαρχες αφηγήσεις και διεκδικούν παράλληλα, την ιδιοκτησία των κοινών.