Κινητικό Θέατρο στην προσχολική ηλικία: ένα πρόγραμμα ψυχοκινητικής και μουσικοκινητικής αγωγής για την υποστήριξη της παιγνιώδους συμπεριφοράς των νηπίων

Abstract

Movement, as an innate characteristic of preschool children, is intrinsically linked to alternative teaching methods through art, shaping the concept of the modern kindergarten by promoting creative learning. The aim of the present study was to examine the effect of a kinetic theatre programme on the five dimensions (physical spontaneity, social spontaneity, cognitive spontaneity, manifest joy and sense of humour) of preschool children’s playfulness. Specific objectives included examining the retention of playfulness three months post-intervention (follow-up) and assessing potential variations in the programme’s effectiveness based on gender and geographic region. The study sample consisted of 333 preschool age children. The measurement tools were administered at three different time points- pre-, post-intervention and follow-up after three months- and included: a) a demographic characteristics questionnaire and b) the Children’s Playfulness Scale (CPS· Barnett, 1990) for evaluating playfulness. The intervention programme lasted six weeks, with the programme’s design and implementation carried out by the researcher. The results indicated the positive effect of the kinetic theatre programme on preschool children’s playfulness, both after its completion and three months later. In terms of gender and geographic area, the programme benefited on playfulness in an equal way for both boys and girls, regardless of their geographic area. However, the intervention pointed out that preschool children from rural areas demonstrated higher levels of manifest joy compared to their urban counterparts. Consequently, kinetic theatre can be a useful teaching tool for physical education teachers and preschool educators, highlighting the importance of art and movement through play in the all-round development of young children.

Η κίνηση, ως έμφυτο χαρακτηριστικό των νηπίων, συνδέεται άμεσα με τις εναλλακτικές μεθόδους διδασκαλίας μέσω της τέχνης που διαμορφώνουν την ιδέα του σύγχρονου νηπιαγωγείου προάγοντας τη δημιουργική μάθηση. Σκοπός της παρούσας έρευνας αποτέλεσε η διερεύνηση της επίδρασης ενός προγράμματος κινητικού θεάτρου στις πέντε διαστάσεις (κινητικός, κοινωνικός, νοητικός αυθορμητισμός, εκδήλωση χαράς και αίσθησης χιούμορ) της παιγνιώδους συμπεριφοράς των νηπίων. Επιμέρους στόχοι ήταν η μελέτη της διατήρησης των επιπέδων της παιγνιώδους συμπεριφοράς μετά το πέρας τριών μηνών από τη λήξη του προγράμματος (follow-up), καθώς και της διαφοροποιημένης ανταπόκρισης του προγράμματος στην παιγνιώδη συμπεριφορά βάσει του φύλου και της γεωγραφικής περιοχής των νηπίων. Το δείγμα αποτέλεσαν 333 παιδιά προσχολικής ηλικίας, ενώ ως εργαλεία μέτρησης χρησιμοποιήθηκαν πριν, μετά και τρεις μήνες ύστερα από τη λήξη του προγράμματος, α) ένα ερωτηματολόγιο δημογραφικών χαρακτηριστικών και β) το Children’s Playfulness Scale (CPS· Barnett, 1990) για την αποτίμηση της παιγνιώδους συμπεριφοράς. Η εφαρμογή του προγράμματος διήρκησε έξι εβδομάδες, ενώ ο σχεδιασμός και η υλοποίηση πραγματοποιήθηκαν από την ερευνήτρια. Τα αποτελέσματα ανέδειξαν τη θετική επίδραση του προγράμματος στην παιγνιώδη συμπεριφορά των νηπίων τόσο μετά την ολοκλήρωσή του, όσο και τρεις μήνες αργότερα. Όσον αφορά το φύλο και τη γεωγραφική περιοχή, διαπιστώθηκε ότι τα αγόρια και τα κορίτσια επωφελήθηκαν εξίσου καλά από το πρόγραμμα, ανεξαρτήτως της περιοχής προέλευσης τους, με εξαίρεση την εκδήλωση χαράς, όπου υπερείχαν τα παιδιά της παρέμβασης από τις αγροτικές περιοχές. Συνεπώς, το κινητικό θέατρο δύναται να αποτελέσει ένα χρήσιμο εργαλείο διδασκαλίας για τους εκπαιδευτικούς φυσικής αγωγής (Φ.Α.) και τους νηπιαγωγούς, αναδεικνύοντας τη σημασία της τέχνης και της κίνησης μέσω του παιχνιδιού στην ολόπλευρη ανάπτυξη των νηπίων.