Δραστηριότητες κινητικής αναψυχής για ολιστική ευεξία και επιτυχή γήρανση σε άτομα με σύνδρομο Down και τους φροντιστές τους

Abstract

This dissertation aims to examine the relationship between physical activity and successful aging of individuals with Down syndrome and their caregivers. Specifically, it investigated whether and how an intervention involving physical activity affects the core components of successful aging, namely wellness, life satisfaction, and quality of life in individuals with Down syndrome. Additionally, it explored whether improvements in these factors also impact their caregivers. A total of four studies were conducted. In the first study, the Body Mind Spirit Wellness Behavior and Characteristic Inventory (BMS- WBCI) questionnaire was adapted into Greek, with 643 participants. The Greek version consists of 38 statements, compared to 44 in the original. It demonstrated excellent internal consistency (Body: 0.86, Mind: 0.95, Spirit: 0.94) and good convergent validity (Body: 50.5%, Mind: 50.7%, Spirit: 54.9%). The second study involved a 12 week physical activity intervention aimed at improving wellness parameters as defined by Hettler’s Six Dimensions of Wellness Model (1984). The study included 31 individuals with Down syndrome, 17 males and 14 females (36±9.23 years). The results showed a statistically significant improvement in all wellness parameters (p < .001), life satisfaction (p < .001), and SO fitness score (p < .01).The third study focused on the wellness, life satisfaction, and quality of life of the caregivers of individuals with Down syndrome. There were 31 participants (62.77±9.64 years), one caregiver for each individual with Down syndrome. The results revealed that the improvements observed after the intervention in individuals with Down syndrome were associated with improvements in all wellness factors (p < .001) and life satisfaction (p < .001) for the caregivers. Furthermore, the caregivers' quality of life improved in the psychological, social relationships, and environmental domains (p < .01). In the fourth study, 10 caregivers from the third study participated in structured interviews regarding the intervention program (study 2) for individuals with Down syndrome. According to their responses, the intervention program positively impacted the wellness of these individuals, and they expressed a desire for it to be implemented safely, promoting mental, social, and physical health. The findings from these studies suggest that a recreational intervention program, involving activities in sports venues, indoors, and outdoors, can significantly improve the factors contributing to the successful aging of adults with Down syndrome. Additionally, these improvements also influence the successful aging and wellness of their caregivers.

Η παρούσα διατριβή στοχεύει στη μελέτη της σχέσης της Φυσικής Δραστηριότητας με την επιτυχή γήρανση των ατόμων με σύνδρομο Down και των φροντιστών τους. Πιο συγκεκριμένα, μελετήθηκε αν και πώς παρέμβαση με Φυσική Δραστηριότητα επηρεάζει τα βασικά συστατικά της επιτυχούς γήρανσης, δηλαδή την ευεξία, την ικανοποίηση από τη ζωή και την ποιότητα ζωής στα άτομα με σύνδρομο Down. Μελετήθηκε, ακόμη, αν η βελτίωση των παραπάνω παραγόντων έχουν αντίκτυπο και στους φροντιστές τους. Συνολικά, πραγματοποιήθηκαν τέσσερις μελέτες. Στην πρώτη μελέτη έγινε προσαρμογή του ερωτηματολογίου Body Mind Spirit Wellness Behavior and Characteristic Inventory (BMS- WBCI) στα ελληνικά, με 643 συμμετέχοντες. Η ελληνική έκδοση του ερωτηματολογίου αποτελείται από 38 δηλώσεις, αντί για 44 της αρχικής. Βρέθηκε πολύ καλή εσωτερική συνέπεια (Σώμα 0.86, Νους 0.95, Πνεύμα 0.94) και καλή συγκλίνουσα εγκυρότητα (Σώμα 50,5%, Νους 50,7%, Πνεύμα 54,9%). Στη δεύτερη μελέτη πραγματοποιήθηκε παρέμβαση 12 εβδομάδων με Φυσική Δραστηριότητα που αποσκοπούσε στη βελτίωση των παραμέτρων της ευεξίας όπως ορίζονται από το Μοντέλο των Έξι Διαστάσεων του Hettler (1984). Στην έρευνα συμμετείχαν 31 άτομα με σύνδρομο Down, 17 άνδρες και 14 γυναίκες (36+9.23) ετών. Από τα αποτελέσματα φάνηκε στατιστικά σημαντική βελτίωση όλων των παραμέτρων της ευεξίας (p< .001), της ικανοποίησης από τη ζωής (p< .001) αλλά και του σκορ στο SO fitness (p< .01). Η τρίτη μελέτη αποσκοπούσε στη μελέτη της ευεξίας, της ικανοποίησης από τη ζωή και της ποιότητας ζωής των φροντιστών των ατόμων με σύνδρομο Down. Οι συμμετέχοντες αυτής της μελέτης ήταν 31 (62.77+9.64 ετών), δηλαδή, ένας φροντιστής για κάθε άτομο με σύνδρομο Down. Από τα αποτελέσματα φάνηκε ότι η βελτίωση μετά την παρέμβαση στα άτομα με σύνδρομο Down συνδεόταν με βελτιώσεις σε όλους τους παράγοντες της ευεξίας (p< .001) και την ικανοποίηση από τη ζωή (p< .001) των φροντιστών. Αλλά και η ποιότητα ζωής των φροντιστών βελτιώθηκε στον ψυχολογικό τομέα, στον τομέα των κοινωνικών σχέσεων και στον τομέα του περιβάλλοντος (p< .01). Στη τέταρτη μελέτη 10 από τους φροντιστές της μελέτης 3 συμμετείχαν σε δομημένη συνέντευξη σχετικά με το πρόγραμμα παρέμβασης (μελέτη 2) στα άτομα με σύνδρομο Down. Σύμφωνα με τις απαντήσεις τους, το πρόγραμμα παρέμβασης επηρέασε θετικά την ευεξία των ατόμων αυτών και την υλοποίησή του με ασφάλεια, προωθώντας την ψυχική, κοινωνική και σωματική τους υγεία. Από τις παραπάνω μελέτες φαίνεται ότι ένα πρόγραμμα παρέμβασης με δραστηριότητες αναψυχής σε αθλητικούς χώρους, σε αίθουσα αλλά και στην ύπαιθρο μπορεί να βελτιώσει σημαντικά τους παράγοντες που συμβάλλουν στην επιτυχή γήρανση των ενηλίκων ατόμων με σύνδρομο Down. Επιπλέον, οι βελτιώσεις αυτές επηρεάζουν την επιτυχή γήρανση και την ποιότητα ζωής των φροντιστών τους.