L’agressivité hétéro-adressée pendant l’adolescence comme tentative de séparation: approche clinique et projective

Abstract

During adolescence, hetero-aggressive behavior has been mainly studied in the context of delinquency or psychotic episodes. Few studies have been conducted within adolescents whose aggressive behavior has brought them either to justice for major harm to the integrity of others, or to a psychiatric hospitalization for major psychotic episode. Our research aims to explore the meaning of hetero-aggressive behavior and its link with the advent of puberty, the object relation and separation from parenting figures beyond a specific diagnosis. Starting from clinical observations revealing the behavioral symptom of hetero-aggressive behavior and out of any diagnostic research, we wondered what is being played intrapsychic in these adolescents. This research concerns the link between adolescence and hetero-aggressive behavior, both of which are closely linked to the question of the object relation and in particular to the question of separation. In order to explore the intrapsychic processes within the behavioral symptom of these heteroaggressive conducts, we administrated projective tests (Rorschach and TAT), according to the methodology of the School of Paris, to 14 adolescents, between 15 and 18 years old, followed by three external hospital services. All adolescents had a history of multiple aggressive acts against their close ones, without any serious harm, though, to their lives. The results show the difficulty of access to helpful internal objects and the lack of holding, the absence or insufficiency of structuring oedipal benchmarks, the impulse of right-of-way in the place of the object relationship, and the inability to be alone.

Κατά την εφηβεία, η ετερο-επιθετική συμπεριφορά έχει μελετηθεί κυρίως στο πλαίσιο της παραβατικότηταw ή κατά τα ψυχωτικά επεισόδια. Λίγες μελέτες έχουν διεξαχθεί σε εφήβους των οποίων η επιθετική συμπεριφορά τους έχει οδηγήσει είτε στη δικαιοσύνη για σοβαρή βλάβη στην ακεραιότητα των άλλων είτε σε ψυχιατρικό νοσοκομείο για μείζον ψυχωτικό επεισόδιο. Η έρευνά μας στοχεύει να διερευνήσει την έννοια της ετερο-επιθετικής συμπεριφοράς και τη σύνδεσή της με την έλευση της εφηβείας, την αντικειμενότροπο σχέση και τον αποχωρισμό από τις φιγούρες φροντίδας πέρα ​​από μία συγκεκριμένη διάγνωση. Ξεκινώντας από κλινικές παρατηρήσεις που αποκαλύπτουν το συμπεριφορικό σύμπτωμα της ετερο-επιθετικής συμπεριφοράς και από οποιαδήποτε διαγνωστική διερεύνηση, αναρωτηθήκαμε τι διαδραματίζεται ενδοψυχικά σε αυτούς τουςεφήβους. Αυτή η έρευνα αφορά στη σχέση μεταξύ της εφηβείας και της ετερο-επιθετικής συμπεριφοράς, που συνδέονται στενά με το ζήτημα της σχέσης αντικειμένου και ειδικότερα με το ερώτημα του αποχωρισμού. Προκειμένου να διερευνηθούν οι ενδοψυχικές διεργασίες μέσα στο συμπεριφορικό σύμπτωμα αυτών των ετεροεπιθετικών συμπεριφορών, χορηγήσαμε προβολικές δοκιμασίες (Rorschach και TAT), σύμφωνα με την μεθοδολογία της Σχολής του Παρισιού, σε 14 εφήβους, μεταξύ 15 και 18 ετών, που παραακολουθούνταν από τρεις εξωνοσοκομειακές υπηρεσίες. Όλοι οι έφηβοι είχαν ιστορικό πολλαπλών επιθετικών συμπεριφορών προς τους οικείους τους, χωρίς όμως να βλάψουν σοβαρά τη ζωή τους. Τα αποτελέσματα δείχνουν τη δυσκολία πρόσβασης σε εσωτερικά αντικείμενα και την έλλειψη στήριξης, την απουσία ή την ανεπάρκεια δόμησης οιδιπόδειων σημείων αναφοράς, την ενόρμηση της κυριαρχίας στη θέση της αντικειμενότροπου σχέσης και την αδυναμία να μείνει κανείς μόνος.