Porcelain fractures in implant borne fixed dental prostheses and single crowns: a retrospective clinical study

Abstract

Introduction: Porcelain fractures belong to the most frequent technical complications in implant borne fixed restorations. Aim of this retrospective clinical study was to determine the prevalence and extent of porcelain fractures and to detect possible risk indicators. Methods: The study was designed by the Department of Prosthetic Dentistry, Dental School, University Hospital Carl Gustav Carus of Technical University of Dresden (TUD). Only adult patients (age > 18 years) having previously received implant borne either metal-ceramic or all-ceramic fixed dental restorations from January 1995 until August 2011 were recruited. On the day of examination demographic and clinical parameters were systematically collected. Any present porcelain fracture was recorded systematically in terms of position and extent through clinical examination under relatively dry conditions. The fractures were classified in four categories according to their extent and respective reparability. Descriptive statistical analysis was conducted and contingency table analysis was used to determine the correlation between potential risk indicators and porcelain fractures on patient, restoration and unit level. Results: A total number of 144 patients (66 males, 78 females) was examined and entered the analysis. They represented 507 units (483 porcelain-fused-to-metal (PFM), 24 all-ceramic (AC)). Further these units represented 291 single crowns (SC)/ splinted crowns (S SC) (278 PFM, 13 AC) and 28 implant borne fixed dental prostheses (FDP) (28 PFM, 0 AC), 16 implant-tooth borne FDPs (14 PFM, 2 AC) and 14 implant borne cantilevered FDPs (13 PFM, 1 AC). The porcelain fracture rate on patient level was 23.6%, while on PFM FDP level this rate was 16.4%, on SC level was 12.2% and on unit level 9.5%. The results for AC restorations were 33.3%, 0.0% and 4.2% respectively. The parameters bruxism, age, gender, number of natural teeth, number of implants and implant supported FDPs per patient, former technical complication, implant system, opposing arch and splinted crowns or not had statistically significant correlation to porcelain fractures. Conclusion: Porcelain fracture in implant borne fixed restorations is a multicausal event. According to the limitations of the retrospective study design, this study showed that a male patient, bruxer, over 60-years-old, with <20 existing natural teeth, non-splinted crowns and former technical complications is prone to porcelain fracture. The results encourage further prospective clinical studies.

Εισαγωγή: Τα κατάγματα πορσελάνης ανήκουν στις πιο συχνές τεχνικές επιπλοκές τωνεμφυτευματικών σταθερών αποκαταστάσεων. Στόχος αυτής της αναδρομικής κλινικής μελέτης ήταν να προσδιοριστεί ο επιπολασμός και την έκταση των καταγμάτων πορσελάνης και ο εντοπισμός πιθανών παραγόντων κινδύνου. Μέθοδοι: Η μελέτη σχεδιάστηκε από το Τμήμα Προσθετικής Οδοντιατρικής της Οδοντιατρικής Σχολής, Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Carl Gustav Carus του Τεχνικού Πανεπιστημίου της Δρέσδης (TUD). Πήραν μέρος μόνο ενήλικες ασθενείς (ηλικίας άνω των 18 ετών) που είχαν προηγουμένως λάβει επιεμφυτευματικές σταθερές αποκαταστάσεις είτε μεταλλοκεραμικες είτε ολοκεραμικές από τον Ιανουάριο του 1995 έως τον Αύγουστο του 2011. Την ημέρα της εξέτασης συλλέχθηκαν συστηματικά δημογραφικές και κλινικές παράμετροι. Οποιοδήποτε παρόν κάταγμα πορσελάνης καταγράφηκε συστηματικά ως προς τη θέση και την έκτασημέσω κλινικής εξέτασης και παρατήρησης σε σχετικά στεγνό πεδίο. Τα κατάγματα ταξινομήθηκαν σετέσσερις κατηγορίες ανάλογα με την έκτασή τους και την αντίστοιχη επισκευασιμότητά τους. Περιγραφική στατιστική ανάλυση διεξήχθη για τον προσδιορισμό του και την συσχέτιση μεταξύ δεικτών πιθανού κινδύνου και καταγμάτων πορσελάνης σε επίπεδο ασθενή, αποκατάστασης και επίπεδο μονάδας. Αποτελέσματα: Συνολικός αριθμός 144 ασθενών (66 άνδρες, 78 γυναίκες) εξετάστηκε και εισήχθηγια την ανάλυση. Αντιπροσώπευαν 507 μονάδες (483 πορσελάνη συντηγμένη σε μέταλλο (PFM), 24 ολοκεραμικά(AC)). Περαιτέρω, αυτές οι μονάδες αντιπροσώπευαν 291 μονές στεφάνες (SC)/ ναρθηκοποιημένες στεφάνες (S SC) (278PFM, 13 AC) και 28 εμφυτευματικές σταθερές οδοντικές προθέσεις (FDP) (28 PFM, 0 AC), 16FDP με εμφυτεύματα με δόντια (14 PFM, 2 AC) και 14 επιεμφυτευματικά πρόβολα FDP (13 PFM,1 AC). Το ποσοστό κατάγματος πορσελάνης σε επίπεδο ασθενούς ήταν 23,6%, ενώ σε επίπεδο PFM FDP αυτότο ποσοστό ήταν 16,4%, σε επίπεδο SC ήταν 12,2% και σε επίπεδο μονάδας 9,5%. Τα αποτελέσματα για ACΟι αποκαταστάσεις ήταν 33,3%, 0,0% και 4,2% αντίστοιχα. Οι παράμετροι βρουξισμός, ηλικία,φύλο, αριθμός φυσικών δοντιών, αριθμός εμφυτευμάτων και συνολικές FDP που υποστηρίζονται από εμφυτεύματα ανάασθενή, παλαιότερη τεχνική επιπλοκή, σύστημα εμφυτεύματος, αντίθετος φραγμός και νάρθηκοποιημένες στεφάνες ή μη δεν είχαν στατιστικά σημαντική συσχέτιση με κατάγματα καλυπτικής πορσελάνης. Συμπέρασμα: Το κάταγμα καλυπτικής πορσελάνης σε επιεμφυτευματικές σταθερές αποκαταστάσεις είναι ένα γεγονός πολλαπλών αιτιών. Σύμφωνα με τους περιορισμούς του σχεδιασμού της αναδρομικής μελέτης, αυτή η μελέτη έδειξε ότι ένας άνδρας ασθενής, βρουξιστής, άνω των 60 ετών, με λιγότερα από 20 υπάρχοντα φυσικά δόντια, μη ναρθηκοποιημένες στεφάνες και παλαιότερες τεχνικές επιπλοκές είναι επιρρεπής σε κάταγμα πορσελάνης. Τα αποτελέσματα ενθαρρύνουν περαιτέρω κλινικές μελέτες.