Protecting the environment against the impacts of armed conflict

Abstract

Environmental protection during and after armed conflict has gained significant momentum, as evinced by the proposed inclusion of a provision related to the topic in the draft Global Pact for the Environment and by the relevant work of the United Nations International Law Commission, which culminated in the recent adoption on first reading of draft principles on the protection of the environment in relation to armed conflicts. On the other hand, it is a truism that during and post-armed conflict, humanitarian considerations rank higher on the agenda of priorities of the international community. Against this background, I argue that the pluralistic stewardship approach, which accounts for the interaction of multiple value systems, informs and enriches our understanding of the interests and dynamics that underpin the normative landscape of environmental protection during and after armed conflict. By adopting this approach, the thesis sheds light on the protection of the environment against the impacts of armed conflict. Chapter I introduces and situates the inquiry, while Chapter II explores the normative terrain of international humanitarian law (IHL) as applied to environmental protection, both direct and indirect, during armed conflict. Subsequently, Chapter III deals with the continued applicability of international environmental law (IEL) in times of armed conflict, arguing that IEL provisions can furnish added value to the protection afforded by IHL. On a similar note, I highlight that area-defined protection in the form of designated protected zones holds substantial protective potential. Then, Chapter IV addresses the topic of environmental protection after an armed conflict within the conceptual framework of jus post bellum. In the first part, I outline the general obligations of an occupying power relating to the protection of the environment, and then discuss the obligations of an occupying power stemming from the IHL provisions on ‘enemy property’. Turning to the post-armed conflict phase stricto sensu, it is demonstrated that the duty to cooperate under IEL comprises the backbone of pertinent remedial measures. The final chapter is dedicated to reparations for wartime environmental damage, detailing the relevant normative landscape and delving into the practice of international judicial bodies. Though a gradual shift is taking place in specific judicial and non-judicial for a, the most important shift needs to happen in a culture that usually, if not always, places environmental protection at a lower level of priority as compared to other needs.

Η προστασία του περιβάλλοντος κατά τη διάρκεια και μετά από ένοπλες συγκρούσεις έχει αποκτήσει σημαντική δυναμική, όπως προκύπτει από την προτεινόμενη συμπερίληψη σχετικής διάταξης στο σχέδιο παγκόσμιου συμφώνου για το περιβάλλον και από τις σχετικές εργασίες της Επιτροπής Διεθνούς Δικαίου των Ηνωμένων Εθνών, οι οποίες κατέληξαν στην πρόσφατη έγκριση σε πρώτη ανάγνωση του σχεδίου αρχών για την προστασία του περιβάλλοντος σε σχέση με τις ένοπλες συγκρούσεις. Από την άλλη πλευρά, είναι κοινός τόπος ότι, κατά τη διάρκεια και µετά τις ένοπλες συγκρούσεις, οι ανθρωπιστικές πτυχές κατέχουν υψηλότερη θέση στην ατζέντα των προτεραιοτήτων της διεθνούς κοινότητας. Σε αυτό το πλαίσιο, υποστηρίζεται ότι η προσέγγιση της πλουραλιστικής διαχείρισης, η οποία λαμβάνει υπόψη την αλληλεπίδραση πολλαπλών συστημάτων αξιών, ενημερώνει και εμπλουτίζει την κατανόηση των συμφερόντων και των δυναμικών που διέπουν το κανονιστικό τοπίο της προστασίας του περιβάλλοντος κατά τη διάρκεια και μετά τις ένοπλες συγκρούσεις. Με την υιοθέτηση αυτής της προσέγγισης, η διατριβή ρίχνει φως στην προστασία του περιβάλλοντος από τις επιπτώσεις της ένοπλης σύγκρουσης. Το κεφάλαιο Ι εισάγει και τοποθετεί την έρευνα, ενώ το κεφάλαιο ΙΙ διερευνά το κανονιστικό πεδίο του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου (ΔΑΔ) όπως εφαρμόζεται στην προστασία του περιβάλλοντος, τόσο την άμεση όσο και την έμμεση, κατά τη διάρκεια ένοπλης σύγκρουσης. Στη συνέχεια, το κεφάλαιο ΙΙΙ ασχολείται µε τη δυνατότητα συνεχιζόµενης εφαρμογής του διεθνούς περιβαλλοντικού δικαίου (∆Π∆) σε περιόδους ένοπλης σύγκρουσης, υποστηρίζοντας ότι οι διατάξεις του ∆Π∆ µπορούν να προσδώσουν προστιθέµενη αξία στην προστασία που παρέχει το ∆Α∆. Στο ίδιο πλαίσιο, υπογραμμίζεται ότι ο καθορισμός και η συνομολόγηση προστατευόμενων περιβαλλοντικών ζωνών διανοίγουν σημαντικές προοπτικές αυξημένης προστασίας του περιβάλλοντος. Στη συνέχεια, το κεφάλαιο IV εξετάζει το θέμα της περιβαλλοντικής προστασίας μετά από μια ένοπλη σύγκρουση στο εννοιολογικό πλαίσιο του jus post bellum. Στο πρώτο µέρος, περιγράφονται οι γενικές υποχρεώσεις µιας κατοχικής δύναµης όσον αφορά την προστασία του περιβάλλοντος και στη συνέχεια αναλύονται οι υποχρεώσεις µιας κατοχικής δύναµης που απορρέουν από τις διατάξεις του ΔΑΔ για την «εχθρική περιουσία». Όσον αφορά το στάδιο µετά την ένοπλη σύγκρουση stricto sensu, αποδεικνύεται ότι η υποχρέωση συνεργασίας βάσει του ΔΠΔ αποτελεί τη ραχοκοκαλιά των σχετικών διορθωτικών µέτρων.Το τελευταίο κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στις επανορθώσεις για περιβαλλοντικές ζημιές κατά τη διάρκεια του πολέμου, περιγράφοντας λεπτομερώς το σχετικό κανονιστικό τοπίο και εμβαθύνοντας στην πρακτική των διεθνών δικαστικών οργάνων. Αν και σταδιακά συντελείται µια αλλαγή σε συγκεκριµένα δικαστικά και µη δικαστικά φόρα, η σηµαντικότερη αλλαγή πρέπει να συµβεί στην κουλτούρα που συνήθως, αν όχι πάντα, θέτει την προστασία του περιβάλλοντος σε χαµηλότερο επίπεδο προτεραιότητας εν συγκρίσει µε άλλες ανάγκες.