Η επίδραση του παιχνιδιού και των θεατροπαιδαγωγικών τεχνικών στην ανάπτυξη δεξιοτήτων προσωπικής ασφάλειας σε παιδιά προσχολικής ηλικίας με και χωρίς αναπτυξιακές διαταραχές

Abstract

The current study was designed to assess preschoolers' ability to identify and respond to potential threats from strangers and carry out an intervention program to enhance these abilities. A total of 865 preschool-aged children took part in the study; 310 were in the intervention group and 555 were in the control group. A test was used to evaluate each child's personal safety skills (White et al., 2018). The test was created to measure children's ability to use behavioral information related to protection in a realistic setting. Children's tendency to follow an unknown woman who was trying to lure them was evaluated in a social experiment that provided in a real world setting. After that, all of the children performed an interview-style evaluation to determine their level of knowledge with both hypothetically unsafe situations and fundamental self-protect techniques (Children's Safety Knowledge and Skills Questionnaire, Kraizer, 1986; Wurtele et al., 1998). According to the findings of the first realistic test, 88% of participants took the candy that the stranger woman gave them, and 78% agreed to follow her in the car. After an assessment of their pre-existing knowledge and reactions to unsafe circumstances, the intervention group took part in a 14-week experiential intervention program that comprised three times a week storytelling of classic fairy tales along with theater-pedagogical techniques and aware of risks play activities. The children's ability to recognize threats and react properly to potential risks was significantly improved after the intervention was provided. Children were given useful self-protection skills by the experiential learning program, which increased their safety in situations of a threat.

Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν η αξιολόγηση της ικανότητας παιδιών προσχολικής ηλικίας να αναγνωρίζουν και να αντιδρούν σε ενδεχόμενους κινδύνους από άγνωστα άτομα, καθώς και η εφαρμογή προγράμματος παρέμβασης για τη βελτίωση αυτών των δεξιοτήτων. Στην έρευνα συμμετείχαν 865 παιδιά προσχολικής ηλικίας, από τα οποία τα 555 παιδιά αποτέλεσαν την ομάδα ελέγχου, ενώ τα 310 αποτέλεσαν την ομάδα παρέμβασης. Σε όλα τα παιδιά έγινε αξιολόγηση των δεξιοτήτων προσωπικής ασφάλειας μέσω ενός τεστ (White et al., 2018), το οποίο σχεδιάστηκε για να αξιολογεί την ικανότητα των παιδιών να εφαρμόζουν γνώσεις συμπεριφοράς αυτοπροστασίας μέσω μιας ρεαλιστικής δοκιμασίας. Η ρεαλιστική δοκιμασία είχε τη μορφή ενός κοινωνικού πειράματος κατά την οποία αξιολογήθηκε η προθυμία των παιδιών να ακολουθήσουν μία άγνωστη γυναίκα που προσπάθησε να τα δελεάσει. Έπειτα, όλα τα παιδιά αξιολογήθηκαν με τη μορφή συνέντευξης για τις γνώσεις τους σχετικά με τις βασικές δεξιότητες αυτοπροστασίας (Children’s Safety Knowledge and Skills Questionnaire, Kraizer, 1986), αλλά και τις γνώσεις τους σχετικά με υποθετικά επικίνδυνες καταστάσεις (“What If” Situations Test, Wurtele et al., 1998). Από τα αποτελέσματα φάνηκε ότι στην αρχική ρεαλιστική δοκιμασία, το 88% πήρε το γλυκό που πρόσφερε η άγνωστη γυναίκα και το 78% δέχτηκε να την ακολουθήσουν στο αυτοκίνητο. Μετά την αξιολόγηση των αρχικών γνώσεων και των αντιδράσεων τους σε προκλητικές καταστάσεις, η ομάδα παρέμβασης παρακολούθησε ένα βιωματικό πρότυπο πρόγραμμα αφήγησης κλασικών παραμυθιών σε συνδυασμό με θεατροπαιδαγωγικές τεχνικές και παιχνίδια, διάρκειας 14 εβδομάδων και συχνότητας 3 φορές εβδομαδιαίως, για την αντιμετώπιση των κινδύνων. Μετά την ολοκλήρωση της παρέμβασης, παρατηρήθηκε σημαντική βελτίωση στην ικανότητα των παιδιών να αναγνωρίζουν κινδύνους και να αντιδρούν αποτελεσματικά σε πιθανές απειλές. Η προσέγγιση βιωματικής μάθησης αποδείχθηκε αποτελεσματική, παρέχοντας πρακτικές δεξιότητες αυτοπροστασίας στα παιδιά, βελτιώνοντας την ασφάλειά τους σε ενδεχόμενους κινδύνους.