Securitisation interactions between state and non-state actors in the Andes

Abstract

This Thesis seeks to contribute in a substantial gap in Securitisation Theory literature by addressing non-state actors as securitising actors. The research project reconceptualises Securitisation Theory in order to enable theorising for these actors. The analysis looks into how security issues become security issues through the process of securitisation building upon a framework that brings together the Copenhagen and Paris School of Security Studies, which enables analysis of the discursive as well as the performative dimensions of securitisation. The overall argument of the Thesis is that the conception of security as associated with formal statehood –in Security Studies in general, and Securitisation Theory in particular– limits our theoretical understanding of non-state actors. This project argues instead for a reconceptualisation of security as associated with sovereignty, rather than statehood –reflecting on Carl Schmitt’s concept of sovereignty. By understanding sovereignty as monopoly of decision-making upon the exception, particular sovereign non-state actors are identified that have the capacity to be securitising actors. The Thesis demonstrates how these sovereign non-state actors act and interact as securitising actors, through empirical analysis on two illustrative cases of securitisation processes in the Andes, where indicative non-state actors are identified. These two securitisation processes are the securitisation of the Peru-Ecuador border space; and the macrosecuritisation of Drugs. Beyond their empirical significance in non-state actor engagement, the two cases provide secondary insights for Securitisation Theory. The Peru-Ecuador border space securitisation stands out as a successful desecuritisation process, despite being durable in time. The macrosecuritisation of Drugs illustrates how subjective concepts like ‘drugs’ can have different meanings in different contexts; and how these differences are interpreted at the macro-level by the actors involved in the different securitisation processes. Overall, the Thesis’ contribution is in addressing statehood limitations about non-state actors and Securitisation, by advancing the concept of sovereignty.

Η διατριβή αποσκοπεί να συμβάλει σε ένα επουσιώδες κενό στην βιβλιογραφία της Θεωρίας Ασφαλειοποίησης με το να θέσει το ζήτημα των μη κρατικών δρώντων ως ασφαλειοποιητικών δρώντων. Το ερευνητικό σχέδιο επαναπροσεγγίζει την Θεωρία Ασφαλειοποίησης ούτως ώστε να επιτρέψει την θεωρητικοποίηση τέτοιων δρώντων. Η ανάλυση διερευνά το πώς τα ζητήματα ασφαλείας γίνονται ζητήματα ασφαλείας μέσω της διεργασίας της ασφαλειοποίησης, χτίζοντας πάνω σε ένα πλαίσιο που φέρνει μαζί τις Σχολές Ασφαλείας της Κοπεγχάγης και του Παρισιού, το οποίο επιτρέπει ανάλυση τόσο των διαλεκτικών όσο και των παραστατικών διαστάσεων της ασφαλειοποίησης. Το κεντρικό επιχείρημα της διατριβής είναι ότι η σύλληψη της ασφάλειας ως έννοιας συνδεδεμένης με την επίσημη κρατική υπόσταση -στις Σπουδές Ασφάλειας γενικά, και στην Θεωρία Ασφαλειοποίησης συγκεκριμένα- περιορίζει την θεωρητική μας κατανόηση για τους μη κρατικούς δρώντες. Αυτό το ερευνητικό πλάνο αντίθετα προτείνει την επαναθεωρητικοποίηση της ασφάλειας ως έννοιας συνδεδεμένης με την κυριαρχία, και όχι την κρατικότητα -και το πράττει με αναφορά στην έννοια της κυριαρχίας όπως αναπτύχθηκε από τον Καρλ Σμιτ. Με την κατανόηση της κυριαρχίας ως το μονοπώλιο στην λήψη αποφάσεων στην εξαίρεση, συγκεκριμένοι μη κρατικοί δρώντες που ταυτοποιούνται ως κυρίαρχοι έχουν τη ικανότητα να είναι ασφαλειοποιητικοί δρώντες. Η διατριβή καταδεικνύει πώς αυτοί οι κυρίαρχοι μη κρατικοί δρώντες δρουν και αλληλοεπιδρούν ως ασφαλειοποιητικοί δρώντες, μέσω εμπειρικής ανάλυσης σε δύο ενδεικτικές περιπτώσεις ασφαλειοποιητικών διεργασιών στις Άνδεις, όπου και ταυτοποιούνται ενδεικτικοί μη κρατικοί δρώντες. Αυτές οι δύο ασφαλειοποιητικές διεργασίες είναι η ασφαλειοποίηση του συνοριακού χώρου Περού Εκουαδόρ, και η μακροασφαλειοποίηση των ναρκωτικών. Εκτός της εμπειρικής τους συνεισφοράς αναφορικά με τους μη κρατικούς δρώντες, αυτές οι δύο περιπτώσεις προσφέρουν δευτερεύουσα συνεισφορά για την Θεωρία Ασφαλειοποίησης. Η ασφαλειοποίηση του συνοριακού χώρου Περού Εκουαδόρ συνιστά μια πετυχημένη περίπτωση αποασφαλειοποίησης, παρόλο που υπήρξε πολύ διαρκής χρονικά. Η μακροασφαλειοποίηση των ναρκωτικών είναι ενδεικτική για το πώς έννοιες όπως τα «ναρκωτικά» μπορούν να έχουν διαφορετικά νοήματα σε διαφορετικά πλαίσια, και το πώς αυτές οι διαφορές ερμηνεύονται στο μάκρο επίπεδο από τους δρώντες που εμπλέκονται στις διαφορετικές ασφαλειοποιητικές διεργασίες. Εν κατακλείδι, η συνεισφορά της διατριβής είναι το ότι καταδεικνύει τους περιορισμούς της κρατικότητας ως έννοιας στην Ασφαλειοποίηση αναφορικά με τους μη κρατικούς δρώντες, αντιπροτείνοντας την έννοια της κυριαρχίας.