Συμβολή στη μελέτη μεταβολών σε δομές του οφθαλμού μετά από επεμβάσεις στραβισμού

Abstract

Objectives: The present study aims to evaluate the postoperative effect on the ocular anterior segment, as well as on central macular thickness of unilateral lateral (9mm) or medial rectus (6mm) recession, in the pediatric population. Material and methods: In a preliminary study 70 eyes that underwent strabismus surgery were divided into two groups depending on the operated muscle - medial (41 eyes) and lateral rectus (29 eyes) respectively, and then further into subgroups, based on preoperative axis of astigmatism. Subsequently, a prospective cohort study was performed evaluating anterior segment changes with Pentacam®. 76 patients - 38 with intermittent exotropia and 38 with esotropia – were recruited and all underwent the same surgery as the preliminary group. The patients’ unoperated fellow eyes were used as the control group. Measurements from all patients were taken pre-operatively, and then 6 to 8 weeks and 8 to 12 months postoperatively. Values of the total, anterior and posterior central corneal surface astigmatism, the radius of the axial curvature of the anterior corneal surface on major meridians at 3mm and 3.5mm from the optical corneal center, the anterior chamber depth and central corneal thickness were obtained. Finally, pre and (6-8 weeks) post-op OCT scans were obtained from operated and fellow eyes of 42 patients, 20 of whom had undergone medial and 22 who had undergone lateral rectus recessions respectively. Astigmatic changes were calculated with vector analysis using AstigMATIC® software. Results: The preliminary study showed a statistically significant post-op increase just over of 0.50D in astigmatism in eyes that underwent recession of an isolated horizontal rectus muscle at 12 months. Subsequent the cohort study revealed that 6-8 weeks postoperatively:1.In the intervention groups of medial and lateral rectus maximal recession, there were statistically significant increase in anterior (just over 0.5D) and posterior (just under 0.1D) corneal surface with-the-rule astigmatism 2.In the same groups, in the paracentral corneal zone, an increase was observed in the radius of anterior corneal axial curvature3.No post-op changes were found in Central Corneal Thickness and in Anterior Chamber Depth Similar outcomes regarding anterior and posterior corneal surface astigmatism were noted at 8 – 12 months postoperatively. No significant changes in the central macula thickness of the intervention groups were observed 6-8 weeks postoperatively. Conclusions: Isolated maximal horizontal rectus recession surgery causes permanent changes to the corneal astigmatism but not to the central macular thickness of patients. These changes are mainly attributed to the anterior corneal surface and are associated with flattening in the 180° corneal meridian, more pronounced on the side of the procedure, leading to a shift to “with-the-rule” astigmatism.

Σκοπός: Η μελέτη στοχεύει να αξιολογήσει την επίδραση, τόσο στο πρόσθιο ημιμόριο όσο και στην κεντρική παχυμετρία της ωχράς κηλίδας, της οπίσθιας μετάθεσης ενός μυός, του έξω ορθού(9mm) ή του έσω ορθού(6mm) στα παιδιά. Μέθοδος: Σε πιλοτική μελέτη 70 οφθαλμοί που υποβλήθηκαν σε χειρουργείο στραβισμού χωρίστηκαν αρχικώς σε δύο ομάδες ανάλογα με τον χειρουργημένο μυ, έσω (41 οφθαλμοί ) και έξω ορθό (29 οφθαλμοί) και στην συνέχεια σε περαιτέρω υποομάδες ανάλογα με τον προεγχειρητικό άξονα του αστιγματισμού του χειρουργημένου οφθαλμού. Στην συνέχεια, μια προοπτική μελέτη κοορτής αξιολόγησε με Pentacam® τις μεταβολές στο πρόσθιο ημιμόριο 76 ασθενών, 38 με διαλείπουσα εξωτροπία και 38 με εσωτροπία, που υπεβλήθησαν σε οπίσθια μετάθεση έξω ή έσω ορθού μυ αντίστοιχα στον παρεκκλίνοντα οφθαλμό. Η ομάδα ελέγχου σχηματίστηκε από την ομάδα των ανεγχείρητων οφθαλμών των ασθενών. Μετρήσεις έγιναν προεγχειρητικά και στην συνέχεια 6 με 8 εβδομάδες και 8 με 12 μήνες μετεγχειρητικά. Μελετήθηκαν οι τιμές του συνολικού αστιγματισμού, καθώς και αυτού της πρόσθιας και οπίσθιας κερατοειδικής επιφάνειας, της ακτίνας αξονικής καμπυλότητας της πρόσθιας επιφάνειας του κερατοειδούς στα 3 και 3.5 mm από το οπτικό κέντρο του κερατοειδούς και επί των κύριων μεσημβρινών του, του βάθους του προσθίου θαλάμου και της κεντρικής παχυμετρίας του κερατοειδούς.Επίσης προεγχειρητικά και 6 με 8 εβδομάδες μετεγχειρητικά ελήφθησαν OCT τομογραφίες ωχράς κηλίδας σε χειρουργημένους και μη οφθαλμούς 42 ασθενών, εκ των οποίων 20 υποβλήθηκαν σε οπίσθια μετάθεση έσω ορθού 6mm και 22 σε οπίσθια μετάθεση έξω ορθού 9mm.Οι μεταβολές του αστιγματισμού υπολογίστηκαν με ανυσματική ανάλυση χρησιμοποιώντας το λογισμικό AstigMATIC®. Αποτελέσματα: Η πιλοτική μελέτη αποκάλυψε στατιστικά σημαντική αύξηση λίγο πάνω από 0.50D του αστιγματισμού των οφθαλμών που υποβλήθηκαν σε οπίσθια μετάθεση είτε έσω(6mm) είτε έξω ορθού(9mm) στους 12 μήνες μετεγχειρητικά.Στην συνέχεια η μελέτη κοορτής ανέδειξε: 1.Στις ομάδες παρέμβασης της οπίσθιας μετάθεσης του έσω και του έξω ορθού αύξηση του αστιγματισμού της πρόσθιας και οπίσθιας επιφάνειας κερατοειδούς. 2. Στις ίδιες ομάδες, στην παρακεντρική ζώνη του κερατοειδούς αύξηση της ακτίνας αξονικής καμπυλότητας της πρόσθιας επιφάνειας του κερατοειδούς σε συγκεκριμένα σημεία ελέγχου. 3. Δεν διαπιστώθηκαν μετεγχειρητικά μεταβολές στην κεντρική παχυμετρία του κερατοειδούς και στο βάθος του προσθίου θαλάμου. Παρόμοιες μεταβολές σε σχέση με τον αστιγματισμό της πρόσθιας και οπίσθιας επιφάνειας του κερατοειδούς διαπιστώθηκαν και 8 με 12 μήνες μετεγχειρητικά.Δεν ανεδείχθησαν μεταβολές στην κεντρική παχυμετρία της ωχράς κηλίδας 6 με 8 εβδομάδες μετεγχειρητικά. Συμπεράσματα: Η μεγάλη οπίσθια μετάθεση ενός οριζοντίου ορθού μυός προκαλεί μόνιμες μεταβολές στον κερατοειδικό αστιγματισμό, αλλά όχι στην κεντρική παχυμετρία της ωχράς. Οι μεταβολές αυτές οφείλονται κυρίως στην πρόσθια επιφάνεια του κερατοειδούς και σχετίζονται με επιπέδωση αυτής κατά τον οριζόντιο μεσημβρινό, πιο έντονη προς την πλευρά της επέμβασης, που οδηγεί σε αύξηση του σύμφωνα με τον κανόνα αστιγματισμού.