Συσχέτιση ομφαλοπλακουντιακών ανωμαλιών που αναγνωρίζονται κατά τον προγεννητικό υπερηχογραφικό έλεγχο με την πιθανότητα γέννησης μικρών για την ηλικία κύησης νεογνών

Abstract

Objective: Placenta and umbilical cord represent major contributors of fetal well-being, as they supply the fetus with oxygen and nutrients and they regulate many endocrine, immune, and physiological functions. The main goal of this study was to investigate the impact of several umbilico-placental abnormalities detected in the second and third trimester ultrasound on perinatal outcome. Materials and Method: This is a prospective, multicenter, observational study conducted between 2021 and 2024 at the 3rd Department of Obstetrics and Gynecology of Aristotle University of Thessaloniki, at Ippokrateion Hospital and two private clinics of antenatal ultrasound scans. The study included women with singleton gestations between 20+0- 23+6 and 30+0- 036+6 weeks. The investigated anomalies were isolated single umbilical artery (SUA), marginal and velamentous cord insertion (MCI and VCI), placenta previa, bilobed, succenturiate and lateral placenta. The main outcome was delivery of small-for-gestational-age (SGA) neonates, while the secondary outcomes were fetal growth restriction (FGR), preeclampsia, preterm labor (PTL) and caesarean section. A risk factor analysis for each anomaly was also conducted. Results: A total of 8140 pregnant women participated in the study. Following a multivariable logistic regression analysis, it was demonstrated that iSUA increases the risk of SGA neonates (aOR 2.01, 95% CI 1.015-3.988, p=0.045). Marginal and velamentous cord insertion are associated with higher incidence of SGA neonates (aOR 1.25, 95% CI 1.084-1.677, p=0.007 and aOR 2.32, 95% CI 1.449-3.711, p<0.001 respectively), caesarean section (aOR 1.28, 95% CI 1.081-1.514, p=0.004 and aOR 2.16, 95% CI 1.384-3.375, p=0.001 respectively) and FGR (aOR 1.53, 95% CI 1.129-2.082, p=0.006 and aOR 2.4, 95% CI 1.314-4.372, p=0.004 respectively), with VCI also increasing the risk of PTL(aOR 2.6, 95% CI 1.518-4.450, p<0.001). Placenta previa increases the rates of PTL (aOR 9.102, 95% CI 4.366-18.977, p<0.001) and caesarean section (aOR 6.364, 95% CI 2.183-18.549, p=0.001). Bilobed placenta is correlated with a statistically significant increase of PTL (aOR 1.6, 95% CI 1.033-2.477, p=0.035), preeclampsia (aOR 3.6, 95% CI 1.693-7.658, p=0.001) and caesarean section rates (aOR 1.48, 95% CI 1.077-2.028, p=0.016). Lateral placenta increases the risk of FGR (aOR 1.35, 95% CI 1.040-1.762, p=0.025) and SGA neonates (aOR 1.26, 95% CI 1.035-1.542, p=0.021), without affecting the rates of PTL, caesarean section and preeclampsia. The risk factor analysis showed that IVF is an independent risk factor for iSUA, MCI, VCI, bilobed placenta and placenta previa, while advanced maternal age slightly increases the rates of MCI, VCI, bilobed placenta, low-lying placenta and placenta previa. Conclusion: MCI, VCI, iSUA and lateral placenta increase the risk of SGA neonates. All the investigated umbilico-placental abnormalities are associated with adverse perinatal outcomes. Therefore, following their diagnosis, appropriate modification of antenatal surveillance may be required. Conception via ART is an independent risk factor for the majority of these

Σκοπός: Ο πλακούντας και ο ομφάλιος λώρος διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην ομαλή πορεία της εγκυμοσύνης, καθώς ρυθμίζουν τη μεταφορά ουσιών από και προς το έμβρυο. Κύριος σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν να διερευνηθεί η πιθανή επίδραση ορισμένων ομφαλοπλακουντιακών ανωμαλιών που αναγνωρίζονται κατά τον υπερηχογραφικό έλεγχο δευτέρου και τρίτου τριμήνου στο περιγεννητικό αποτέλεσμα. Υλικά και μέθοδος: Πρόκειται για μία προοπτική, πολυκεντρική μελέτη παρατήρησης που πραγματοποιήθηκε μεταξύ 2021 και 2024 στη Γ΄ Μαιευτική-Γυναικολογική Κλινική του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με έδρα το Ιπποκράτειο Νοσοκομείο και δύο συνεργαζόμενα εξειδικευμένα κέντρα προγεννητικού ελέγχου και αφορούσε γυναίκες με μονήρεις κυήσεις μεταξύ 20+0- 23+6 και 30+0- 36+6 εβδομάδων. Οι ανωμαλίες που μελετήθηκαν ήταν η μονήρης ομφαλική αρτηρία (MOA), η υμενώδης και περιφερική πρόσφυση του ομφάλιου λώρου, ο προδρομικός πλακούντας, ο δίλοβος πλακούντας ή παραπλακούντας ή επικουρικός λοβός και ο πλάγιος πλακούντας, ενώ η κύρια έκβαση της μελέτης ήταν η γέννηση μικρών για την ηλικία κύησης νεογνών. Δευτερεύοντα αποτελέσματα που μελετήθηκαν ήταν ο περιορισμός της εμβρυικής αύξησης (ΠΕΑ), ο πρόωρος τοκετός, η προεκλαμψία και η καισαρική τομή (ΚΤ). Τέλος, έγινε και ανάλυση παραγόντων κινδύνου για κάθε μία ανωμαλία. Αποτελέσματα: Συνολικά, 8140 έγκυες γυναίκες συμμετείχαν στη μελέτη. Από την πολυπαραγοντική ανάλυση λογιστικής παλινδρόμησης, βρέθηκε ότι η ΜΟΑ αυξάνει τον κίνδυνο γέννησης SGA νεογνών (aOR 2.01, 95% CI 1.015-3.988, p=0.045). H περιφερική και η υμενώδης πρόσφυση του ΟΛ αυξάνουν την πιθανότητα γέννησης SGA νεογνών (aOR 1.25, 95% CI 1.084-1.677, p=0.007 και aOR 2.32, 95% CI 1.449-3.711, p<0.001 αντίστοιχα), ΚΤ (aOR 1.28, 95% CI 1.081-1.514, p=0.004 και aOR 2.16, 95% CI 1.384-3.375, p=0.001 αντίστοιχα) και εμφάνισης ΠΕΑ (aOR 1.53, 95% CI 1.129-2.082, p=0.006 και aOR 2.4, 95% CI 1.314-4.372, p=0.004 αντίστοιχα). Η υμενώδης πρόσφυση αυξάνει επίσης και τα ποσοστά πρόωρου τοκετού (aOR 2.6, 95% CI 1.518-4.450, p<0.001), ενώ η περιφερική πρόσφυση όχι. Ο προδρομικός πλακούντας σχετίζεται μόνο με πρόωρο τοκετό (aOR 9.1, 95% CI 4.366-18.977, p<0.001) και ΚΤ (aOR 6.36, 95% CI 2.183-18.549, p=0.001). O δίλοβος πλακούντας σχετίζεται με στατιστικά σημαντική αύξηση της πιθανότητας για πρόωρο τοκετό (aOR 1.6, 95% CI 1.033-2.477, p=0.035), προεκλαμψία (aOR 3.6, 95% CI 1.693-7.658, p=0.001) και ΚΤ (aOR 1.48, 95% CI 1.077-2.028, p=0.016). O πλάγιος πλακούντας αυξάνει τον κίνδυνο για ΠΕΑ (aOR 1.35, 95% CI 1.040-1.762, p=0.025) και SGA νεογνά (aOR 1.26, 95% CI 1.035-1.542, p=0.021), χωρίς να επηρεάζει την πιθανότητα πρόωρου τοκετού, ΚΤ και εμφάνισης προεκλαμψίας. Από την ανάλυση παραγόντων κινδύνου, η εξωσωματική γονιμοποίηση αναγνωρίστηκε ως ανεξάρτητος προγνωστικός παράγοντας για την εμφάνιση ΜΟΑ, υμενώδους και περιφερικής πρόσφυσης ΟΛ, δίλοβου πλακούντα και προδρομικού πλακούντα, ενώ η προχωρημένη ηλικία της μητέρας βρέθηκε πως αποτελεί ελάσσονα παράγοντα κινδύνου για την υμενώδη και την περιφερική πρόσφυση του ΟΛ, τον δίλοβο πλακούντα, τον πλακούντα χαμηλής πρόσφυσης και τον προδρομικό πλακούντα. Συμπέρασμα: Η υμενώδης και η περιφερική πρόσφυση ΟΛ, η ΜΟΑ και ο πλάγιος πλακούντας αυξάνουν τον κίνδυνο γέννησης SGA νεογνών. Όλες οι ομφαλοπλακουντιακές ανωμαλίες που μελετήθηκαν, συσχετίστηκαν με ορισμένες δυσμενείς περιγεννητικές εκβάσεις, γεγονός που υποδηλώνει μια πιθανή ανάγκη τροποποίησης της μαιευτικής παρακολούθησης μετά την προγεννητική τους διάγνωση. Η υποβοηθούμενη αναπαραγωγή αποτελεί τον κύριο παράγοντα κινδύνου για την πλειοψηφία των ανωμαλιών.